دعای 47 ( دعای عرفه امام سجاد ) ترجمه محمد تقی خلجی

(1) سپاس و ستايش خداى راست پروردگار جهانيان.

(2) خدايا! سپاس و ستايش تو راست اى پديد آرنده‌ى آسمانها و زمين؛ خداوند باشكوه و بزرگوار، پروردگار پروردگاران، معبود هر معبودى، و آفريدگار هر آفريده، و وارث هر چيز، كه چيزى چون او نيست، و دانش هيچ چيزى از او پنهان نيست، و او بر هر چيز، فراگير است، و او بر هر چيزى نگهبان است.

(3) تويى خدايى كه جز تو نيست، يگانه‌ى تنها، يكتاى بى‌مانند.

(4) و تويى كه خدايى جز تو نيست، گرامى بخشنده در نهايت كرامت و بخشندگى، عظيم باشكوه در منتهاى عظمت و شكوه، بزرگ بزرگ منش.

(5) و تويى كه خدايى جز تو نيست، والاى بلند مرتبه، سخت كيفر.

(6) و تويى خدايى كه جز تو نيست، مهرگستر مهربان، داناى فرزانه.

(7) و تويى خدايى كه جز تو نيست، شنواى دانا، قديم آگاه.

(8) و تويى خدايى كه جز تو نيست؛ كريم‌ترين كريمان، همواره و پايدار جاودانه و ابدى.

(9) و تويى خدايى كه جز تو نيست، كه پيش از هر چيز نخستى، و پس از هر پسينى، پايانى.

(10) و تويى خدايى كه جز تو نيست، در اوج و بالايى نزديكى، و با اين كه نزديكى، بالايى.

(11) و تويى خدايى كه جز تو نيست، داراى شكوه و جمال و احتشام و بزرگى و ستايش.

(12) و تويى خدايى كه جز تو نيست، آفريننده‌اى كه همه چيز را بى‌اصل و ماده آفريدى، و چهره‌ها را بى‌نمونه نگاشتى، و پديده‌ها را بى‌اقتباس و بى‌الگو پرداختى.

(13) تويى كه هر چيزى را بدان گونه كه درخور آن بود، با اندازه‌گيرى سنجيدى، و هر چيزى را براى كارى كه بايد، به راه انداختى، و ماسوا (همه‌ى مراتب هستى) را چنان كه سزاوار بود، به نظم آوردى.

(14) تويى كه در آفرينشت شريك و انبازى به يارى‌ات برنخاست، و در كارت وزيرى تو را پشتيبانى ننمود، و گواه و مانندى برايت نبوده است.

(15) تويى كه اراده كردى. پس هر چه خواستى، انجام شد، و فرمان دادى، كه بر اساس عدالت بود، و داورى كردى، كه از روى انصاف بود.

(16) تويى كه در جايى نمى‌گنجى، و در برابر پادشاهى‌ات پادشاهى نيست، و هيچ برهانى و گفتارى تو را درمانده نكرده است.

(17) تويى كه همه چيز را شماره كرده‌اى، و براى هر چيزى فرجامى نهاده‌اى، و هر چيزى را بدان گونه كه در خور است، به رشته‌ى تقدير و اندازه درآوردى.

(18) تويى كه وهم‌ها به ژرفاى ذات تو نرسند، و فهم‌ها چگونگى‌ات را درنيابند، و ديده‌ها راه به «كجايى» تو نبرند.

(19) تويى كه به حد و مرز درنمى‌آيى تا محدود باشى، به چيزى مانند نيستى تا به حس درآيى، و نزاده‌اى تا خود نيز زاييده باشى.

(20) تويى كه ضدى ندارى تا به دشمنى با تو برخيزد، و عدل و مانندى ندارى تا بر تو پيروز گردد، و نه رقيبى تا بر تو بشورد و برابرى كرده، بستيزد.

(21) تو همان آفريدگارى هستى كه آفرينش را آغازيد، و بى‌ماده‌ى پيشين آفريد، و بى‌نمونه پديد آورد، و نوآورى كرد، و آنچه را كه آفريد، زيبا آفريد و نيكو پرداخت.

(22) پاك و منزهى تو! چه والاست شأن و منزلت تو! و چه بالاست در همه جا مكانت تو و چه نيكو آشكار كننده‌ى حق است فرقان تو.

(23) پاك و منزهى تو! اى خداى باريك بين مهرورز، چه نيكو چاره سازى! و اى مهربان،چه بسيار مهربانى! و اى فرزانه، چه گسترده است دانايى تو.

(24) پاك و منزهى تو! اى پادشاه، چه با فر و شكوهى! و اى بخشنده، چه گسترده است بخشش تو! و اى بلندمرتبه، چه والا و بالايى تو! داراى شكوه و جمال و احتشام و بزرگى و ستايشى.

