دعای 47 ( دعای عرفه امام سجاد ) ترجمه محمد رسولی

(1) سپاس براى خداست كه پروردگار عالميان است.

(2) بار خدايا! سپاس تو راست، اى به وجود آورنده‌ى آسمانها و زمين! از دارنده‌ى بزرگى و بخشش! اى صاحب و مالك مالكان! و اى معبود هر پرستش شده! و اى آفريدگار هر آفريده شده! و اى وارث هر چيز! چيزى مانند او نيست. و علم و آگاهى چيزى از او پوشيده و پنهان نمى‌ماند. و او به هر چيزى احاطه دارد. و او بر هر چيزى مراقب و نگهبان است.

(3) تويى خدايى كه معبود و ستايش شده‌اى جز تو نيست. تو خداى يكتايى، يگانه‌اى، تنهايى، بى مثال و بى مانندى.

(4) و تويى خدايى كه جز تو خدايى نيست! كريم و بخشنده، بزرگوار، بخششگر، بزرگ، سرفراز، والا و بالا بوده و بر همه برترى دارى.

(5) و تويى خدايى كه جز تو خدايى نيست. بلندپايه‌ى عالى مقام و والا رتبه هستى، كه كيفر و عذابت سخت است.

(6) و تويى خدايى كه جز تو خدايى نيست. بخشنده‌اى، مهربانى، داناى حكيم و با تدبيرى.

(7) و تويى خدايى كه جز تو خدايى نيست. شنواى بينايى، قديم و آگاهى.

(8) و تويى خدايى كه جز تو خدايى نيست. بخشنده‌ترين كريمانى، دائمى و پايدار و ابدى هستى.

(9) و تويى خدايى كه جز تو خدايى نيست، پيش از همه چيز تو اول هستى، و پس از هر عددى آخر خواهى بود.

(10) و تويى خدايى كه جز تو خدايى نيست، كه در عين بلندى‌اش نزديك، و با وجود نزديكيش بلند و بالاست.

(11) و تويى خدايى كه جز تو خدايى نيست، كه صاحب حسن و زيبايى، و داراى عظمت و بزرگى، و كبرياء و سرفرازى، و سپاس هستى.

(12) و تويى خدايى كه جز تو خدايى نيست، خدايى كه همه چيزها را بدون اصل و ريشه و الگو و نمونه آفريده و به وجود آورده‌اى. و هر چه را كه صورت داده و به نگارش درآوردى بدون مثال و مانند بود. و نو ساخته‌ها را بدون اين كه از كسى فرابگيرى و پيروى كنى پديد آورده و آنها را اختراع و نوآورى كردى.

(13) تويى آن كه هر چيزى را اندازه‌گيرى كرده حساب شده آفريدى. و هر چيزى را سهل و آسان قرار دادى. و همه‌ى موجودات را نظم بخشيده و تدبير و فكرشان را كردى.

(14) تويى آن كه در كار آفرينش، شريك و همكارى تو را يارى نكرد. و در انجام كارت وزير و كمك كارى تو را مددكارى ننمود. و براى تو همپايه و مانندى نيست.

(15) تويى آن كه اراده كردى و خواستى، پس آنچه را كه اراده كردى حتمى بود. و قضاوت كردى پس آنچه را كه تو قضاوت كردى عدل و داد بود. و حكم و فرمان دادى پس آنچه را كه تو فرمان دادى عين انصاف بود.

(16) تويى آن كه جا و مكانى تو را دربرنمى‌گيرد. و به تسلط و فرمانروايى تو تسلط و قدرتى نمى‌رسد. و هيچ برهان و بيان گويايى تو را ناتوان و درمانده نمى‌كند.

(17) تويى آن كه شمارش هر چيز را به پايان برده و همه چيز را يكايك شمردى. و براى هر چيزى پايان و دورانى قرار دادى. و هر چيز را با اندازه‌گيرى خاص و تقدير معينى به وجود آوردى.

(18) تويى آن كه انديشه‌ها و گمانها از درك حقيقت ذاتت قاصرند. و فهمها و دركها از ادراك چگونگيت ناتوان و وامانده‌اند. و چشمها در كجا بودنت را درنيافتند.

(19) تويى آن كه به حد و حصر نيايى تا يك موجود محدود و معين باشى. و به چيزى شبيه و مانند نشدى تا وجود قابل لمس داشته باشى. و فرزندى نياوردى تا مولود و زاييده شده باشى.

(20) تويى آن كه با تو ضد و منازعى نيست تا با تو عناد و ستيزه كند. و براى تو همتا و معادلى نيست تا براى تو افزونى و غلبه جويد. و براى تو مثل و مانندى نيست تا با تو رويارويى نمايد.

(21) تويى آن كه آغاز كرده و اول بار به وجود آورد. و بدون سابقه و نمونه نوآورى كرده و آفريد. و آفرينش آنچه را كه آفريد زيبا و استوار ساخت.

(22) منزه و پاكى تو، چقدر بزرگ است شأن و مقام تو. و چه بلند است در همه جا موقعيت و منزلت تو. و چه روشنگر و جدا سازنده‌ى حق است بيانگرى و جداسازى تو.

(23) منزه و پاكى تو، اى مهربان و لطف كننده به بندگان! چقدر زياد است لطف و مهربانى و نيكى تو، اى رؤوف و خيرخواه! چقدر بسيار است خيرخواهى و مهربانى تو، اى حكيم و دانا! چه بسيار است آشنايى و دانايى تو.

