* ذره ذره برنامه هاتون برای سیدالشهدا(ع) حساب میشه...*

برادران و خواهران! ذره ذرهٔ برنامه هایتان حساب می شود. تو را به خدا شک نداشته باشید.

من در کربلا بودم، به من گفتند آیت الله حاج سید مرتضی قزوینی که الآن نود سال دارد، همهٔ سال را با همین سن در حرم ابی عبدالله(ع) نماز می خواند و 365 شب نیز به منبر می رود. او عاشق است! البته از عشق هم گذشته و دیوانهٔ ابی عبدالله(ع) است؛ ایشان می خواهد به دیدن شما بیاید. شما خیلی قیمت دارید!

در طول صحبتش چندبار گریه کرد و به من گفت: روضه خوان ابی عبدالله(ع)، گریه کن ابی عبدالله(ع)! خیلی چیزها دارم که در این جلسه برایت بگویم؛ اما یکی از آنها را می گویم. جلسهٔ روضه و گریه ای بود و افراد زیادی شرکت کرده بودند. روضه که تمام شد، چای دادند؛ ولی قند تمام شد. وقتی به آقایی چای دادند، دیگر قند نبود که به او بدهند. او هم دست در جیبش کرد، یک نصفه حبه قند درآورد و با چای خورد.

این عالم بزرگ می گفت که این مرد قند را درآورد و چای را خورد. شب بدون اینکه اصلاً توجهی به حبه قند داشته باشد، در عالم رؤیا دید که ابی عبدالله(ع) و قمربنی هاشم(ع) کنار هم نشسته اند. حضرت به قمربنی هاشم فرمودند: عباس جان! تمام هزینه هایی که برای من شده، یادداشت کرده ای؟ عرض کرد: هر کسی هرچه برای شما داده است، من اسم او را با قلم خودم در این دفتر یادداشت کرده ام.

امام فرمودند: دفتر را به من نشان بده. وقتی حضرت دفتر را نگاه کردند، فرمودند: عباس جان! یک نفر جا مانده است. قمربنی هاشم(ع) عرض کرد: من کل آنهایی را که برای شما کار کرده، پول داده و زحمت کشیده اند، نوشته ام. حضرت فرمودند: این شخص یک حبه قند خورده است که ننوشته ای. عرض کرد: این حبه قند برای خودش بود و برای جلسهٔ شما نبود. حضرت فرمودند: آن حبه قند را در جلسهٔ من خورده است. آن را هم بنویس. یقین بدانید که ریزِ برنامه هایتان را حساب می کنند!