(25) پاك و منزهى تو! دست عطا و بخششت را به نيكى‌ها گشوده‌اى، و به راهنمايى و هدايت، شناخته شده‌اى. از اين رو، هر كه تو را براى دين و دنياى خود طلبد، خواهد يافت.

(26) پاك و منزهى تو! هر آنچه كه در علم تو گذشته است، در برابر تو فروتن است، و آنچه در زير عرش توست، در برابر بزرگى تو سر فرود آورده است، و آفرينش، بر فرمانبردارى تو گردن نهاده است.

(27) پاك و منزهى تو! به حس درنمى‌آيى، و با چشم ديده نمى‌شوى، و به دست، لمس نمى‌شوى، و كسى را ياراى نيرنگ با تو و دور ساختن تو از خويس نيست. هيچ كس با تو به نزاع برنخيزد، و بر تو چيره نگردد، و با تو جدال نكند، و از در مكر و حيله وارد نشود و تو را نفريبد.

(28) پاك و منزهى تو! راه به سوى تو راهى هموار، و فرمان تو رشد و بالندگى است، و تويى زنده و بى‌نياز.

(29) پاك و منزهى تو! سخن تو حكمت، و فرمان تو لازم، و خواست تو بايسته، و اراده‌ى تو بى‌برگشت است.

(30) پاك و منزهى تو! هيچ برگرداننده‌ى براى خواست تو، و تغيير دهنده‌اى براى كلماتت نيست.

(31) پاك و منزهى تو! اى خدايى كه نشانه‌هاى قدرتت آشكار و چيره است! اى آفريننده‌ى آسمان‌ها! اى پديد آرنده‌ى جان‌ها.

(32) ستايش تو راست: ستايشى كه با دوام تو همواره است.

(33) و ستايش تو راست: ستايشى كه در سايه‌سار نعمتت جاودانه است.

(34) و ستايش تو راست: ستايشى همسنگ و هم‌تراز آفرينشت.

(35) و ستايش تو راست؛ ستايشى كه به خشنودى‌ات بيفزايد.

(36) و ستايش تو راست: ستايشى هماهنگ با ستايش هر ستايشگرى؛ و سپاسى كه سپاس هيچ سپاسگزارى بدان نرسد.

(37) ستايشى كه جز تو را سزاوار نيست، و مايه‌ى تقرب و نزديكى جز به سوى تو نگردد.

(38) ستايشى كه نعمت نخستين، بدان پايدار ماند، و دوام نعمت پسين را بخواند.

(39) ستايشى چندين برابر، روزافزون در گذر زمان‌ها، و روزافزون، چندين برابر پى‌درپى.

(40) ستايشى كه فرشتگان نگهبان، از شمارش آن فرومانند، و افزون بر آنچه كه فرشتگان نويسنده در «لوح محفوظ» تو شماره كرده‌اند.

(41) ستايشى برابر و همسنگ با «عرش» با شكوه تو، و هم پايه‌ى با «كرسى» برافراشته‌ات.

(42) ستايشى كه پاداش آن در پيشگاه تو كامل گردد، و همه‌ى پاداشها را دربرگيرد.

(43) ستايشى كه آشكار و نهانش همسو، و نهان آن با نيت پاك و ناب هماهنگ است.

(44) ستايشى بى‌مانند كه آفريده‌اى چنان نكند، و عظمت و جايگاه آن را جز تو نشناسد.

(45) ستايشى كه هر كه در آن بكوشد، يارى شود، و آن كه به كمال آن بينديشد، تأييد گردد.

(46) ستايشى كه همه‌ى ستايش‌هايى را كه آفريدى، دربرگيرد، و آنچه را از اين پس آفريننده‌ى آنى، به نظم آورد.

(47) ستايشى كه هيچ ستايشى به سخن تو نزديك‌تر از آن نباشد، و ستايشگرى از ستايشگر آن برتر نباشد.

(48) ستايشى كه در پرتو كرامت تو بر نعمتها بيفزايد، و تو نيز به پاس احسانت، پياپى بر آن بيفزايى.

(49) ستايشى كه سزاوار ذات با كرامت تو، و برابر و همسنگ و با عزت و بزرگوارى و احتشام توست.

(50) پروردگارا! بر محمد و دودمانش كه از بندگان پسنديده‌ى دانا، برگزيده‌ى گرامى، و مقرب درگاه تواند، درود فرست: برترين درودها؛ و او را خجسته و مبارك گردان كامل‌ترين خجستگى‌ها؛ و بر او رحمت آور: پرسودترين رحمتها.

(51) پروردگارا! بر محمد و دودمانش درودى فرست فزاينده، كه فزاينده‌تر از آن نباشد، و بر او درودى فرست بالنده، كه بالنده‌تر از آن نباشد؛ و بر او درودى فرست پسنديده و خوشايند، كه برتر از آن انجام نگيرد.