(24) پاك و منزهى تو، اى مالك و صاحب اختيار! چه زياد است قدرت و توانايى و بازدارندگى تو. و اى بخشنده! چقدر دامنه‌دار است بخشش و سخاوت تو. و اى بلندمرتبه! چه بسيار بلند و بالاست منزلت و مقام تو. تو دارنده‌ى حسن و زيبايى و عظمت و كبريايى، و حمد و سپاسى.

(25) پاك و منزهى تو، خود را به بخشيدن خير و نيكيها گشوده‌اى. و هدايت از جانب تو شناخته شده است. پس هر كس تو را براى دين و يا دنيا بجويد، پيدا مى‌كند.

(26) پاك و منزهى تو، هر كس كه در زير مجموعه‌ى علم تو رفته، در برابر تو فروتن است، و هر چه در زير عرش تو است براى عظمت و بزرگى تو كوچك و خاشع است. همه‌ى آفريده‌هايت براى قبول امر و فرمانبردارى تو سر فرود آورده‌اند.

(27) منزه و پاكى تو! با هيچ يك از حواس، درك و حس نمى‌شوى. و لمس و مس شدنى نيستى. و مورد كليد و مكر و توطئه قرار نمى‌گيرى. و كنار زده نمى‌شوى. و كسى با تو نمى‌تواند ستيزه و نزاع كند و چيزى با تو برابرى نمى‌نمايد. و جدال با تو و خدعه و فريب در مورد تو امكان پذير نيست.

(28) پاك و منزهى تو، راه تو هموار و صاف است. و امر و فرمان تو رو به راستى است. و تو جاودانه و زنده و مورد روى آورى نيازها و حاجاتى.

(29) پاك و منزهى تو، گفتارت دستور و حكم است. و فرمان و تقديرت حتمى و بى ترديد است. و خواست و اراده‌ات قطعى است.

(30) پاك و منزهى تو! مشيت و خواست تو را بازگرداننده‌اى نيست. و گفته‌ها و سخنان تو را تغيير دهنده و جابه‌جا كننده‌اى نيست.

(31) پاك و منزهى تو،اى خدايى كه نشانه‌ها و آيه‌هاى تو روشن و آشكار است! اى آفريدگار آسمانها! اى به وجود آورنده‌ى انسانها و همه‌ى جانداران.

(32) تو را سپاس، سپاسى كه به هميشگى تو بپيوندد و پابرجا باشد.

(33) و تو را سپاس، سپاسى كه به جاودانگى نعمت و احسانت جاودانه بماند.

(34) و تو را سپاس، سپاسى كه مطابق آفريدگارى تو باشد.

(35) و تو را سپاس، سپاسى كه بر خشنودى تو بيفزايد.

(36) و تو را سپاس، سپاسى كه با سپاس هر سپاسگزارى همراه باشد. و سپاس و شكرگزاريى كه سپاس هر سپاسگزارى از آن كم باشد.

(37) سپاسى كه جز تو را نشايد و سزاوار نباشد. و سپاسى كه آن، جز به سوى تو نزديك نشود.

(38) سپاسى كه با آن، ادامه دارى نعمت پيشين و هميشگى بودن نعمت پسين درخواست گردد.

(39) سپاسى كه با گذشت زمانها چند برابر گرديده و به چند برابر پياپى افزون شود و برسد.

(40) سپاسى كه نگهبانان از به پايان رساندن آن درمانده شوند. و سپاسى كه بر آنچه نويسندگان در كتابت شمرده و درج نموده‌اند فزونى گيرد.

(41) سپاسى كه با عرش بزرگ تو هم وزن بوده و با كرسى بلند تو برابرى نمايد.

(42) سپاسى كه اجر و پاداش آن در پيش تو كامل باشد. و پاداش آن، هر جزا و پاداشى را در خود فروببرد و فراگيرد.

(43) سپاسى كه آشكار و نهانش يكى بوده و باطن و نهانش مطابق نيت راست باشد.

(44) سپاسى كه آفريده شده‌اى همانند آن را براى تو سپاسگزارى نكرده باشد. و كسى جز تو فضل و برترى آن را نشناسد.

(45) سپاسى كه هر كس در شمارش آن كوشش كند كمك كرده شود. و هر كس در كامل كردن و بجا آوردن تمام حق آن، نهايت كوشش را بكند مورد تأييد قرار مى‌گيرد.

(46) سپاسى كه هر چه سپاس و حمد را كه تو آفريده‌اى دربرگيرد و جمع نمايد. و هر سپاسى را هم كه از اين پس خواهى آفريد به رشته درآورد و به نظم كشد.

(47) سپاسى كه هيچ سپاسى به گفته‌ى تو نزديكتر از آن نبوده، و از آنان كه تو را سپاسگزارى كنند سپاس كسى بالاتر از آن نباشد.

(48) سپاسى كه با كرم و احسانت به جهت بسيارى‌اش موجب فزونى گردد. و از روى فضل و احسانت، زيادى پى‌درپى بر آن بپيوندد.

(49) سپاسى كه شايسته‌ى بزرگى ذات تو باشد، و با سرافرازى و عزيزى عظمت تو مناسب باشد.

(50) پروردگارا! بر محمد و آل محمد درود و رحمت بفرست، كه برگزيده، پسنديده، عزيز و گرامى، و مقرب درگاه تو است. برترين درودهاى خود را بر او بفرست، و كاملترين خير و بركتهاى خود را بر او عطا كن و با بهره‌ترين رحمت و مهربانيهايت را به او ببخش.

