انديشه در اسلام، ص: 401

كه جايی كه درياست من كيستم 372

كه خم گشتی چه می جويی در اين راه؟ 335

كه خود دفع ستمكاری نكردی 374

كه رحمی بر گرفتاری نكردی 374

كه شد نامور لولو شاهوار 372

كه هم عاشق و هم گدای تو باشد 357

كه يك جو زير بار زور رفتن 218

كفر چو منی گزاف و آسان نبود 268

كمال همنشين در من اثر كرد 219

كه از بوی دلاويز تو مستم؟ 219

كه به هر شب چشمه ای بينی روان 194

گر از پايی برون خاری نكردی 374

گر او هست حقا كه من نيستم 372

گر تو را طفلی بگويد كای فلان 194

گر در آن ره آب بود، آن را بريز 194

گر يكی گويد در اين ره هشت روز 194

گرفتم آن گل و كردم خميری 219

گفت به عبدالملك از روی پند 334

گل اندر زير خود گسترده پر كرد 219

گلی خوشبوی در حمام روزی 219

گوشوار زر و لعل ار چه گران دارد گوش 334

ما تماشاكنان بستانيم 330

ما در آثار صنع حيرانيم 331

مابقی خود استخوان و ريشه ای. 21

محكم تر از ايمان من ايمان نبود. 268

مرا با همنشينی مفتخر كرد 219

مرد بايد كه گيرد اندر گوش 108

معطر بود و خوب و دلپذيری 219

من از روزی كه اين جا پا نهادم ترك سر گفتم. 25

ميان لانه زنبور رفتن 218

ميان لرز و تب با جسم پر زخم 218

نادره مردی ز عرب هوشمند 334

نچينی گل ز باغ زندگانی 374

نديدم چون تو عبرت می نمودم 219

نشان از قامت رعنا ته وينم. 90

نك، سر مصعب به تقاضای كار 335

نه از بستن نه از كشتن ندارم هيچ باكی 25

و لكن مدتی با گل نشستم. 219

وآن دگر گويد: دروغ است اين بدان 194

ور نبود آب، وای بر مرد ستيز! 194

ور نوشته است پند بر ديوار 108

ور نه جان در كالبد دارد حمار. 332

وگرنه من همان خاكم كه هستم. 219

هان ای دل عبرت بين، از ديده نظر كن هان 334

هر ورقش دفتری است معرفت كردگار. 330

هرچه گفتيم جز حكايت دوست 331

هرگز نخورد آب زمينی كه بلند است. 372

همه گل های عالم آزمودم 219

همی گفت شوليده دستار و موی 369

يكی تشت خاكسترش بی خبر 368

يكی قطره باران ز ابری چكيد 372