ترجمه نهج البلاغه، ص: 100

از گناهان تباه كننده، و از عيوبی كه خدا را به خشم می آورد دوری كنيد. ای صاحبان بينايی و شنوايی، و سلامتی و ثروت، آيا هيچ جای فرار و خلاصی، يا تكيه گاه و پناهگاهی، يا گريز و راه بازگشتی هست يا نه؟ پس به كدام راه منحرف می شويد؟ و يا به كدام جانب می برندتان؟ يا به چه چيز فريفته می شويد؟ نصيب هر كدام شما از زمين به اندازه طول و عرض قامت اوس، خوابگاهی كه چهره بر خاكش می گذارد. ای بندگان خدا اكنون كه ريسمان مرگ به گردنتان نيفتاده، و روحتان در موقعيت به دست آوردن هدايْت، آزاد، و بدنها راحت، و ميدان اجتماعْ وسيع، و مهلت حيات و اراده و اختيار برقرار، و وقت توبه و بازگشت، و فرصت انجام كار در اختيار است، قبل از رسيدن تنگی وقت، و تنگنای قبر، و ترس از فنا، و مفارقت جان از بدن، و رسيدن پيك مرگ كه مورد توقع است، و پيش از دچار شدن به عذاب خداوند عزيز مقتدر، فرصت را غنيمت دانيد.

[در خبر است كه وقتی اميرالمؤمنين عليه السلام اين خطبه را خواند بدنها لرزيد، اشكها سرازير شد، و دلها مضطرب آمد. و بعضی از مردم اين خطبه را خطبه غرّا نامند.]

83 از سخنان آن حضرت است

درباره عمروعاص

مرا از پس زانيه تعجب است، كه به مردم شام وانمود می كند كه در من شوخ طبعی است، و انسانی بازيگرم، شوخی می كنم و در بازی كردن كوشايم. او به باطل سخن گفته، و به اين گونه سخن مرتكب گناه شده. بدانيد كه بدترين گفتار دروغ است. او در سخن راندن دروغ می گويد، و وعده می دهد و تخلف می كند،