ترجمه نهج البلاغه، ص: 350

24 از وصيت های آن حضرت است

درباره مصرف اموالش پس از مرگ، كه بعد از برگشت از صفّين نوشت

اين برنامه ای است كه بنده خدا علی بن ابی طالب اميرالمؤمنين درباره مال خود دستور می دهد، و به آن خشنودی حق را می طلبد تا او را به بهشت در آورد، و آسايش و امنيت عطا نمايد.

قسمتی از آن وصيت است

به اين وصيت حسن بن علی اقدام می كند، برای خودش از اين اموال به طور شايسته مصرف می نمايد، و به نحوی كه سزاوار است به مستحقّان می پردازد. اگر مرگ حسن برسد و حسين زنده باشد، وصی من بعد از او حسين است، و به وصيتم به مانند حسن عمل می كند.

سهم دو فرزند فاطمه از به جا مانده اموال علی به مانند نصيب ساير پسران علی است، و اينكه اجرای وصيت را به عهده دو پسر فاطمه گذاشتم بخاطر جلب خشنودی حق، و تقرّب به پيامبر، و بزرگداشت احترام او، و شرافت خويشاوندی با آن حضرت است.

و با كشی كه اين وصيت را بر عهده او گذاشته شرط می كند كه اصل مال را باقی گذارد، و به آن صورت كه مأمور و راهنمايی شده از سود آن انفاق كند، و از نهالهای تازه روييده اين دهات نفروشد تا تبديل به انبوهی از درختان گردد به طوری كه تماشگرانش آن منطقه را به غير از وضعی كه قبلًا ديده اند ببينند.

و هر يك از كنيزانم را كه با آنان بوده ام و از من فرزندی آورده يا حامله می باشد به فرزندش واگذارند و بابت بهره ارث او به شمار آرند، و اگر در زمان حيات كنيز،