(52) پروردگارا! بر محمد و دودمانش درودى فرست كه او را خشنود سازى و بر خشنودى‌اش بيفزايى؛ و بر او درودى فرست كه تو را خشنود سازد و بر خشنودى تو از او بيفزايد؛ و بر او دردى فرست كه سزاوار او مى‌دانى و ديگرى را شايسته‌ى آن نمى‌بينى.

(53) پروردگارا! بر محمد و دودمانش درود فرست: درودى كه از خشنودى‌ات برتر آيد، و پيوستگى آن، با بقا و جاودانگى‌ات پيوند گيرد، و همچون سخنان تو كه پايان نمى‌گيرد، پايان نپذيرد.

(54) پروردگارا! بر محمد و دودمانش درود فرست: درودى كه درودهاى فرشتگان و پيامبران و فرستادگان و طاعت‌گزاران درگاهت را به نظم درآورد، و درودهاى بندگانت را از جن و انس، و پاسخگويان دعوتت را دربرگيرد و درود هر كدام از آفريدگانت را كه آفريدى و در پهنه‌ى زندگى پراكندى، شامل گردد.

(55) پروردگارا! بر او و بر دودمانش درد فرست: درودى فراگير، كه گذشته و آينده را دربرگيرد، و بر او و دودمانش درود فرست؛ درودى پسنديده‌ى تو جز تو هر كه هست، و با همه‌ى اينها، مايه‌ى درودهاى چندين برابر گردد كه با گذر روزگار بر آنها بيفزايى، آن چنان كه شمارگان آن را جز تو نداند.

(56) پروردگارا! بر پاك‌ترينان از اهل بيت او، همانان كه براى انجام دادن فرمان خود برگزيده‌اى، و گنجوران علم تواند، و نگهبانان شريعت تو، و خليفگان تواند در زمين تو، و برهان‌هاى تواند بر بندگان تو، و همانان كه به اراده و خواست خود، از پليدى و آلودگى پاكشان كرده‌اى و وسيله‌ى بار يافتن به بارگاه خود و راه ورود به بهشت خويش گردانيده‌اى.

(57) پروردگارا! بر محمد و خاندانش درود فرست: درودى كه بدان، كرامتها و بخشش‌هاى خود را بر آنان انبوه گردانى، و همه چيز را از عطايا و نواخت‌ها بر ايشان كامل كرده، نصيبشان را از بخشش‌ها و بهره‌هاى خود بيفزايى.

(58) پروردگارا! بر محمد و بر ايشان (آل او) درود فرست: درودى بى‌آغاز، تمام نشدنى، و بى‌انجام

(59) پروردگارا! بر ايشان درودى فرست همسنگ با عرش خود و آنچه در آن است، و به وسعت آسمانها و بالاتر از آنها، و به شمارگان زمين‌هايت و آنچه در درون و زير آنهاست؛ درودى كه مايه‌ى نزديكى‌شان به تو گردد و رضاى تو و آنها را فراهم آورد، و همچنان تا ابد به مانند آن ادامه يابد.

(60) خدايا! تو در هر زمان دين خود را با پيشوايى كه چون درفش هدايت براى بندگانت برپا داشته‌اى و به سان مشعل فروزان در شهرهايت برافروخته‌اى، تأييد كرده‌اى، پس از آن كه رشته‌ى پيوند او را با رشته‌ى خود پيوستى، و او را مايه‌ى خرسندى خود نمودى، و طاعتش را واجب فرمودى، و از نافرمانى‌اش بيم دادى، و به پيروى از فرمان او دستور دادى، و از نهى او بازداشتى، و خواستى تا كسى بر او پيشى نگيرد و از او پس نماند، چرا كه او پناه پناه خواهان، و سنگر و پايگاه امن مؤمنان، و دستاويز رهايى نجات جويان، و جمال و روشنى و شكوه جهانيان است.

(61) خدايا! بر ولى خود سپاسگزارى اين نعمتها را كه به بركت وجود او بر ما ارزانى داشته‌اى، الهام كن، و توفيق چنين سپاسگزارى‌اى را بر ما نيز ارزانى دار، و او را از سوى خود، نيرويى يارى‌دهنده عطا فرما، و مشكلى را به آسانى براى او بگشا، و با نيرويى پرصلابت يارى‌اش كن، و پشتش را استوار گردان، و بازوانش را نيرومند گردان، و به نگاه نگهبان خويش، نگهدار او باش، و با فرشتگان خود، او را مدد فرما، و با سپاه پيروزمند خويش يارى‌اش ده.

