دعای 47 ( دعای عرفه امام سجاد ) ترجمه باقر رجبی نژاد

(1) ستايش خداى را كه پروردگار جهانيان است،

(2) خدايا! ستايش تنها براى توست پديد آورنده‌ى آسمانها و زمين، اى داراى بزرگى و بزرگوارى، اى پروردگار پروردگارها، و خداى هر پرستش شده، و آفريننده‌ى هر آفريده‌اى، و ارث‌بر هر چيز، چيزى مانند او نيست، و علم چيزى از او پنهان نمى‌باشد، و او به هر چيز احاطه دارد، و او بر هر چيز نگهبان است،

(3) تويى، خدايى كه جز تو خدايى نيست، يكتاى تنهايى، يگانه‌ى بى‌مانندى،

(4) تويى خدايى كه جز تو خدايى نيست، بزرگوار در نهايت بزرگوارى، بزرگ در منتهاى بزرگى، والامقام كه همه را نسبت به ذات خود خوار مى‌بينى،

(5) و تويى خدايى كه جز تو خدايى نيست، بلند مرتبه در منتهاى بزرگ، كه سخت انتقام مى‌گيرى،

(6) و تويى خدايى كه جز تو خدايى نيست، بخشنده‌ى مهربان، داناى حكيمى،

(7) و تويى خدايى كه جز تو خدايى نيست، شنوا، بينا، قديم، آگاهى

(8) و تويى خدايى كه جز تو خدايى نيست، بخشنده‌اى (از همه) بخشاينده‌تر، هميشه‌اى در نهايت هميشگى،

(9) و تويى خدايى كه جز تو خدايى نيست، پيش از هر يك اولى، و پس از هر شمار آخرى

(10) و تويى خدايى كه جز تو خدايى نيست، با وجود بلندى خود نزديكى، و در نزديكى خود بلندى،

(11) و تويى خدايى كه جز تو خدايى نيست، داراى شكوه و بزرگى، و بزرگ منشى و ستايشى،

(12) و تويى خدايى كه جز تو خدايى نيست، خدايى كه چيزها را بدون اصل پديد آورده‌اى، و آنچه را صورت دادى نمونه صورت داده‌اى، و نوپديدها را بدون پيروى پديد آورده‌اى،

(13) تويى آن كه هر چيز را به اندازه مقدر فرمودى، و هر چيز را براى آنچه آفريده شده آماده ساخته‌اى، و آنچه را غير توست نيك مرتب نموده‌اى،

(14) تويى آن كه در آفريدنت شريكى تو را يارى نكرده و معاونى در كارت كمك‌كار تو نگشته، و براى تو بيننده و مانندى نبوده،

(15) تويى آن كه اراده فرمودى پس اراده‌ات حتمى شد، و حكم كردى و حكمت براساس عدل بود، و فرمان دادى و فرمانت از روى انصاف بود،

(16) تويى آن كه مكانى تو را فرا نگيرد، و غلبه‌اى در برابر غلبه‌ات برنخاسته، و دليل و گفتار روشنى تو را ناتوان نساخته،

(17) تويى آن كه هر چيز را يكايك شمرده‌اى، و براى هر چيزى پايانى قرار دادى، و هر چيز را به اندازه مقدر فرمودى،

(18) تويى آن كه انديشه‌ها از رسيدن به حقيقت ذاتت درمانند، و فهم‌ها از (درك) چگونگى‌ات ناتوانند، و چشمها جاى كجايى تو را درنيافتند،

(19) تويى آن كه به حدر درنيايى تا محدود گردى، و به مانند درك نشده‌اى تا دريافته شوى، و فرزندى به دنيا نياورده‌اى تا زائيده شده باشى،

(20) تويى آن كه در قدرت برابرى با تو نيست تا با تو ستيز كند، و نظيرى براى تو نيست تا در فزونى با تو رقابت نمايد، و مانندى نيست تا با تو مقابله كند،

(21) تويى آن كه (آفرينش را) آغاز كرد، و نوآورى نمود، و پديد آورد، و بدون بكارگيرى از ابزار و مكان آفريد، و ساختن آنچه را ساخت نيكو گردانيد،