(51) پروردگارا! بر محمد و آل محمد درود و رحمت بفرست، درودى پاك كه هيچ درودى پاكتر از آن نباشد. و بر او درودى بفرست كه افزون كننده باشد و هيچ درودى فزاينده‌تر از آن نباشد. و بر او درودى بفرست كه همراه با خوشنودى باشد، و هيچ درودى بالاتر از آن موجود نباشد.

(52) پرودگارا! بر محمد و آل محمد درود و رحمت بفرست، درودى كه او را خوشنود ساخته و بر خوشنوديش بيفزايد. و بر او درودى بفرست كه تو را خوشنود نموده و بر خوشنودى تو نسبت به او بيفزايد. و بر او درودى بفرست ه جز آ نرا بر او نپسنديده، و جز او را بر آن درود سزاوار و اهل نبينى.

(53) پروردگارا! بر محمد و آل محمد درود و رحمت بفرست، درودى كه از خوشنودى تو عبور نمايد؛ و پيوستگى آن به بقاى تو بپيوندد. و تمام نشود، همچنان ه گفته‌ها و سخنان تو تمام شدنى نيست.

(54) پروردگارا! بر محمد و آل محمد درود و رحمت بفرست، درودى كه درودهاى فرشتگان، پيامبران، فرستادگانت، فرمانبران، و اهل طاعتت را كنار هم بچيند و جمع نموده، و درودهاى بندگان تو از پرى و آدمى، و درودهاى پيروان و قبول كنندگان فرمان تو را در برگيرد، و جامع درود هر يك از انواع آفريدگانت كه آفريده اى‌باشد.

(55) پرودگارا! بر او و آل او درود بفرست، درودى كه هر درود گذشته و آغاز شده را در برداشته باشد. و بر او و آل او درود بفرست، درودى كه براى تو و غير تو پسنديده و خوشايند باشد. و با همه‌ى اينها، درودهاى ديگرى را به وجود آورد كه مجموع آنها چند برابر گرد، و موجب شود كه اين درودها با گردش دوران و سپرى شدن روزها به قدرى زياد شود كه جز تو كسى آنها را نتواند بشمارد.

(56) پروردگارا! بر پاكيزه‌تران خاندانش درود فرست، همانها كه براى فرمان و امرت برگزيده، و آنها را خازنان دانشت و پاسداران دينت و جانشينان در زمينت و دليلها و حجتهاى خودت بر بندگانت قرار دادى، و آنها را با خواست و اراده‌ات از پليدى و ناپاكى پاك كردى، و آنها را وسيله‌اى به سوى خودت، و جاده و راهى به سوى بهشتت قرار دادى.

(57) پروردگارا! بر محمد و آل محمد درود و رحمت بفرست، درودى كه به سبب آن بخشش و كرامتت را براى آنها بزرگ و با ارزش نمايى. و براى آنها همه چيز را با بخششها و هداياتت كامل كنى. و بهره و نصيب آنها را از سودهايت فراوان گردانى.

(58) پروردگارا! بر او (پيامبر) و بر آنان (آل پيامبر) درود و رحمت بفرست، درودى كه در اولش تعيين وقت و براى آخرش پايانى نيست.

(59) پروردگارا! بر ايشان درود و رحمت بفرست، به وزن عرشت و آنچه در زير آن است. و به پرى آسمانهايت و آنچه بالاى آنهاست. و به شمار زمينهايت و آنچه در زير آنها و ميان آنهاست. درودى كه آنها را به مقام قرب تو نزديك گرداند . و براى تو وايشان خوشنودى باشد. و به درودهاى ديگر هميشه پيوند داشته باشد.

(60) بار خدايا! به تحقيق تو دينت را در هر روزگار و زمانى به وسيله‌ى امام و پيشوايى كه او را براى بندگانت نشانه و علامت و در شهرهايت مناره و جايگاه رهيابى قرار دادى،يارى نموده‌اى. پس از آن كه ريسمان آن امام را به ريسمان خودت پيوسته، و او را وسيله‌ى خوشنوديت قرار دادى. و فرمانبرى و طاعت او را واجب ساختى. و از نافرمانى بر او برحذر داشته و ترساندى، و به امتثال امر و دستورش، و به نهى پذيرى در مقام نهى و بازداشتنش امر كردى. و به اين كه كسى از او پيشى نگيرد، و احدى از او عقب نماند، فرمان دادى. پس اوست نگهدار پناهندگان، پناه مؤمنان، دستگيره‌ى چنگ زنندگان، و روشنى عالميان.

(61) بار خدايا! به وليت شكر نعمتهايى را كه به او بخشيده و ارزانى داشته اى‌را الهام كن. و به ما نيز آن شكر را در مورد ولى خودت (كه او را به ما نعمت بخشيدى) الهام كن. و او را از جانب خودت فرمانروايى تأييد شده عطا كن . و فتح و پيروزى آسان را نصيب او بگردان. و او را بار كن و استوانه‌هاى محكم خود يارى كن. و تواناييش را زياد و پشتش را محكم گردان. و بازويش را نيرومند ساز. و با ديده‌ى خود او را مورد عنايت قرار ده. و با نگهداريت او را حمايت كن. و با فرشتگانت ياريش نما. و با سپاه پيروزمندت او را مدد كن .