(62) و به وسيله‌ى او كتاب خود و احكام و شريعت‌ها و سنتهاى پيامبر را- كه درودهاى تو اى خدا بر او و آل او باد-، برپا بدار، و آثار و نشانه‌هاى دين خود را كه ستمكاران تباه كرده‌اند، زنده گردان، و زنگار ستم را از سيماى آيينت به دست وى بزداى، و دشوارى‌ها و ناهموارى‌هايى كه در راه تو پديد آورده‌اند به همت او هموار و آسان فرما، و كج‌رفتگان از راهت را نابود كن، و آنان را كه راهيان سوى تو را به كژراهه مى‌برند، ناپديد گردان.

(63) و او را درباره‌ى دوستانت نرمخو و مهربان گردان، و دست قدرتش را بر دشمنانت بگشا، و شفقت و رحمت و دلجويى و نوازش او را بر ما ارزانى دار. و ما را در برابر او تسليم و فرمانبردار، و در راه رضاى او كوشا، و در يارى و دفاع از او، از حاميانش قرار ده و بدين وسيله، ما را از مقربان درگاهت و از نزديكان پيامبر بزرگوارت- كه درود تو بر او و دودمانش باد- گردان.

(64) خدايا! بر دوستداران ايشان (امامان معصوم)، آنان كه به منزلتشان معترف‌اند و راه روشنشان را مى‌پويند، و آثار و نشانه‌هاى ايشان را پى مى‌گيرند و به رشته‌ى ولايتشان چنگ مى‌زنند، و به امامت پيشوايى‌شان اقتدا مى‌كنند، و به فرمانشان تسليم‌اند و در پيرويشان كوشا هستند و در انتظار قدرت و دولتشان به سر مى‌برند، و ديده‌هاشان را سوى ايشان دوخته‌اند، درودى فرست: مبارك و فرخنده، پاكيزه، فزاينده در بامدادان و شامگاهان.

(65) و بر ايشان و روان‌هاى پاكشان درود فرست، و كارشان را بر شالوده‌ى تقوا به سامان آور، و حال و روزشان را اصلاح فرما، و توبه‌ى ايشان را بپذير، كه تويى توبه‌پذير مهربان و بهترين آمرزندگان، و ما را با ايشان در سايه‌سار رحمتت، در سراى آرامش خود، جاى ده، اى مهربان‌ترين مهربانان.

(66) خدايا! امروز روز «عرفه» است؛ روزى كه آن را ارجمند و گرامى داشتى و بزرگى بخشيدى و در آن، رحمت خويش را پراكندى، و به عفو و گذشت خود، منت نهادى و بخشش‌هايت را بى‌شمار كردى، و بندگانت را نواختى.

(67) خدايا! و من همان بنده‌ى توام كه پيش از آفريدن او و پس از آن، او را نعمت دادى و نواختى. آن گاه، در گروه هدايت يافتگان به دينت قرار دادى، و به اداى حقوقت توفيق دادى، و به رشته‌ى عصمت خويش پيوستى، و در حزب و گروه خود درآوردى، و به دوستدارى دوستانت و دشمنى با دشمنانت راه نمودى.

(68) سپس او را فرمان دادى و به انجام دادن تكليف واداشتى، ولى او فرمان تو را اطاعت نكرد؛ و (از كارهاى ناپسند) بازداشتى، اما بازايستاد؛ و از نافرمانى‌ات نهى كردى. فرمان تو را وانهاده، به سركشى پرداخت؛ اما نه از روى دشمنى با تو و نه از روى گردنكشى در برابر تو؛ بلكه خواهش دل او بود كه او را به كارى فرا مى‌خواند كه او را از آن نهى كردى و از آن بيم دادى، و دشمن تو و او (شيطان) نيز در اين زمينه (نافرمانى و سركشى) به يارى‌اش برخاست. پس با آگاهى از تهديد تو و با اميد به عفو تو و با اعتماد به گذشت و چشمپوشى‌ات بود كه خويشتن را به گناه آلود. با اين حال كه اين همه نيكى درباره‌ى او را داشتى، سزاوارترين بنده‌اى بود كه مى‌بايست نافرمانى و سركشى نكند.

(69) و اكنون اين منم كه با خوارى و زبونى، ذليلانه و فروتنانه، شرمسارانه و هراسناك در پيش روى تو ايستاده‌ام و به گناهان بزرگى كه بر دوش دارم و لغزش‌هاى گران‌بارى كه مرتكب شده‌ام، معترفم؛ در حالى كه به عفو و چشم‌پوشى‌ات پناه آورده‌ام و در سايه‌ى رحمت تو آرميده‌ام، با يقين به اين كه مرا جز تو پناهى نيست، و كسى جز تو مرا از كيفر تو در امان نخواهد داشت.

