عبدالرحمن، از بزرگان و شجاعان بانفوذ كوفه بود. جدّش، حرّاق به حمايت از امام على عليه السلام در جنگ هاى آن حضرت شركت كرد.
آن گاه كه در روز عاشورا بيشتر ياران سيّدالشهدا عليه السلام به شهادت رسيدند، او و برادرش، عبداللَّه به محضر امام حسين عليه السلام آمده و گفتند: اى ابوعبداللَّه! دشمن ما را محاصره كرده، دوست داريم مقابل تو بجنگيم و جان خويش را فدا سازيم.
امام حسين عليه السلام به آنها خوش آمد گفت و اجازه ميدان داد. عبدالرحمن، پس از عمرو بن قرظه انصارى يا عمرو بن جناده و به قولى يحيى بن سليم مازنى وارد ميدان شد. او بيست و به قولى 42 تن از دشمن را در دو نوبت به هلاكت رساند؛ و سرانجام در جنگ تن به تن به فيض شهادت نايل گشت.
وى در حال مبارزه چنين رجز مى خواند:
قَدْ عَلِمَتْ حَقّا بنو غِفارٍ وخِنْدَفٌ بعد بنى نِزار
لَنَضْرِبَنَّ مَعْشَر الفُجّارِ بِكُلِّ عَضْبٍ صارمٍ بَتّار
يا قوم ذو ذوا عن بنى الاحرار بالمَشْرَفى والقَنا الخَطّارِ
بنو غفار و خِنْدَف و بنى نزار به حقّ مى دانند كه با هر شمشير برّان گروه بدكاران را مى زنيم. اى قوم! با [شمشير] مشرفى و نيزه جنبنده از فرزندان آزادگان دفاع كنيد.
در زيارت ناحيه مقدسه امام عليه السلام از وى و برادرش اين گونه ياد شده است:
«السلام على عبداللَّه وعبدالرحمن ابنى عروة بن حرّاق الغفاريين.»
ولى در زيارت رجبيه آمده است:
«السلام على عبدالرحمن و عبداللَّه ابنى عروه»
منبع : منبع: پژوهشی پیرامون شهدای کربلا، پژوهشکده تحقیقات اسلامی.