(22) پاك و منزهى! چه بزرگ است كار و حالت (افعال و صفات)، و چه بلند است در ميان جايگاه‌ها منزلت تو را، و چه آشكار كرده حق را جدا ساختند،

(23) پاك و منزهى! اى رساننده نيكيها! چه بسيار است نيكى تو، و اى مهربان چه بسيار است مهربانى تو، و اى دانا چه بسيار است شناخت تو،

(24) پاك و منزهى! اى پادشاه چه بسيار است توانائيت! و اى بخشنده چه گسترده است احسانت! و اى والا مقام چه والا است مقامت! داراى شكوه، و بزرگى و بزرگ منشى و ستايشى،

(25) پاك و منزهى! (عطاى) خود را به نيكيها گشوده‌اى و راهنمايى از جانب تو شناخته شده، پس كسى كه تو را براى دين يا دنيا بخواهد تو را دريابد،

(26) پاك و منزهى! كسى كه در علم تو گشته در برابرت سر فرود آورده، و آنچه در زير عرش توست در مقابل بزرگيت فروتنى نموده، و همه‌ى آفريده‌هايت براى اطاعت از تو فرمانبرند،

(27) به حس در نمى‌آيى، و دست ماليده نمى‌شوى، و لمس نمى‌گردى، فريفته نمى‌شوى، و دور رانده نمى‌شوى، و با تو كشمكش نمى‌شود، و با تو دعوا نمى‌شود و با تو زد و خورد نمى‌شود، و فريب داده نمى‌شوى و گول زده نمى‌شوى،

(28) پاك و منزهى! راهت هموار، و كارت با ثبات و درست است، و تو زنده (و) مرجع حاجتهايى،

(29) پاك و منزهى! گفتارت حكمت، و فرمانت حتمى، و اراده‌ات همان قصد است.

(30) پاك و منزهى! براى خواسته‌ات برگرداننده، و براى كلماتت دگرگون كننده‌اى نيست،

(31) پاك و منزهى! اى غلبه دهنده‌ى نشانه‌ها، پديد آورنده‌ى آسمانها، آفريننده‌ى جانها!

(32) ستايش مخصوص توست ستايشى كه به هميشگى تو دوام دارد

(33) و ستايش مخصوص توست ستايشى كه به جاودانگى نعمتت جاويد است،

(34) و ستايش مخصوص توست ستايشى كه با احسانت برابرى كند،

(35) و ستايش مخصوص توس ستايشى كه بر خشنوديت بيفزايد،

(36) و ستايش مخصوص توست ستايشى كه با ستايش هر ستايشگرى توأم باشد، و سپاسى كه هر سپاس هر سپاسگزارى از آن باز ماند،

(37) ستايشى كه جز تو را سزاوار نباشد، و به وسيله‌ى آن جز به سوى تو تقرب جسته نشود،

(38) ستايشى كه به وسيله‌ى آن بقاء (نعمت) اول، و هميشگى (نمعت) آخر درخواست گردد،

(39) ستايشى كه با گردش زمانها بيشتر گردد، و به افزايش‌هاى پى در پى فزونى يابد،

(40) ستايشى كه نگهبانان (فرشتگان حافظ اعمال) از شمردنش ناتوان شوند، و بر آنچه نويسندگان در كتاب تو حساب كرده‌اند فزونى گير،

(41) ستايشى كه با عرش وسيعت همسنگى كند، و با كرسى بلندت برابر باشد،

(42) ستايشى كه ثوابش نزد تو كامل گردد، و پاداشش هر پاداشى را فرا گيرد،

(43) ستايشى كه آشكارش با نهانش مطابق، و نهانش بر طبق آهنگ راستى باشد،

(44) ستايشى كه آفريده‌اى به مانند آن تو را ستايش نكرده باشد، و جز تو كسى برترى آن را نشناسد،

(45) ستايشى كه هر كه در فراوانيش بكوشد يارى گردد، و كسى كه كامل آوردنش را به نهايت رسانده تأييد شود،

(46) ستايشى كه هر چه ستايشى آفريده‌اى گرد آورد، و آنچه را پس از آن آفريننده‌اى رديف نمايد،