(70) خدايا! اكنون كه به درگاه تو آمده‌ام، آن سان كه بندگان گناهكارت را در پرده‌ى امان خود مى‌پوشانى، مرا نيز بپوشان، و آن چنان كه بر پناهندگان درگاهت كه دست در دامن رحمت و گذشت تو زده‌اند، احسان مى‌كنى، مرا نيز از احسان و سخاى خود، برخوردار ساز، و به آمرزش خود كه از هيچ كس دريغ نمى‌دارى و در نظرت بزرگ نمى‌نمايى و با آن، آرزوى كسانى را كه آمرزش تو را مى‌خواهند، برمى‌آورى، مرا نيز بيامرز.

(71) و در اين روز (روز عرفه)، مرا نصيبى قرار ده كه با آن بهره‌اى از خشنودى‌ات را دريابم، و از آنچه كه بندگان پرستشگرت از آن سرشار و شادمان بازمى‌گردند، با دست تهى برمگردان.

(72) و به راستى كه من، اگرچه كارهاى شايسته‌ى ايشان را كه از پيش فرستاده‌اند، با خود نياورده‌ام؛ وليكن تو را به يگانگى شناختم و ضدها و همتاها و مانندها را از ساحت قدس تو دور داشتم، و از درهايى كه فرمان دادى تا از آن به سوى تو آيند، به درگاهت آمده‌ام، و به آنچه كه تقرب‌جويان قرب تو مى‌خواهند، به تو نزديك شده‌ام.

(73) آنگاه، از پى آن، به سوى تو بازگشته‌ام، و ذلت و خوارى به درگاهت آورده‌ام، و گمان نيك به تو دارم، و به آنچه در نزد توست، دل خوش كرده‌ام و اميد به رحمت تو را شفيع خود مى‌دانم؛ اميدى كه اميدواران از آن ناكام نمى‌گردند.

(74) و از تو خواستم، چونان خواستن نيازمند ناچيز خوار تنگ دست بى‌چيزى كه از تو پناه مى‌خواهد. با همه‌ى اينها با دلى آكنده از بيم و هراس و زارى‌كنان و پناه خواهان، نه چون برترى طلبان سركش، و نه چون آنان كه به عبادت خود مى‌نازند، و نه چون كسانى كه به شفاعت شفيعان مغرورند.

(75) و من (اى خداى من!) گذشته از همه‌ى اينها، كم‌ترين كم‌ترانم، و خوارترين خواران، و پست‌ترين پست‌تران، و چون ذره، بلكه كم‌تر از آن. پس اى آن كه در كيفر بدكاران، شتاب نمى‌ورزى، و شادخواران نازپرورده را ناگهان بازنمى‌گيرى، و اى آن كه منت نهاده، از لغزيدگان در مى‌گذرى و خطاكاران را در پرتو فضل خود، مهلت مى‌ورزى.

(76) من آن بدكردار معترف، و خطاكار لغزيده‌ام.

(77) من همانم كه بر تو گستاخى كردم.

(78) من همانم كه به عمد نافرمانى‌ات كردم.

(79) من همانم كه زشتى‌هاى خود را از بندگان تو پنهان داشتم و در پيش تو آشكار نمودم.

(80) من همانم كه از بندگانت ترسيدم و از تو ايمن بودم.

(81) من همانم كه از هيبت و احتشام تو نترسيدم و از خشم تو نهراسيدم.

(82) من آنم كه بر خويشتن جفا كردم.

(83) من آنم كه در گرو بلاها و مصيبتهاى خويشم.

(84) من آن كم شرم بى‌آزرمم.

(85) من آن گرفتار آمده در رنج و درد بسيارم.

(86) خدايا! تو را سوگند به حق آن كه او را از ميان آفريدگانت برگزيدى، و او را براى خويش پسنديدى، به حق آن كه او را از ميان آفريدگانت برتر آوردى، و (به حق) آن كه او را براى هدايت خلق برگزيدى، به حق آن كه طاعتش را به طاعت خود پيوستى، و كسى كه نافرمانى‌اش را همچون نافرمانى خود دانستى. به حق آن كه دوستى‌اش را به دوستى خود همدوش و همراه ساختى، و كسى كه دشمنى‌اش را دشمنى خود برشمردى، مرا در اين روز، در پوشش خود، درآور؛ پوشش آنان كه با بيزارى از گناه، سوى تو روى مى‌آورند و با پوزش و پشيمانى از تو پناه مى‌جويند.

(87) (خدايا) به آنچه كه بندگى بندگان فرمانبردار، و نزديكان درگاه، و صاحبان قرب خود را سامان مى‌دهى، زندگى مرا نيز به سامان آور.

(88) و آن سان كه وفاداران به عهد خويش را- همانان كه در راه تو خود را به سختى واداشته، در راه رضاى تو كوشيده‌اند- بر عهده دارى، كارهاى مرا نيز خود، عهده‌دار باش.

