ترجمه نهج البلاغه، ص: 247

ستايش خدا را كه بدون ديده شدن شناخته شده، خدايی كه آفريننده است به غير رنج و زحمت. به قدرتش موجودات را آفريد، و با عزّتش گردنفرازان را به بند بندگی كشيد، و با جودش بر بزرگان مهتری جست. اوست خدايی كه مخلوقاتش را در دنيا جای داد، و رسولانش را به سوی جن و انس فرستاد، تا پرده از رخسار دنيا از برابر ديدگانشان بردارند، و آنان را از زيانهای دنيای بدون تقوا بترسانند، و برای بيدار كردنشان درباره آن مثلها بزنند، و بر عيوب دنيا بينايشان گردانند، و آنچه مايه عبرت است از انقلاب حالات دنيا چون تندرستی ها و بيماريها، و حلال و حرام برای مردم غافل بازگو كنند، و آنچه را خداوند برای اهل طاعت و معصيت از بهشت و جهنّم و كرامت و ذلت آماده نموده بيان نمايند. او را به درگاهش سپاس و ستايش می گويم، چنانكه از بندگانش سپاس و ستايش خواسته. برای هر چيزی اندازه ای قرار داده، و برای هر اندازه مدّتی معين نموده، و برای هر مدّتی كتابی نگاشته است.

از اين خطبه است درباره قرآن

قرآن امر كننده و نهی كننده است، خاموش و گوياست، حجت خدا بر مردم است، بر آن از خلق خود پيمان گرفت، و آنان را در گرو قرآن قرار داد، نورش را تمام و دينش را به آن كامل كرد، پيامبرش صلی الله عليه و آله را قبض روح كرد در حالی كه از رساندن پيام هدايت به مردم به وسيله قرآن فارغ شده بود. پس خدا را بزرگ شماريد آنچنان كه او خود رابزرگ شمرده، زيرا خداوند چيزی از دينش را از شما پنهان نكرد، و امری كه مورد رضايت يا كراهتش باشد وانگذاشت جز اينكه برای آن علامتی ظاهر و نشانه ای محكم قرار داد، كه يا از منكر نهی می كند و يا به معروف دعوت می نمايد. پس خشنودی و خشمش در گذشته و حال يكسان است.