وى مردى شجاع و نامدار بود. اصالت يمنى داشت و احتمالًا در كوفه مى زيسته.
نقل كرده اند كه در روز عاشورا از امام حسين عليه السلام اجازه ميدان رفتن گرفت و در ضمن مبارزه به تجليل از آن حضرت پرداخت.
خوارزمى رجز او را اين گونه نقل كرده است:
انَا بْنُ جُعْفى وابى مَطاعٌ وَ فى يَمينى مُرْهِفٌ قَطَّاعٌ
وَاسْمَرٌ سِنانُهُ لَماعٌ يُرى لَهُ مِنْ ضَوْئِهِ شُعاعٌ
قَدْ طابَ لى فى يَوْمى الْقَراعُ دُونَ حُسَيْنٍ وَلَهُ الدِّفاعٌ
من پسر جعفى هستم و پدرم مطاع است و در دستم شمشيرى برّنده مى باشد؛
و نيزه اى كه پيكان آن مى درخشد و پرتوافشانى آن ديده مى شود؛
امروز جنگيدن در راه حسين عليه السلام براى من گوارا است و از او بايد دفاع كرد.
برخى علاوه بر رجز فوق، ابيات زير را نيز در ادامه رجز او آورده اند:
يُرْجى بِذاكَ الْفَوْزُ وَالدِّفاعُ عَنْ حَرِّ نارٍ حينَ لَاامْتِناعُ
صَلّى عَلَيهِ المَلِكُ المَطاعُ
اميدوارم با اين كار رستگار شوم و گرمى آتش را در روزى كه بازدارنده اى نيست، از خود دور كنم؛
درود خداى اطاعت شده بر او (حسين عليه السلام) باد.
او پيوسته جهاد كرد تا به فيض شهادت نايل آمد.
منبع : منبع: پژوهشی پیرامون شهدای کربلا، پژوهشکده تحقیقات اسلامی.