(89) و مرا به سبب كوتاهى در حق خود، و گذر از حد و منزلت خود، و تجاوز به احكام خود، بازخواهى مكن.

(90) و مرا همچون كسى كه نعمت را از من بازداشت و چنان مى‌پنداشت كه هر خير و نيكى از سوى اوست، به تدريج، با مهلت ورزى‌ات به دام ميفكن.

(91) و از خواب گران بى‌خبران و ناهشيارى اسرافكاران، و بى‌هوشى و پرخوابى خوارشدگان، بيدارم كن.

(92) و دلم را به كارى بگمار كه فرمانبرداران را بدان گماشته‌اى، و پرستشگران كوششگر را بدان واداشته‌اى، و تسامح كنندگان را به وسيله‌ى آن رهانيده‌اى.

(93) و مرا از هر چه كه از تو دور مى‌دارد، و ميان من و بهره‌ى من از رحمت تو حايل مى‌گردد، و مرا از مقصودم باز مى‌دارد، پناه ده.

(94) و راه‌هاى خير را كه به تو پايان مى‌گيرند، و پيشى جستن به آنها را از همان سو كه فرموده‌اى، و كوشش براى رسيدن به آنها را آن گونه كه خواسته‌اى، برايم هموار كن.

(95) و مرا در زمره‌ى كسانى كه عذاب تو را سبك مى‌دارند، تباه مگردان.

(96) و با كسانى كه در تيررس انتقام تواند، هلاك مفرما.

(97) و با آنان كه از راه تو منحرف شده‌اند، نابود مساز.

(98) و از گردابهاى فتنه و آشوب، برهان، و از غافلگير شدن پناهم ده.

(99) و ميان من و دشمنى كه گمراهم مى‌كند (شيطان)، و خواهش نفسى كه خوارم مى‌سازد، و خسارت و كاستى‌اى كه وجودم را فرامى‌گيرد و تباهم مى‌كند، جدايى افكن.

(100) و از من همچون كسى كه بر او خشم گرفته‌اى و هيچ‌گاه از او خرسند نبوده‌اى، روى مگردان.

(101) و مرا از اميد به عطاى خود، ناكام مكن تا ناكام از رحمتت بر من چيره نگردد.

(102) و به آن چيزى كه تاب آن را ندارم، ميازماى، تا از فزونى محبت تو گران‌بار شوم.

(103) و همچون كسى كه در او خيرى نيست و تو را با او كارى نيست و راه بازگشتى به سوى تو ندارد، به خويشتن وامگذار.

(104) و مانند كسانى كه از چشم عنايت تو دور افتاده‌اند و از سوى تو رسوا گرديده‌اند، مورد بى‌مهرى خود قرار مده. بلكه دستم را بگير و از پرتگاهى كه افتادگان و ساقط شدگان در آن‌اند، و هراس گمراهان بيدادگر، و لغزش فريب خوردگان، و گردابى كه هلاك شدگان در آن افتاده‌اند، رهايى بخش.

(105) و از آنچه بندگان خود (زنان و مردان) را بدان مبتلا مى‌سازى، عافيت ده، و در درجه و رتبه‌ى كسى قرارم ده كه به او مهر ورزيده‌اى، و از او خرسندى و زندگى را بر او خوشايند و دل‌پسند كرده‌اى، مرگ او را در نيك‌بختى قرار داده‌اى.

(106) و گردنم را به گردنبند پروا و دل كندن از هرچه كه نيكى‌ها را تباه و بى‌مزد مى‌سازد و بركت و خجستگى را از زندگى مى‌ربايند، بيارآى.

(107) و تار و پود دلم را انزجار و نفرت از زشتى‌ها و رسوايى‌هاى گناهان قرار ده.

(108) و مرا به كارهايى كه جز به مدد تو درنمى‌يابم، دل مشغول مكن، تا از كارهايى كه خشنودى تو جز به آنها فراهم نمى‌گردد، باز نمانم.

(109) و محبت دنياى پست و فرومايه را كه مرا از آنچه در پيش توست، بازمى‌دارد، و مانع از فراهم آوردن وسيله‌ى قرب تو مى‌گردد، و از نزديك شدن به تو غافل مى‌گرداند، از دلم بركن.

(110) و خلوت گريدن و تنها به سر بردن در شب‌ها و روزها براى راز و نياز و نجواى با تو را در ديده‌ى من بياراى.

(111) و عصمت و خويشتن‌بانى، كه به ترس و خوف از تو نزديكم كند و مرا از انجام دادن آنچه حرام كرده‌اى جدا سازد، و از اسارت گناهان سنگين برهاند، بر من عطا كن.