(62) و به وسيله‌ى او كتاب و حدود و احكام خود، و راه و رسم و سنتهاى پيامبرت- كه درودهايت بار خدايا بر او و بر آل او باد- را برپا دار. و آنچه از نشانه‌هاى دينت را كه ستمكاران ميرانده‌اند به وسيله‌ى او زنده ساز. و به سبب او تعرض و دخالت ستمگرى را از طريقه و راهت دور ساز. و به وسيله‌ى او سختى و گرفتارى راهت را برطرف نما. و با او دور شوندگان از راهت را از ميان بردار، و به كمك او كسانى را كه خواهان كجى و انحراف در راهت هستند، نابود گردان.

(63) و برخورد و رفتار او را براى دوستانت نرم و ملايم فرما. و دست او را بر عليه دشمنانت باز بگذار. و رأفت و مهربانى و ميل و شفقت او را براى ما ببخش. و ما را براى او گوش كنندگان و فرمانبرداران و در راه خوشنودى او كوشش كنندگان، و به يارى او و دفاع از او كمك كنندگان، و با اين كارها به سوى تو و به سوى پيامبرت- كه درودهايت بار خدايا بر او و آل او باد- نزديك شوندگان و تقرب جويان قرار ده.

(64) بار خدايا! و بر دوستانت كه به مقام و منزلت آنها اقرار دارند درود بفرست؛ كسانى كه راه آنها را پيروى مى‌كنند. و نشانه‌ها و آثار آنها را دنبال مى‌كنند. و به دستگيره‌ى آنها چنگ مى‌زنند. و به ولايت و امامت آنها تمسك مى‌جويند. و به پيشوايى آنها اقتدا مى‌كنند. و امر و دستور آنها را پذيرا هستند. و در طاعت و فرمانبرى آنها كوشش مى‌كنند. و روزگار فرمانروايى آنها را انتظار مى‌كشند. و به سوى آنها چشم دوخته‌اند. بر آنها درودهاى پربركت و فزاينده و نمو و رشد كننده و درودهاى صبحگاهى و شامگاهى بفرست.

(65) و بر آنها و بر روح و جان آنها درود و سلام برسان. و كار آنها را بر تقوا و پرهيزكارى گردآورى نما. و كار و بار و احوالشان را سر و سامان ده. و توبه و بازگشتشان را قبول فرما، كه تو بسيار توبه پذير، مهربان و بهترين آمرزندگانى و ما را با رحمت و بخشايشت همراه آنان در بهشت قرار ده؛ اى مهربان‌ترين مهربانان.

(66) بار خدايا! اين روز عرفه است؛ روزى كه آن را گرامى، باارزش و بزرگ داشتى، و رحمت خودت را در آن روز منتشر نمودى. و با عفو و گذشتت در آن روز منت نهادى، و عطا و مرحمت خودت را در آن روز بزرگ و مهم ساختى. بر بندگانت به سبب آن تفضل و بخشش فرمودى.

(67) بار خدايا! و من آن بنده‌ى تو هستم كه پيش از اين كه او را بيافرينى و پس از آفرينشت، او را نعمت دادى. پس او را از كسانى كه آنها را به دينت راهنمايى كردى قرار دادى. و او را براى اداى حق خودت توفيق دادى. او را با ريسمان خودت نگهداشته، و در گروه و حزب خودت داخل كردى. و او را براى دوست داشتن دوستانت و دشمن داشتن دشمنانت رهنمون شدى.

(68) آنگاه به او امر كردى و به او فرمان دادى (اما او) فرمان نبرد. و او را جلوگيرى كردى، بازنايستاد. و از نافرمانى به خودت نهى كردى، پس با تو مخالفت كرد و به سوى مورد نهى تو روى آورد. نه از روى عناد و لجوجى تا تو و نه از راه گردنكشى بر تو، بلكه خواهش نفسانى و هواى او، او را به سوى چيزى كه از آن نهى كرده و از آن برحذر داشته‌اى فراخواند و واداشت. و بر اين كار، دشمن تو و دشمن او (شيطان) او را يارى كرد. پس با وجود اين كه به تهديد و ترساندن تو بر اين كار آشنا بود و در حالى كه به آمرزش تو اميدوار بود و به گذشت تو باور داشت پانهاد و اقدام كرد؛ در حالى كه با آن همه نعمتى كه بر او احسان كردى. سزاوارترين بندگانت بود بر اين كه تو را نافرمانى ننمايد و چنين كارى نكند.

(69) و اكنون اين منم در پيشگاه تو در حالى كه خوار و كوچك، شكسته و فروتن، و ترسان و لرزان ايستاده‌ام كه به گناهان بزرگى كه بر دوش دارم و به لغزشها و خطاهاى زيادى كه انجام داده‌ام اقرار مى‌كنم، و از گذشت تو امان مى‌خواهم. و به آمرزش و رحمتت پناه مى‌برم. يقين و باورم كه امان دهنده‌اى مرا از تو امان نمى‌دهد. و جلوگيرى كننده و بازدارنده‌اى مرا از تو بازنمى‌دارد.

(70) پس، از پوشش و پرده‌كشى خودت آنچه را كه بر فرد غرقه به گناه مى‌پوشانى بر من بكش. و از گذشت و عفوت آنچه را كه به كسى كه دست نياز به سوى تو دراز كند مى‌بخشى بر من ببخش. و از آمرزش و مغفرتت آنچه را كه براى تو بزرگ نيست كه بر شخص اميدوارم و به غفرانت كرم نمايى، بر من منت بگذار و كرامت فرما.

