ترجمه نهج البلاغه، ص: 321

نمی گشت، و نه اهل ايمان استحقاق مزدی همپايه نيكوكاران را داشتند، و برای اسماء و لغات مفهومی باقی نمی ماند (زيرا بر اساس تمكّن مادّی انبيا، ايمان مردم بر اساس طمع بود و محلّی برای انجام عمل نيك وجود نداشت).

ولی خدای پاك پيامبرانش را در تصميم هايشان نيرومند و قوی، و از نظر برنامه های ظاهری ضعيف قرار داد، با قناعتی كه از بی نيازی چشمها را پر می كرد، و تهيدستی و فقری كه ديده ها و گوشها را از آن مملو می ساخت. اگر انبيا دارای قدرتی بودند كه كسی را توان معارضه با آنان نبود، و دارای عزّتی كه مغلوب كسی نمی شدند، و شوكتشان به گونه ای بود كه گردنهای مردان به سوی آن كشيده می شد، و مردم برای تماشای بزرگی و سطوتشان بار سفر می بستند، اين وضع در پندگيری مردم از آنان آسانتر، و از گردنكشی در برابر آنان دورتر بود، و به خاطر ترسی كه از عظمت ظاهر انبيا برمی داشتند، يا به خاطر رغبتی كه به ثروت آنان پيدا می كردند ايمان می آوردند، آن هنگام قصدها خالص نبود، و خوبيها به طمع دنيا و آخرت انجام می گرفت. ولی خدای پاك اراده فرمود پيروی از انبيايش، و تصديق كتابهايش، و خشوع در پيشگاهش، و تسليم در برابر فرمانش، و گردن نهادن به طاعتش اموری باشد خاصّ او، و نيّت ديگری با آن حقايق نياميزد؛ كه هر چه آزمايش و امتحان بزرگتر، پاداش و جزايش فراوان تر است.

جايگاه خانه خدا

آيا نمی بينيد خداوند پاك گذشتگان را از زمان آدم- درو خدا بر او باد- تا آخرين انسان اين جهان به سنگهايی آزمايش نموده كه نه زيان می رساند و نه سود می دهد، نه می بيند، و نه می شنود؟! آنجا را خانه حرمت خود و جايگاه قيام مردم به عبادت قرار داد. و آن را سنگلاخ ترين محل ها، و كم كلوخ ترين مكانهای مرتفع