مجمع بن عبداللّه به گفته برخى، تابعى و از ياران حضرت امام على عليه السلام بود كه در جنگ صفين شركت داشت.
وى همراه فرزندش عائذ و عمربن خالد و جنادة بن حارث و غلام عمربن خالد از كوفه براى يارى امام حسين عليه السلام بيرون شدند و در عُذَيب الهجانات به آن حضرت پيوستند.
حرّ بن يزيد رياحى- كه در آن منزل راه كوفه را بر امام عليه السلام بسته بود- وى و همراهانش را بازداشت كرد، ولى آن حضرت آنان را جزو ياران خود دانست و از چنگ حُرّ رها نمود.
آنگاه امام عليه السلام فرمود: از وضع مردمانى كه پشت سر گذاشتيد آگاهم سازيد؟ مجمع عرض كرد: اعيان و اشراف كوفه رشوه هايشان فزونى گشته و جوال ها و انبان هايشان پر شده است. [حاكمان ] دوستيشان را جلب و خود را تنها خيرخواه آنان وانمود كرده اند. اما ديگر مردم گرچه قلباً هوادار تو هستند، ولى فردا شمشيرهايشان بر ضدّ تو كشيده خواهد بود.
روز عاشورا در آغاز جنگ، وى و همراه سه تن ديگر: عمربن خالد صيداوى و جابر بن حارث سلمانى و غلام عمر بن خالد صيداوى، با شمشيرهاى كشيده وارد ميدان مبارزه گشتند، و جنگى سخت نمودند، چنان كه در صف دشمن شكاف ايجاد شد. لشكر آنان را در ميان گرفتند و راه بازگشت بر آنان بسته شد. در اين هنگام حضرت عباس عليه السلام آنان را نجات داد، در حالى كه جراحات زيادى برداشته بودند، [بار ديگر] دشمن به آنها نزديك شد و در يك نبرد سخت هر چهارتن به درجه رفيع شهادت نايل آمدند.
در زيارت رجبيه و ناحيه مقدسه از وى چنين ياد شده است:
«السَّلام عَلى مَجمَعِ بنِ عَبْداللّهِ العائذى»
منبع : منبع: پژوهشی پیرامون شهدای کربلا، پژوهشکده تحقیقات اسلامی.