(71) و براى من در اين روز، سهم و بهره‌اى قرار ده كه با آنان به بهره‌اى از خوشنودى تو برسم. و مرا از آنچه كه بندگان مقيد به بندگى تو و دلبسته‌ى به عبادت تو به آن روى مى‌آورند، دست خالى برمگردان.

(72) و من اگر چه از عملكردهاى شايسته و كردارهاى نيكى كه آنها پيش آورده‌اند پيش نياورده‌ام. ليكن اعتقاد به يگانگى و توحيد تو و اين كه ضدها و مثلها و مانندهايى براى تو نيست را پيش آورده‌ام. و از درهايى كه امر فرموده‌اى از آن درها پيش تو آيند به پيشگاهت آمده‌ام، و با آنچه كه كسى به جز تقرب با آن به تو نزديك نمى‌شود به سوى تو تقرب جسته‌ام و آن را وسيله‌ى نزديكى به تو گرفته‌ام.

(73) سپس پشت سر آن، بازگشت به سوى تو و خوارى و زارى براى تو، و حسن ظن و خوش باورى به تو، و اعتماد به آنچه را كه در پيش تو است را قرار داده‌ام؛ و در كنار آن، اميد به تو دارم، اميدى كه هر كس آن را داشته باشد، كمتر مأيوس مى‌گردد.

(74) و از تو درخواست دارم مانند درخواست كردن يك شخص پست، خوار، ندار، بى چيز، ترسان و خواهان پناهندگى. و با وجود اين، درخواستم از روى ترس، زارى، پناهندگى و پناه‌جويى است، نه از روى گردنكشى همچون متكبران بزرگ‌بينى گردنكشان. و نه از روى به خود باليدن با وجهه و آبروى فرمانبرداران و اطاعت كنندگان. و نه از باب پشت گرمى و دلگرمى به ميانجيگرى ميانجيگران.

(75) و من هنوز كمترين كمتران، و خوارترين خوارترانم؛ و مانند مورچه‌ى كوچك و يا كمتر از آنم. پس اى آن كه در مجازات گنهكاران شتاب نكرده، و خوشگذرانان و غرقه در ناز و نعمتان را بازنمى‌دارد و بر سرشان فرياد نمى‌كشد! و اى آن كه پشيمانى خطاكاران و بازگشت لغزشكاران را به بزرگوارى مى‌پذيرد، و براى گنهكاران و خطاكاران با احسان و تفضل مهلت مى‌دهد.

(76) منم گنهكار! اقرار كننده‌ى به گناه، خطاكار لغزشكار.

(77) منم آن كه از روى جرأت و بى باكى به راه خلاف امر تو رفت و بر نافرمانى به تو اقدام نمود.

(78) منم آن كسى كه آگاهانه تو را نافرمانى كرد.

(79) منم آن كه از بندگانت زشتكاريهايش را پنهان ساخت و در برابر تو آشكارا به گناه پرداخت.

(80) منم آن كه از بندگانت حذر كرد، و از تو در امان بود.

(81) منم آن كه از قهر و پوزش تو نهراسيد، و از عذاب و عقاب تو نترسيد.

(82) منم آن كه بر خود ستم روا داشته و بر نفس خود ظلم و جنايت كرده.

(83) منم آن كه به بلا و گرفتاريش گروگان شده.

(84) منم كم شرم و كم حيا.

(85) منم دامنگير رنج طولانى و عذاب دور و دراز.

(86) تو را به حق كسى كه او را از ميان آفريدگانت برگزيده‌اى، و به حق كسى كه او را براى خودت پسنديده‌اى، به حق آن كه او را از ميان مخلوقاتت اختيار كرده‌اى، و آن كه او را براى مقام خود و مناسب شأن و حال خودت انتخاب نموده‌اى. به حق كسى كه طاعت و فرمانبرى از او را به طاعت از خودت پيوند دادى، و آن كه نافرمانى به او را همانند نافرمانى به خودت قرار دادى، به حق آن كه دوست داشتن او را به دوست داشتن خود قرين ساختى، و كسى كه دشمن داشتن او را به دشمن داشتن خودت منوط كردى، مرا در اين روزم تحت پوشش قرار بده با آنچه كه مى‌پوشانى كسى را كه با حال نفرت از گناه به تو پناه مى‌آورم و در حالى كه از گناه پشيمان است با استغفار به آستان تو پناهنده مى‌شود.

(87) و سرپرستى مرا به عهده بگير همانطور كه سرپرستى كسانى را كه اهل طاعت و دارندگان قرب و منزلت در پيشگاهت هستند، به عهده مى‌گيرى.

(88) و به وسيله‌ى چيزى كه با آن، كسى را كه به عهد و پيمان تو وفا كرده، و خود را درباره‌ى تو به رنج واداشته و در طلب خوشنودى تو خود را خسته كرده و نهايت كوشش را انجام داده است، كفايت مى‌كنى، مرا نيز، خود كفايت كن و به ديگران وامگذار.

(89) و مرا به سبب كوتاهى و تقصيرم در پيشگاه تو، و به جهت پافراتر گذاشتن از حد و اندازه‌ام در خصوص حدود و مقرراتت، و به علت تجاوز كردنم از دستورات و فرمانهايت گرفتار و مجازاتم منما.

