مرگ و فرصت ها، ص: 69

گوشت خوك. فرمود: اگر مادرت اهل شراب و گوشت خوك خوردن نيست، با او كه هم غذا شوی، لازم نيست دست و دهنت را آب بكشی. گفت: دليل آن چيست؟

امام عليه السلام اين آيه از قرآن را فرمودند:

«وَ طَعامُ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتابَ حِلٌّ لَكُمْ وَ طَعامُكُمْ حِلٌّ لَهُمْ» «1»

غذای اهل كتاب برای شما پاك است. تا زمانی كه زندگی آنها به گوشت خوك يا الكل و شراب آلوده نشده باشد. اسلام دين سخت گيری نيست، می گويد:

«الْيَوْمَ أُحِلَّ لَكُمُ الطَّيِّباتُ» «2»

تمام پاكيزه ها، هر چيزی كه پاكيزه است بر شما حلال است. «3» روحانی با سوادی بود، من خدمت ايشان درس می خواندم، كتاب مهم درسی داشتيم، كه من بخشی از آن را نخوانده بودم، از ايشان خواهش كردم، گفت: به منزل بيا تا برايت بگويم. يادم هست كه من در كنار او نشسته بودم، شخص خيلی مقدس و متدينی آمد و گفت: پولی در بانك گذاشته ام، به من اعلام كردند كه ما در تقسيم جوايز برای اين دفترچه ها اسم شما را اعلام كرديم كه به شما تعلق گرفته است.

ايشان فرمودند: اين جايزه را گرفته ای؟ گفت: نه. آن روحانی گفت: چرا نگرفتی؟ اين كه حرام حرام نيست؟

2- حرام كننده خبائث

حلال خدا را نبايد حرام كرد، اين يكی از نشانه های پيغمبر صلی الله عليه و آله است. نشانه ديگر ايشان اين است كه آلوده ها- خبائث- را بر مردم حرام می كند. می گويد:

«وَ يُحَرِّمُ عَلَيْهِمُ الْخَبائِثَ» «4»

خوردن و فروختن خون حرام است، اما علم ترقی كرده است، شخص تصادف كرده ای كه به بيمارستان می آورند، چند كيسه خون می خواهد، وگرنه می ميرد،

______________________________
(1)- مائده (5): 5؛ «و طعام اهل كتاب [كه مخلوط با مواد حرام و نجس نيست ] بر شما حلال و طعام شما هم بر آنان حلال است.»

(2)- مائده (5): 5؛ «امروز همه پاكيزه ها [ی از رزق خدا] برای شما حلال شد.»

(3)- الكافی: 2/ 160- 161، حديث 11؛ «زَكَرِيَّا بْنِ إِبْرَاهِيمَ قَالَ كُنْتُ نَصْرَانِيّاً فَأَسْلَمْتُ وَ حَجَجْتُ فَدَخَلْتُ عَلَی أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عليه السلام فَقُلْتُ إِنِّي كُنْتُ عَلَی النَّصْرَانِيَّةِ وَ إِنِّي أَسْلَمْتُ فَقَالَ وَ أَيَّ شَيْ ءٍ رَأَيْتَ فِي الْإِسْلَامِ قُلْتُ قَوْلَ اللَّهِ عز و جل ما كُنْتَ تَدْرِي مَا الْكِتابُ وَ لَا الْإِيمانُ وَ لكِنْ جَعَلْناهُ نُوراً نَهْدِي بِهِ مَنْ نَشاءُ فَقَالَ لَقَدْ هَدَاكَ اللَّهُ ثُمَّ قَالَ اللَّهُمَّ اهْدِهِ ثَلَاثاً سَلْ عَمَّا شِئْتَ يَا بُنَيَّ فَقُلْتُ إِنَّ أَبِي وَ أُمِّي عَلَی النَّصْرَانِيَّةِ وَ أَهْلَ بَيْتِي وَ أُمِّي مَكْفُوفَةُ الْبَصَرِ فَأَكُونُ مَعَهُمْ وَ آكُلُ فِي آنِيَتِهِمْ فَقَالَ يَأْكُلُونَ لَحْمَ الْخِنْزِيرِ فَقُلْتُ لَاوَ لَايَمَسُّونَهُ فَقَالَ لَابَأْسَ فَانْظُرْ أُمَّكَ فَبَرَّهَا فَإِذَا مَاتَتْ فَلَا تَكِلْهَاإِلَی غَيْرِكَ كُنْ أَنْتَ الَّذِي تَقُومُ بِشَأْنِهَا وَ لَاتُخْبِرَنَّ أَحَداً أَنَّكَ أَتَيْتَنِي حَتَّی تَأْتِيَنِي بِمِنًی إِنْ شَاءَ اللَّهُ قَالَ فَأَتَيْتُهُ بِمِنًی وَ النَّاسُ حَوْلَهُ كَأَنَّهُ مُعَلِّمُ صِبْيَانٍ هَذَا يَسْأَلُهُ وَ هَذَا يَسْأَلُهُ فَلَمَّا قَدِمْتُ الْكُوفَةَ أَلْطَفْتُ لِأُمِّي وَ كُنْتُ أُطْعِمُهَا وَ أَفْلِي ثَوْبَهَا وَ رَأْسَهَا وَ أَخْدُمُهَا فَقَالَتْ لِي يَا بُنَيَّ مَا كُنْتَ تَصْنَعُ بِي هَذَا وَ أَنْتَ عَلَی دِينِي فَمَا الَّذِي أَرَی مِنْكَ مُنْذُ هَاجَرْتَ فَدَخَلْتَ فِي الْحَنِيفِيَّةِ فَقُلْتُ رَجُلٌ مِنْ وُلْدِ نَبِيِّنَا أَمَرَنِي بِهَذَا فَقَالَتْ هَذَا الرَّجُلُ هُوَ نَبِيٌّ فَقُلْتُ لَاوَ لَكِنَّهُ ابْنُ نَبِيٍّ فَقَالَتْ يَا بُنَيَّ إِنَّ هَذَا نَبِيٌّ إِنَّ هَذِهِ وَصَايَا الْأَنْبِيَاءِ فَقُلْتُ يَا أُمَّهْ إِنَّهُ لَيْسَ يَكُونُ بَعْدَ نَبِيِّنَا نَبِيٌّ وَ لَكِنَّهُ ابْنُهُ فَقَالَتْ يَا بُنَيَّ دِينُكَ خَيْرُ دِينٍ اعْرِضْهُ عَلَيَّ فَعَرَضْتُهُ عَلَيْهَا فَدَخَلَتْ فِي الْإِسْلَامِ وَ عَلَّمْتُهَا فَصَلَّتِ الظُّهْرَ وَ الْعَصْرَ وَ الْمَغْرِبَ وَ الْعِشَاءَ الآْخِرَةَ ثُمَّ عَرَضَ لَهَا عَارِضٌ فِي اللَّيْلِ فَقَالَتْ يَا بُنَيَّ أَعِدْ عَلَيَّ مَا عَلَّمْتَنِي فَأَعَدْتُهُ عَلَيْهَا فَأَقَرَّتْ بِهِ وَ مَاتَتْ فَلَمَّا أَصْبَحَتْ كَانَ الْمُسْلِمُونَ الَّذِينَ غَسَّلُوهَا وَ كُنْتُ أَنَا الَّذِي صَلَّيْتُ عَلَيْهَا وَ نَزَلْتُ فِي قَبْرِهَا.»

(4)- اعراف (7): 157؛ «و ناپاك ها را بر آنان حرام می كند.»