(47) ستايشى كه ستايشى از آن به سخن تو نزديكتر، و ستايش كننده‌اى از آنان كه تو را ستايش مى‌كنند نباشد،

(48) ستايشى كه فراوانيش به سبب كرمت باعث فزونى (نعمتها) گردد، و از باب احسانت آن را به فزونى پى در پى پيوسته نمايى،

(49) ستايشى كه براى بزرگوارى ذاتت ثابت، و با غلبه‌ى عظمتت برابر باشد،

(50) پروردگارا! درود فرست بر محمد (ص) و خاندان محمد (ص)، كه برگزيده، انتخاب شده، گرامى و مقرب (درگاه تو) است، بهترين درودهاى خود، و كاملترين بركتهاى خود را بر او فراوان گردان، و با پرسودترين مهربانى‌هايت بر او مهربانى كن،

(51) پروردگارا! بر محمد (ص) و خاندانش (ع) درود فرست، درود فراوان كه درودى فراوانتر از آن نباشد، و بر او درود فرست درودى فزاينده كه درودى از آن فزاينده‌تر نباشد، و بر او درود فرست درود خشنودى كه درودى بالاى آن نباشد.

(52) پروردگارا! بر محمد (ص) و خاندانش (ع) درود فرست، درودى كه وى را خشنود سازد و بر خشنوديش بيفزايد، و بر او درود فرست، درودى كه تو را خشنود سازد و بر خشنوديد از او بيفزايد، و بر او درود فرست كه براى او جز به خشنود نشوى، و جز او را سزاوار آن نبينى،

(53) پروردگارا! بر محمد (ص) و خاندانش (ع) درود فرست، درودى كه از رضاى تو فراتر رود، و استمراش به بقاء تو بپيوندد، و فانى نشود چنان كه كلمات فانى نمى‌شود،

(54) پروردگارا! بر محمد (ص) و خاندانش (ع) درود فرست، درودى كه درودهاى فرشتگان و پيغمبران و فرستادگان و فرمانبرانت را رديف سازد، و بر درودهاى بندگانت از جن وانس و پذيرندگان دعوتت احاطه داشته باشد، و درود هر كه را از انواع آفريدگانت كه آفريده‌اى در بر گيرد

(55) پروردگارا! بر او و خاندانش درود فرست درودى كه هر درود گذشته و تازه‌اى را فرا گيرد، و بر او و خاندانش درود فرست، درودى كه مورد رضاى تو و غير تو باشد، و با آن (دردها) درودهايى پديد آورى كه با آنها آن درودها را در هنگام آفرينششان چند برابر كنى، و با گردش روزها آنها را بيفزايى افزايشى چند برابر كه جز تو آنها را به شماره درنياورد.

(56) پروردگارا! بر پاكيزه‌ترين خانواده او (پيغمبر) درود فرست، كه ايشان را براى فرمان خود انتخاب كرده‌اى، و آنا را گنجينه‌داران علم خود، و حافظان دينت، و جانشيان خود در زمينت قرار دادى، و (نيز) حجتهاى خويش بر بندگانت، و به خواست خود ايشان را از پليدى و ناپاكى پاك كرده‌اى، و آنان را وسيله‌اى به سوى خود، و راهى به سوى بهشت گردانيدى،

(57) پروردگارا! درود فرست بر محمد (ص) و خاندانش (ع)، درودى كه به وسيله‌ى آن بخشش و گرامى داشتنت را براى ايشان توسعه دهى، و همه چيز از بخششها و احسانهاى خود را براى ايشان كامل كنى، و بهره از عطاها و سودهايت را بر آنان فراوان نمايى،

(58) پروردگارا! بر او بر آنان درود فرست درودى كه اولش را مرزى، و مدتش را پايانى، و آخرش را نهايتى نباشد.