(90) و مرا با توانايى بخشيدن و امكانات در اختيار گذاشتنم، مهلت و فرصت گناه نده و غافلگيرم مكن، مانند غافلگير كردن كسى كه مرا از خير و بركتى كه در نزدش هست بازداشته و حال آن كه در رسيدن نعمتش به من با تو شريك نبوده.

(91) و مرا از خواب بى خبران و غافلان، و خواب آلودگى اسرافكاران، و از چرت زدگى خوار شدگان و زبون گشتگان بيدار ساز.

(92) و قلبم را مايل كن به سوى چيزى كه اهل طاعت را به آن واداشته‌اى و دلبستگان و شيفتگان عبادت را با آن، به راه بندگى كشيده‌اى و سهل انگاران را با آن، از هلاكت بازگرفته و نجات داده‌اى.

(93) و مرا از آنچه كه از تو دورم سازد و ميان من و نصيب و بهره‌ام از طرف تو حايل باشد، و مرا از دريافت آنچه كه در پيش تو است بازدارد، پناهم ده.

(94) و برايم راه خوبيهاى به سوى خودت، و پيشدستى كردن به آنها را از راهى كه تو فرمان داده‌اى، و حريص بودن در مورد آنها را به گونه‌اى كه تو خواسته‌اى برايم آسان و فراهم نما.

(95) و مرا با كسانى كه تهديد و ترساندن تو را سبك مى‌شمارند و هلاكشان مى‌كنى، هلاك منما.

(96) و همراه آنان كه در معرض خشم و غضب تو هستند نابودم مكن.

(97) و در ميان آنان كه از راههاى تو كجروى كنند، آنان را در هم مى‌كوبى، مرا در هم مكوب.

(98) و از گردابهاى بلا و از موجهاى فتنه نجاتم ده. و مرا از مشغول كننده‌هاى گرفتار و پاپيچنده‌هاى بلا و بدبختى رهايم ساز، و از خطر فرصت دادن براى عذاب ناگهانى پناهم ده.

(99) و ميان من و دشمنى كه گمراهم سازد، و خواهش نفسى كه هلاكم گرداند، و زيانى كه مرا فراگيرد، جلوگيرى كرده و حايل باش.

(100) و از من روى مگردان مانند روى برگرداندن از كسى كه پس از خشم گرفتنت از او خوشنود نمى‌شوى.

(101) و مرا از اميدوارى به خود و از انتظار داشتن رحمتت نوميد مگردان تا اين كه نوميدى از رحمتت بر من چيره شود.

(102) و چيزى را كه من طاقت و توانايى آن را ندارم بر من مبخش تا به خاطر آنچه از زيادى محبت و دوستيت بر دوش من مى‌گذارى، بارم را سنگين كنى.

(103) و مرا از اختيار خودت دور نساخته و به حال خودم وامگذار، مانند دور كردن و رها ساختن كه در او خير و فايده‌اى نبوده و تو را به او نيازى نيست، و براى او توبه و بازگشتى نباشد.

(104) و مرا به دور نينداز مانند دور انداختن كسى كه از چشم رعايت و نگهداريت افتاده و خوارى و زبونى از طرف تو او را در برگرفته است. بلكه از پرتگاه سقوط كنندگان، و از واهمه و وحشت بيراهه روندگان، و از لغزش فريب خوردندگان، و از باتلاق نابود شدگان دستم را بگير.

(105) و مرا از آن بلاهايى كه اصناف بندگان و كنيزانت را به آن گرفتار ساخته‌اى، عافيت و سلامتى ده. و مرا به درجات كسانى برسان كه به آنها توجه و عنايت داشته و بر آنها نعمت بخشيده‌اى. و از آنها خوشنود شده آنگاه آنان را به زندگى شايسته زنده داشته، و به سعادت و نيكبختى به پيش خود برده و جانشان را گرفته‌اى.

(106) و اين مطلب را طوق گردنم ساز كه خودم را از آنچه كه كارهاى نيك و عمل‌هاى پسنديده را باطل و بى اثر مى‌سازد، و خير و بركتها را از ميان مى‌برد، جدا سازم.

(107) و بر دلم نفرت از گناهان زشت و وبالهاى رسوا كننده را بنشان و بفهمان.

(108) و مرا به امورى كه جز با كمك تو به آنها نمى‌رسم (امور دنيا) مشغول مساز كه از آنچه جز آنها تو را راضى نمى‌كند (امور آخرت) بازبمانم.

(109) و از دلم محبت و دوستى دنياى پست را كه از آنچه در پيش توست بازمى‌دارد، و از وسيله جويى به سوى تو جلوگيرى مى‌كند، و از تقرب به تو غافل و بى خبر مى‌گرداند، و بيرون ساز.

(110) و براى من راز و نياز و مناجات با خودت را در تنهايى و در شب و روز دلنشين و خوشايند فرما.

(111) و براى من خود نگهدارى و عصمتى را ببخش كه به ترسيدن از تو نزديكم كند. و مرا از انجام دادن حرامهاى تو بازدارد. و از اسيرى و گرفتارى گناهان بزرگ آزادم نمايد.

(112) و به من پاك شدن از ناپاكى گناه را ارزانى دار. و از من لكه‌هاى لغزش را دور ساز. و مرا با پيراهن عافيت و سلامتيت بپوشان. و روپوش تندرستيت را در تنم نما. و مرا در نعمتهاى كامل و فراوان خودت غوطه‌ور ساز. و بخشش و احسانت را پيش من پياپى دار.