(112) و مرا از آلودگى و پليدى گناه، پاكيزه گردان، و چركى و پلشتى خطاها را از وجودم بزداى، و پيراهن عافيت خود را بر تنم بپوشان، و رداى سلامت خود را بر اندامم بيفكن، و مرا با نعمتهاى فراگير و كامل خود بياراى، و فضل و احسان خود را پياپى بر من فروبار.

(113) و به توفيق و ارشاد خود، تأييدم كن، و به انگيزه و نيت پاك و سخن پسنديده و كار شايسته يارى‌ام ده، و مرا به جنبش و نيروى خود، وامگذار، و جنبش و نيروى خود را از من دريغ مدار.

(114) و در آن روزى كه مرا به ديدار خود برمى‌انگيزى، شرمنده و خوارم مكن، و در پيش روى دوستدارانت رسوايم مگردان، و يادت را از خاطرم مبر، و سپاس نعمتهايت را از من مگير، بلكه در حال فراموشى كه جاهلان نعمتهاى تو را از ياد برده‌اند، مرا به سپاسگزارى از خود وادار، و بر دلم بينداز كه در برابر هر بخششى ثناى تو را گويم، و به نيكويى‌هايى كه بر من روا داشته‌اى، معترف باشم.

(115) و مرا بيش از كسانى كه دلداده‌ى تواند، دلبرده‌ى خود گردان، و ستايشم را از ستايش ستايندگان برتر قرار ده.

(116) و به هنگام نيازخواهى‌ام از تو، مرا به خويشتن وامگذار، و به كارهاى نيكى كه از پيش فرستاده‌ام، هلاكم مگردان، و به آن چه كه دشمنانت را از خود مى‌رانى از درگاهت مران؛ چرا كه من تسليم توام و مى‌دانم كه حجت و دليل با توست، و تو به بخشش سزاوارتر، و به احسان و نيكى خشنودترى، و سزاوارى كه از تو پروا كنند، و تو به آمرزش گناهان شايسته‌اى، و به راستى كه تو به عفو و چشمپوشى از انتقام، سزاوارتر، و به پرده پوشى از رسواسازى نزديك‌ترى.

(117) پس (اى خداى من!) مرا به زيستن خوش، زنده گردان تا خواسته‌هايم سامان گيرد، و به آنچه كه دوست دارم، پايان يابد، آن سان كه ناخوشايند تو عمل نكنم، و آنچه را كه ناپسند مى‌دانى، مرتكب نشوم. و مرا به مرگ آنان كه پرتو نورشان پيشاپيش آنها و از سوى راستشان شتابان مى‌رود، بميران.

(118) و در پيش روى خود، خوارم مكن، و در پيش آفريده‌هايت عزيزم دار، و چون به خلوت با تو نشينم، فروتنم گردان، و در ميان بندگان سربلندم فرما، و از كسى كه از من بى‌نياز است، بى‌نيازم گردان و بر فقر و نيازمندى‌ام به تو بيفزاى.

(119) و از شماتت و سرزنش دشمنان، و از فرود آمدن بلا، و از ذلت و خوارى و درد و رنج و گرفتارى، در پناه خود گير. و آنچه از (زشتى‌هاى) من مى‌دانى، پوشيده دار، به مانند پوشاندن كسى كه اگر بردبارى‌اش نمى‌بود، انتقام مى‌گرفت و اگر مداراى نبود، بر گناه من بازخواست مى‌كرد.

(120) (اى خداى من!) هرگاه كه اراده كنى گروهى را بيازمايى يا بر آنان عذاب فرود آورى، مرا كه به تو پناهنده‌ام، رهايم ساز و همچنان كه در دنيا در معرض رسوايى قرارم ندادى، در آخرت نيز رسوايم مكن.

(121) نعمتهاى آغازينت را به نعمتهاى پسين خود، و بخشش‌هاى ديرينت را به تازه‌هاى آنها متصل گردان، و چنان مهلتم مده كه دچار سنگ دلى گردم، و مرا به مصيبتى كوبنده، مبتلا مكن كه آبرويم برود، و به پستى و فرومايگى‌اى كه از قدر و منزلتم بكاهد، و عيب و نقصى كه بدان جايگاهم ناشناخته ماند، شهره مساز.

(122) و چنان مترسانم كه از رحمت تو نااميد گردم، و چنان بيمناكم مكن كه در برابر آن به هراس افتم. ترس مرا از تهديد، و بيمم را از مهلت ورزى تو، و هراسم را به هنگام تلاوت آيات خود قرار ده.

(123) و شبم را به بيدارى آباد گردان تا به عبادت تو برخيزيم، و به شب زنده دارى با تو خلوت كنم و به تنهايى‌ام با تو دلم آرام گيرد، و نيازهايم را با تو در ميان بگذارم، و به آزادى خويش از آتشت اصرار ورزم، و از عذابى كه ساكنانش در آن‌اند، پناه جويم.

