ترجمه نهج البلاغه، ص: 209

فرمان حق حكم لازم و حكمت است، و خشنوديش امان و رحمت، به علم حكم می كند، و به حلم گذشت می نمايد. خداوندا، تو را سپاس بر آنچه می گيری و بر آنچه می بخشی، و تو را سپاس بر عافيت و بر بيماری و بلا، سپاسی كه پسنديده ترين و محبوبترين و برترين سپاس به سويت و در پيشگاهت باشد.

سپاسی كه تمام فضای آفرينشت را پر كند، و تا جايی كه اراده كنی برسد. سپاسی كه از قبول رحمتت محجوب نشود، و از رسيدن به محضرت قاصر نباشد. سپاسی كه عددش به پايان نرسد، و پشتوانه اش فانی نگردد. ما كُنه عظمتت را نمی دانيم، جز اينكه می دانيم تو زنده و قائم به ذاتی، چرت و خوابی تو را نمی گيرد. هيچ نظری به تو نمی رسد، و ديده ای تو را درك نمی كند. تو ديده ها را درك كرده و اعمال را شماره نموده، و مهار حيات همگان را به دست داری و آنچه از آفريده های تو می بينيم، و از آثار قدرتت به شگفتی می آييم، و آنچه از عظمت قدرت تو وصف می كنيم چه قدر و منزلتی دارند؟ حال آنكه آنچه از ما پوشيده است، و ديده ما از ديدنش قاصر است، و عقول ما به درك آن نمی رسد، و پرده های غيب بين ما و آنها حايل شده بسی عظيم تر است! از اين رو هر كه دلش را از هر چيز فارغ كند، و انديشه اش را به كار گيرد تا بداند چگونه عرشت را به پا داشته ای، و چگونه موجودات را آفريده ای، و چسان كرات را در هوا معلّق نموده ای، و چگونه زمين را بر امواج آب گسترانده ای، ديده اش وامانده، عقلش قرين شكست، و گوشش حيران، و فكرش سرگردان می شود.

از اين خطبه است

بر اساس گمانش مدّعی اميد به خداست. به خدای بزرگ سوگند، دروغ گفته، چرا حالت اميدواريش در كردارش پيدا نيست؟! زيرا هر كه را به چيزی اميد است