توبه، ص: 5

«خف»؛ يعنی سبك، بی ارزش و بی مقدار. «... فَأُولئِكَ الَّذِينَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُم بِمَا كَانُوا بِآيَاتِنَا يَظْلِمُونَ.» «1» اين ها در قيامت می بينند و مشاهده می كنند كه با گناه، تمام سرمای وجودشان را تباه كرده و در زندگی شان چيزی كه در ميزان قيامت قابل وزن باشد تا بر آن پاداش داده شود، نمانده است . «وَ مَنْ خَفَّتْ مَوَازِينُهُ فَأُولئِكَ الَّذِينَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُم بِمَا كَانُوا بِآيَاتِنَا يَظْلِمُونَ.» «2» يعنی خسران اصل وجود، تباهی اصل وجود؛ يعنی اين قدر بی مقدار و بی ارزش شدند كه انگار از آن ها چيزی نمانده كه آن را به حساب بياورند. اگر اين گناهان ظاهر و آشكار هم باشند، در ميان خانواده، جامعه و آشنايان، آبروی شان رفته و پيش چشم ديگران هم پست و بی مقدار و بی اعتبار می شوند. اين خسارت، تنها يك خسارتِ گناه است: «اَلْبَسَتْنِی الْخَطَايَا ثَوْبَ مَذَلّتِی ». «3»

______________________________
(1) 1. اعراف/ 9.

(2) 1. همان.

(3) 2. صحيفه سجاديه، همان.