ترجمه نهج البلاغه، ص: 215

والاتر، و از نظر پيوند با رسول اللَّه صلی الله عليه و آله محكم تريم- محض اين بود كه انحصارطلبی كردند، و از رسيدن آن به ما بخل ورزيدند، و ما اهل بيت پيامبر هم با سخاوت از آن گذشتيم، حاكم خداست، و روز قيامت روز بازگشت به اوست. «و داستان اين غارتگری را كه در جای خود انجام گرفت رها كن.»

و از اين مسأله مهم در رابطه با فرزند ابوسفيان ياد كن، كه راستی اين روزگار شگفت آور مرا پس از گرياندن خنداند. به خدا قسم عجبی نيست، كه ديگر از شدّت عجب جای تعجّب باقی نگذارد، و كژی فراوان به بار آورَد. آنان كه كوشيده اند تا نور خدا را از چراغش خاموش كنند، و فوران چشمه حق را مانع شوند، و ميان من و خودشان آب صاف را گِل آلود و وباآميز كردند. اگر اين مشكلات از ما و آنان برداشته شد آنها را به سوی حقّ خالص سوق خواهم داد، و اگر چيز ديگری شد «خود را از غم و اندوه بر آنان تلف مكن، كه خداوند به آنچه انجام می دهند داناست».

162 از خطبه های آن حضرت است

در توحيد الهی

ستايش خدا را كه آفريننده بندگان، و گستراننده زمين، و جاری كننده آب در زمين های گود، و روياننده گياه در زمينهای بلند است. اوّليتش را ابتدايی، و ازليّتش را پايانی نيست. و اوّل بی آغاز، و باقی بی آخر است. جبين ها به تعظيمش بر زمين، و لبها به توحيدش گوياست. اشياء را به وقت آفريدن حدّی معين نمود تا جدا بودن حقيقتش را از شباهت با آنها روشن سازد. انديشه ها را توان آن نيست كه او را به داشتن حدود و حركات، و اعضاء و ابزار كار، به سنجش آرند. گفته نمی شود از چه