حلال و حرام مالی، ص: 71
جنس دو پا می گويد: نجات را نمی خواهم، مگر زور است.
در قيامت دليل نيز دارند، به خدا می گويند: خود تو در قرآن گفته ای:
«لا إِكْراهَ فِي الدِّينِ» «1»
از روی اجبار كه نبود، ما نمی خواستيم نماز بخوانيم، روزه بگيريم، قناعت كنيم، ما می خواستيم مال حرام بخوريم، حال می خواهيم به جهنم برويم، خود آنها می خواهند به جهنّم بروند، به خدا ربطی ندارد.
با مال حلال به جهنم رفتن
اما آيه دوم برای من از آيه اول كوبنده تر و عجيب تر است. چون آيه دوم شخص فلك زده ای را می گويد كه با مال حلال به جهنّم رفت، نه با مال حرام. مگر می شود انسان با مال حلال به جهنّم برود؟ صريح قرآن است كه بله، عدّه ای با مال حلال نيز به جهنّم می روند. اگر با مال حلال انسان به جهنم برود، پس ديگر مال حرام با انسان چه می كند؟ آيه را دقت كنيد:
«وَ الَّذِينَ يَكْنِزُونَ الذَّهَبَ وَ الْفِضَّةَ وَ لا يُنْفِقُونَها فِي سَبِيلِ اللَّهِ فَبَشِّرْهُمْ بِعَذابٍ أَلِيمٍ* يَوْمَ يُحْمی عَلَيْها فِي نارِ جَهَنَّمَ فَتُكْوی بِها جِباهُهُمْ وَ جُنُوبُهُمْ وَ ظُهُورُهُمْ هذا ما كَنَزْتُمْ لِأَنْفُسِكُمْ فَذُوقُوا ما كُنْتُمْ تَكْنِزُونَ» «2»
______________________________ (1)- بقره (2): 256؛ «در دين، هيچ اكراه و اجباری نيست [كسی حق ندارد كسی را از روی اجبار وادار به پذيرفتن دين كند، بلكه هر كسی بايد آزادانه با به كارگيری عقل و با تكيه بر مطالعه و تحقيق، دين را بپذيرد].»
(2)- توبه (9): 34- 35؛ «و كسانی را كه طلا و نقره می اندوزند و آن را در راه خدا هزينه نمی كنند، به عذاب دردناكی مژده ده.* روزی كه آن اندوخته ها را در آتش دوزخ به شدّت گرما دهند و پيشانی و پهلو و پشتشان را به آن داغ كنند [و به آنان نهيب زنند] اين است ثروتی كه برای خود اندوختيد، پس كيفر زراندوزی خود را بچشيد.»
