ترجمه نهج البلاغه، ص: 36

حالی كه سرش را كنار می كشد به سختی بكشد، بينی اش را پاره می كند، و اگر با چموشی ای كه دارد رها كند او را به زمين می كوبد و ديگر نمی تواند كنترلش كند. گويند «اشْنَقَ النّاقَةَ» هنگامی كه سر شتر را با مهار نگه دارد و بالا بكشد. و «شَنَقَها» هم گويند. اين معنی را ابن سكّيت در كتاب اصلاح المنطق گفته است. و اين كه امام فرمود: «اشْنَقَ لَها» و نفرمود: «اشْنَقَها» زيرا می خواست هم وزن باشد با «اسْلَسَ لَها»، گويا آن حضرت فرموده: اگر سرش را بالا بكشد، بدين معنی كه سر شتر را با مهار او بالا نگاه دارد. و در حديث آمده: «رسول خدا صلّی اللَّه عليه وآله بر روی شتر خود خطبه می خواند و مهار او را بالا می كشيد و شتر در حال نشخوار بود». از شهواهدی كه اشْنَقَ به معنای شَنَقَ آمده سخن عدی بن زيد عبادی است: ساءها ما تبيّن فی الايدی/ واشناقّها الی الاعناق.

4 از خطبه های آن حضرت است

كه بعد از كشته شدن طلح و زبير ايراد فرموده

در تاريكی های شديد گمراهی به كمك ما هدايت يافتيد، و به اوج برتری رسيديد، و از شب تاريك در آمديد. گران باد، گوشی كه ندای نصيحت را نشنود، و آن كه آوای بلند، گوشش را كر نموده چگونه صدای ملايم مرا بشنود؟! آرام باد قلبی كه از خوف خدا از ضربان باز نمی ايستد. پيوسته در انتظار عواقب عهد شكنی شما بودم، و علامت فريب خوردگان را در چهره شما می ديديم. چشم پوشيم از شما به خاطر پنهان بودنتان زير لباس دين بود، در حالی كه نور قلبم مرا از پنهان شما خبر می داد. كنار مسير گمراه كننده ايستادم، تا شما را به راه حق آرم، آن زمان كه