(113) و مرا با فراهم آوردن اسباب كار و راهنماييت كمك نما. و بر نيت پاك،گفتار نيكو، و كردار پسنديده ياريم كن. و مرا به توانايى و قدرت خودم بدون داشتن توانايى و نيروى تو، وامگذار.

(114) و در روزى كه مرا براى ملاقات و ديدارت برمى‌انگيزى خوار و زبونم مساز. و مرا پيش دوستانت رسوا و بى‌آبرو مكن. و به ياد تو بودن را از خاطر و يادم مبر. و سپاس و شكرگزاريت را از من دور مگردان؛ بلكه در آن هنگام كه جاهلان، نسبت به نعمتهايت در غفلت‌اند. مرا در حالات فراموشى، به شكر و سپاس خود ملتزم بدار. و در دلم بگذار كه در برابر چيزى كه آن را به من عطا فرموده‌اى ثنا و ستايش كنم. و به چيزى كه آن را به من احسان كرده‌اى اقرار نمايم.

(115) و علاقه و اشتياقم را به خودت، از ميل مشتاقان و علاقه‌مندان بالاتر، و سپاس و ستايشم را به تو از سپاس سپاسگزاران برتر گردان.

(116) و به هنگام نيازمنديم به تو، مرا خوار مساز. و مرا به سبب آنچه از اعمال خيرم به پيشگاه تو تقديم كرده‌ام هلاكم مكن. و مرا به چيزى كه به سبب آن دشمنانت را رد كرده‌اى، رد نكن؛ زيرا من در برابر تو تسليم و فرمانبر و مطيعم. مى‌دانم كه برهان و دليل با تو است، و تو به بخشش و احسان، سزاوارتر، و به نيكوكارى و كرم، سودبخش‌ترى؛ و تو اهل تقوا و آمرزش هستى، و به يقين تو به آمرزيدن شايسته‌ترى از اين كه عقاب و كيفر كنى، و تو به پوشاندن، نزديكترى از اين كه آشكار و اعلام نمايى.

(117) پس مرا با زندگى گوارا و دل‌انگيز زنده دار؛ و آنگونه كه مى‌خواهم آن زندگى شكل گيرد و نظم پذيرد. و آنچه را كه دوست دارم در برگيرد، يعنى آنچه را كه تو نمى‌پسندى انجام ندهم، و آنچه را كه تو از آن نهى كرده‌اى مرتكب نشوم. و مرا بميران به مردن كسى كه روشنايى و نور او از پيش رو و از طرف راستش برود.

(118) و مرا در برابر خودت خوار و ذليل، و در پيش آفريدگانت ارجمند و گرامى دار. و مرا در هنگامى كه با تو خلوت كنم زبون و فروتن كن. و در ميان بندگانت سرفراز و بلند پايه گردان. و مرا از كسى كه او از من بى‌نياز است بى‌نيازم فرما. بر حاجت و نيازمنديم به تو بيفزاى.

(119) و از شماتت و اظهار شادمانى دشمنان و از رسيدن بلا و گرفتارى، و از خوارى و رنج، پناهم ده. و در آنچه از من بر آن آگاهى يافته‌اى مرا بپوشان، به وسيله‌ى چيزى كه قادر بر سختگيرى اگر بردباريش نبود، و مؤاخذه كننده‌ى بر گناه اگر مهلت دادنش نبود، با آن مى‌پوشاند.

(120) و هر گاه بخواهى به قومى بلا و پيشامد بدى برسانى پس مرا به جهت پناهنده شدنم به تو از آن نجات بخش. و وقتى مرا در دنيايت در جايگاه رسوايى بپا نداشتى پس در آخرتت نيز مانند آن بپا مدار.

(121) و احسانهاى اولت را با احسانهاى آخرت و سودهاى ديرينه‌ات را با تازه‌هاى آن همه را برايم يك جا مرحمت نما. و مرا آن چنان عمر و مهلتى نده كه با آن دلم قساوت پيدا كند. و مرا بر بلاى كوبنده‌اى دچار نساز كه با آن ارزش و شكوهم نابود شود. و برايم پستى و دنائتى كه با آن ارزش و پايه‌ام كوچك شود، و كاستن و نقصى كه به جهت آن مقام و اعتبارم مجهول بماند پيش نيار.

(122) و مرا به طورى نترسان كه به سبب آن خودباخته و سرگردان شوم. و آنچنانم به هراس و بيم واندار كه به خاطر آن، ترس و واهمه در دل بگيرم. بلكه ترس و نگرانيم را در تهديدت، و بيم و برحذر بودنم را از عذر پذيرى و ترساندنت، و هراس و واهمه‌ام را به وقت خواندن آياتت قرار ده.

(123) و شبم را با بيدار كردنم در آن براى عبادت و نيايش و بندگى تو، و با تنهاييم به شب خيزى به خاطر تو، و با وابستگى‌ام به سبب انس گرفتنم با تو و ميل كردنم به سوى تو و آوردن خواسته‌هايم به پيش تو، و با اصرار نمودنم به تو در مورد آزاد شدنم از آتش، و با امان خواستن و زنهار طلبيدنم از عذابت كه اهل عذاب در آن بسر مى‌برند، آباد و با بركت فرما.