(124) (خدايا!) مرا در سركشى‌ام سرگشته، و در نادانى‌ام غافل و بى‌خبر وامگذار، و مايه‌ى پند و اندرز ديگران و موجب عبرت پندآموزان، و وسيله‌ى آزمايش و گمراهى بينندگان، قرار مده، و همچون كسانى كه با آنان مكر كردى با من مكر مكن، و ديگرى را به جاى من مگزين، و نام مرا تغيير مده، و جسمم را دگرگون مساز، و مرا ريشخند خلق و مسخره‌ى خود مگردان، و جز در جست و جوى خرسندى تو و در انتقامگيرى از دشمنانت به خدمت مگير.

(125) و از لذت عفو و شيرينى رحمتت كام جانم را شيرين كن، و از طراوات و عطر نعمتهاى بهشت، مشامم را عطرآگين گردان، و طعم گواراى فراغت از خويش و پرداختن به تو و انجام دادن آنچه را كه دوست مى‌دارى و كوشش در كارى كه مايه‌ى نزديكى به توست، به ذائقه‌ام بچشان، و مرا با هداياى خود بنواز.

(126) و سوداى مرا پر سود، و بازگشتم را بى‌خسارت گردان، و مرا از مقام و پيشگاه خود بترسان، و به ديدار خود مشتاق فرما، و به توبه‌اى خالص موفق بدار كه با آن، گناهان خرد و كلان و آشكار و نهان را باقى نگذارى.

(127) و كينه‌ى مؤمنان را از سينه‌ام بزداى، و دلم را با فروتنان مهربان گردان، و با من چنان باش كه با شايستگان هستى، و مرا به زيور پرواداران بياراى، و برايم در ميان بازماندگان، نام نيك نه، و در ميان آيندگان، آوازه‌اى بلند قرار ده، و مرا در سراى پيشينيان (در نيكى‌ها) جاى ده.

(128) و فراخى نعمت خود را بر من تمام گردان، و كرامتهايت را در پيش من، پى در پى. و دستم را از بخشش‌هايت پرگردان، و عطاهاى نفيس خود را به سوى من روانه كن، و در بهشتى كه براى برگزيدگانت آراسته‌اى، با پاك‌ترين دوستدارانت هم‌نشين كن، و در جايگاه‌هايى كه براى دوستانت فراهم آورده‌اى، با عطاهاى شريف و ارجمند خود، گرامى بدار.

(129) و براى من در پيشگاه خود، آسايشگاهى كه در آن به آرامى بياسايم، و جايگاهى كه در آن مسكن گزينم و ديده‌ام بدان روشن گردد، فراهم آور. و عقوبتم را با جرمهاى سنگينم مسنج، و در روزى كه رازها فاش مى‌شوند، هلاكم مكن، و زنگار هر گونه شك و ترديد و شبهه را از چهره‌ى جانم بزداى، و درباره‌ى حقيقت، از هر رحمتى درى برويم بگشا، و نصيب مرا از بخشش‌هاى گوناگون خود، سرشار كن، و بهره‌هاى احسان و نيكى‌هايت را انبوه گردان.

(130) و دلم را بدانچه در پيش توست، مطمئن و آرام، و انديشه‌ام را از هر چه جز توست، فراغت بخش، و مرا به كارى كه خالصان درگاهت را بدان وامى‌دارى وادار، و به هنگام غفلت خردها، دلم را با عشق به طاعتگزارى‌ات درآميز، و مرا توانگرى ده، همراه با پاكدامنى و زندگى خوش و آسايش و تندرستى و فراخى روزى و آرامش و عافيت.

(131) و نيكى‌هايم را كه با گناهان درآميخته‌اند، تباه مساز، و خاطرم را در خلوت با پندارهايى كه براى آزمون من است، آشفته مساز. و آبرويم را از دست طلب به سوى خلق بردن، نگاه دار، و مرا از بدكاران بى‌نياز گردان.

(132) و از حمايت و پشتيبانى ستمگران و دستيارى آنان در تباه سازى كتاب تو (قرآن) بازدار. و از جايى كه نمى‌دانم، نگهبان من باش، آن سان كه از هر گناهى بازم بدارى. درهاى توبه و رحمت، مهر و شفقت، و روزى فراوانت را به روى من بگشا؛ چرا كه من دلبرده‌ى توام. و بخشش خود را بر من تمام كن؛ زيرا كه تو بهترين بخشنده‌اى.

(133) باقى‌مانده‌ى عمرم را در حج و عمره در طلب رضا و خشنودى‌ات قرار ده، اى پروردگار جهانيان! و درود خداوند بر محمد و دودمان پاك و پاكيزه او باد، و درود خداوند بر آن بزرگوار و بر ايشان، همواره و جاودانه.