ترجمه نهج البلاغه، ص: 309

با سرعت می گذرد!

231 از خطبه های آن حضرت است

درباره ايمان و هجرت

از ايمانها، ايمانی در دلها ثابت و برقرار است، و ايمانی بين دلها و سينه ها تا مدتی معين عاريتی و ناپايدار است. پس اگر از كسی به علّتی شرعی برای شما بيزاری حاصل شد او را واگذاريد تا مرگش برسد، آن هنگام (اگر بر حال گذشته باقی بود) مرز بيزاری است. وجوب هجرت بر همان اساس اوليّه اش باقی است.

البته خدا را به مردم روی زمين از آنان كه ايمانشان را پنهان دارند يا آشكار نمايند نيازی نيست. نام هجرت بر احدی واقع نمی شود مگر حجت خدا را در زمين بشناسد، كسی كه حجت الهی را شناخت و به اقرار كرد مهاجر است. و نام مستضعف بر آن كه حجت به او رسيد و گوشش آن را شنيد و دلش آن را حفظ كرد صدق نمی كند.

معرفت به ما كاری است سخت و دشوار، آن را جز عبدی كه خداوند قلبش را برای ايمان امتحان كرده تحمل نمی كند، و حديث ما را فرانگيرد جز سينه های امين، و عقل های متين.

ای مردم، پيش از آنكه مرا نيابيد از من بپرسيد، كه من به راههای آسمان داناتر از راههای زمينم، بپرسيد پيش از آنكه فتنه ای به شما روی آورد كه چون شتر بی صاحب گام بردارد و مهار خود را لگدكوب كند، و عقول صاحب عقول را زايل نمايد.