ترجمه نهج البلاغه، ص: 416

54 از نامه های آن حضرت است

كه عِمران بن حُصَين خُزاعی به جانب طلحه و زبير فرستاد.

ابوجعفر اسكافی آن را در كتاب مقامات در مناقب اميرالمؤمين عليه السلام ذكر كرده است

اما بعد، شما آگاهيد- گرچه پنهان می داريد- كه من دنبال مردم نرفتم تا مردم دنبال من آمدند، و با آنان بيعت نكردم تا با من بيعت نمودند، شما دو نفر از كسانی بوديد كه دنبال من آمديد و بيعت كرديد. عموم مردم با من به خاطر سلطنت و قدرت يا متاع موجود دنيا بيعت ننمودند، پس اگر شما از روی رغبت بيعت كرديد تا زود است برگرديد و به محضر خداوند توبه كنيد، و اگر از روی ناخشنودی بوده، به اظهار طاعت و پنهان داشتن گناهِ پيمان شكنی راه بازخواست از خودتان را به روی من گشوديد. به جان خودم قسم شما از ساير مهاجرين (كه مجبور به بيعت نبودند) به تقيّه و كتمان عقيده سزاوارتر نبوديد، و زير بار بيعت من نرفتن پيش از آنكه در آن وارد شويد از بيعت شكنی پس از اقرار به آن برای شما آسان تر بود.

گمان كرديد عثمان را من كشتم، بياييد بين من و شما مردمی كه نه حامی من هستند و نه حامی شما و اكنون در مدينه اند داوری كنند، سپس هر كس به اندازه گناهش در اين حادثه مسئول شناخته شود. ای دو مرد سالخورده، از رأی خود بازگرديد، چه اينكه در اين وقت كه در دنيا هستيد، بزرگترين چيزی كه گريبانتان را بگيرد ننگ است، و اين بهتر از آن است كه ننگ و آتش دوزخ دامنتان را بگيرد. والسلام.