ترجمه نهج البلاغه، ص: 232

نمی ماند و شما هم در آن باقی نخواهيد ماند؛ اگر دنيا شما را به ظاهرش فريفت از شرّش نيز بيم داد. پس به خاطر بيم دهيش از آنچه فريبتان می دهد چشم پوشی كنيد، و به خاطر ترساندنش از طمع به آن خودداری نماييد، و در دنيا برای آخرتی كه به آن دعوت شده ايد بر يكديگر پيشی گيريد، و با عمق دل از دنيا روی بگردانيد، نبايد احدی از شما به خاطر چيزی از دنيا كه از او گرفته شده چون كنيز ناله بزند. و با شكيبايی بر طاعت خدا و محافظت بر آنچه از كتابش كه حفظ آن را از شما خواسته است نعمت خدا را بر خود تمام كنيد. بدانيد در صورتی كه پايه دين خود را حفظ نموده باشيد از دست دادن متاع دنيا به شما زيانی وارد نكند. و بدانيد در صورت تباه كردن دينْ آنچه از دنيا حفظ كرده ايد به شما سودی ندهد. خداوند دلهای ما و شما را متوجه حق كند، و شكيبايی را به ما و شما ارزانی دارد.

173 از سخنان آن حضرت است

درباره طلحة بن عبيداللَّه

تا بوده ام به جنگ تهديد نشده، و از شمشير ترسانده نمی شده ام، من به آنچه پروردگارم از نصرت به من وعده داده اعتماد دارم. به خدا قسم به خوانخواهی عثمان با سعی و تلاش شتاب نورزيده جز اينكه می ترسد خون عثمان را از او مطالبه كنند، زيرا به اين مسأله متّهم است، و در ميان مردم كسی به كشتن عثمان حريص تر از او نبود، او با اين لشگركشی می خواست مردم را به اشتباه اندازد تا واقعيت به صورت ديگر جلوه كند و در برنامه شك به وجود آيد. به خدا سوگند در امر عثمان بايد يكی از سه كار را انجام می داد كه نداد:

اگر پسر عَفّان چنانكه او می پنداشت ستمگر بود می بايد قاتلان او را ياری