(124) و مرا در سركشى و طغيانم سرگردان، و در مستى و پوشيدگى عقلم بى خبر و فراموشكار، لحظه‌اى وامگذار. و مرا اسباب پندگيرى براى آن كه در پى پند باشد، و وسيله‌ى عبرت براى كسى كه جوياى عبرت باشد، و آزمايش براى فردى كه انديشه و تدبر نمايد، قرار نده. و در ميان كسانى كه به آنها مكر مى‌كنى و در كمين آنها مى‌نشينى با من مكر مكن و غافلگيرم منما. و ديگرى را به جاى من برنگزين. و اسم و نامم را تغيير نده. و جسم و تنم را تبديل و دگرگون مساز. و مرا اسباب خنده و تفريح براى آفريدگانت، و وسيله‌ى استهزا و مسخره در پيش خودت مگير. و چنانم كن كه تنها بدنبال رضايت تو و تنها در طلب انتقام از دشمنان تو، باشم.

(125) و خوشى و خنكى آمرزشت، و شيرينى رحمت، مهربانى، نسيم لطف، آسايش بخشى، و بهشت نعمتت را در من به وجود آر. و مرا به دستيابى به آن موفق گردان. و مزه‌ى فراغت براى بجاى آوردن چيزى كه تو آن را دوست دارى با توانگرى و قدرتى از قدرتت، و لذت كوشش در آنچه كه در نزد تو سبب تقرب و مقام مى‌شود به من بچشان. و تحفه‌اى از تحفه‌هايت را براى من مرحمت كن.

(126) و تجارت و معامله‌ام را سودبخش. و بازگشت و آمدنم را بى‌ضرر و زيان گردان. و مرا از جايگاه و موقعيت و مقامت بترسان. و شوق ملاقات و ديدارت را در دلم بينداز. و براى من توبه‌اى را نصيب كن كه با آن گناهان كوچك و بزرگ و گناهان آشكار و نهان را وامگذارى.

(127) و كينه‌توزى به مؤمنان را از سينه‌ام بر كن و بيرون كن. و دلم را نسبت به كسانى كه در برابر خدا خاشع هستند مهربان نما. و با من آنچنان باش كه با صالحان و نيكوكاران هستى. و مرا به زيور پرهيزكاران زينت بخش، و برايم ياد خير و ذكر خوبى در ميان كسانى كه باقى هستند و يادى والا و ماندگار در ميان آيندگان قرار ده. و براى من جايگاه پيشينيان (از مهاجران و انصار) را كرامت فرما.

(128) و فراوانى نعمتت را بر من تمام كن. و نعمتهاى پرارزش را نزد من پياپى گردان. از فايده‌ها و سودهايت دست مرا پر ساز. و بخششهاى پر قيمتت را به سوى من روان نما. و در باغهايى كه آنها را براى برگزيدگانت زينت داده‌اى، پاكيزه‌ترين دوستانت را همسايه‌ى من بگردان. و در جايگاههايى كه براى دوستانت آماده شده است، با عطاهاى گران قيمت مرا زير پوشش دار.

(129) و در پيش خودت براى من آسايشگاهى قرار ده كه با خيال راحت به سوى آن روى آورم. و جايگاه امنى كه آن را به خود مأوى گزينم و چشمم را روشن سازم. و مرا با گناهان بزرگ مقايسه مكن. و در روزى كه پنهانيها آشكار شود مرا هلاك و نابود منما. و از من هر ترديد و شكى را برطرف كن. و در سنجش حق، براى من از هر رحمتى راهى قرار ده. و سهم و نصيب از بخششها و احسانت را براى من بزرگ فرما. و بهره‌هاى احسان از كرامت و نعمت بخشيدنت را بر من فراوان گردان.

(130) و دلم را به آنچه كه نزد تو است با اطمينان، و اراده و قصدم را براى آنچه كه به خاطر تو است فارغ و آزاد گردان. و مرا به چيزى كه دوستان ناب و خالصت را به آن وامى‌دارى، وادار. و به وقت بى‌خبرى و غفلت عقلها، دلم را از فرمانبرى و طاعتت سيراب ساز. و براى من بى نيازى، پاكدامنى، آسايش، تندرستى، صحت، گشايش، آرامش و عافيت را فراهم نما.

(131) و كارهاى نيك و عملهاى خير مرا با گناهانى كه در آنها مخلوط است نابود مكن، و خلوت گزينى‌هايم با خودت را بخاطر لغزشهايى كه در آزمايشهايت برايم پيش مى‌آيد تباه منما. و آبرويم را از درخواست و دست دراز كردن به سوى كسى از مردم جهان حفظ كن. و مرا از خواهش آنچه كه نزد فاسقان و نابكاران است بازدار.

(132) و مرا پشتيبان ستمگران، و دستيار و كمك كار آنان بر محو و از ميان بردن كتابت قرار نده. و از جايى كه نمى‌دانم مرا به عهده بگير و پاسم دار، پاسداشتنى كه با آن مرا نگهدارى. و درهاى توبه و آمرزشت، و مهربانى و روزى فراوانت را براى من باز كن، كه من از مشتاقان به سوى تو و از روى آورندگان به درگاه توام، و نعمت بخشيدنت را براى من تمام و كامل نما كه تو بهترين نعمت دهندگانى.

(133) و بقيه‌ى عمرم را در حج و عمره براى طلب رضا و خشنودى خودت قرار ده، اى پروردگار عالميان! و خداوند بر محمد و آل محمد- كه پاكان و پاكيزگانند- درود و رحمت بفرستد، و بر او و بر ايشان هميشه و مدام سلام و درود باد.