(59) پروردگارا! بر ايشان درود فرست هموزن عرش خود، و آنچه زير عرش است، و به گنجايش آسمانهايت و آنچه در بالاى آنهاست، و به تعداد زمينهايت و آنچه در زير آنها و ميانشان است، درودى كه آنان را به كمال قرب تو رساند، و براى تو و ايشان خشنودى باشد، و هميشه به مانند آن درودها پيوسته باشد،

(60) خدايا! تو در هر زمان دينت را به وسيله‌ى رهبرى تقويت كرده‌اى (رهبرى) كه او را نشانه‌اى براى بندگانت و مشعلى در شهرهايت بپا داشتى، پس از آن كه ريسمان او را به ريسمان خود پيوستى، و او را وسيله‌ى خشنودى خود قرار دادى، و طاعتش را واجب نمودى، و از نافرمانيش بيم دادى، و فرمان دادى به فرمانبردارى دستوراتش، و باز ايستادن هنگام باز داشتن، و اين كه پيش افتاده‌اى بر او پيشى نگيرد، و عقب مانده‌اى از او واپس نماند، پس او نگهدار پناهندگان، و پناهگاه مؤمنان، و دستگيره چنگ زنندگان و زيبايى جهانيان است،

(61) خدايا! پس به ولى خود سپاس آنچه را كه بر او نعمت داده‌اى الهام فرما، و مانند آن سپاس را به سبب آن حضرت به ما الهام نما، و از نزد خويش نيرويى يارى دهنده به او عطا كن، و گشودنى آسان براى او بگشا و او را به قوى‌ترين تكيه‌گاه (نيروى) خود يارى ده و پشتش را محكم كن، و بازويش را نيرو بخش، و به ديده‌ى (حفاظت) خود نگهدار باش، و به نگهدارى خود حمايتش نما، و او را به فرشتگانت يارى ده، و به غلبه كننده‌ترين سپاهت كمك فرما،

(62) و به او كتاب خود و مرزها (احكام) و راههايت و روشهاى رسولت را بپا دار- كه درودهايت خدايا! بر او و خاندانش باد- و آنچه از نشانه‌هاى دينت را كه ستكاران ميرانده‌اند به وسيله‌ى او زنده فرما، و به او زنگار ستم را از راه خود بزداى، و به او سختى را از راهت دور گردان، و به وسيله‌ى او منحرفان از راهت را نابود كن، و به او كجى خواهان در راه راستت را ريشه كن ساز،

(63) و او را نسبت به دوستانت نرم گردان، و دستش را بر دشمنانت بگشا، و مهربانى بسيارش و رحمت و دلسوزى و ترحم او را به ما ببخش، و ما را شنوندگان و فرمانبرداران او قرار ده، و (نيز) در خشنوديش تلاشگر، و در يارى رساندن و پشتيبانى از او كمك كننده، و به آن به سوى تو و فرستاده‌ات - كه درودهايت خدايا! بر او و خاندانش باد - تقرب جويندگان (قرار ده).

(64) خدايا! بر دوستان ايشان درود فرست كه اقرار كننده به مقامشان، پيروى كننده‌ى راهشان، دنباله‌رو در آثارشان، چنگ زنننده، به دستاويزشان چسبيده به ولايتشان، اقتدا كننده به امامتشان، سر فرود آورنده نسبت به فرمانشان، كوشنده در فرمانبرداريشان، منتظران روزهاى ايشان، (و) چشم دوخته به سوى ايشانند، درودهاى با بركت پاكيزه، فزاينده در بامداد و شبانگاه،

(65) و بر ايشان و جانهايشان درود فرست، و كارشان را بر پرهيزكارى فراهم آور، و احوالشان را اصلاح فرما، و توبه‌ى آنان را بپذير، زيرا تو بسى توبه‌پذير، مهربان، و بهترين آمرزندگانى، و ما را به رحمت خود در سراى سلامت با ايشان قرار ده، اى مهربانترين مهربانان،

(66) خدايا! اين روز عرفه، روزى است كه آن را شرافت و كرامت و بزرگى بخشيدى، رحمتت را در آن گستردى، و به عفوت در آن انعام فرمودى، و عطايت را از آن فراوان نمودى، و آن را بر بندگانت احسان كردى.

(67) خدايا! من آن بنده‌ات هستم كه پيش از آفرينش و پس از آفرينش بر او نعمت دادى، و او را از كسانى قرار دادى كه به دين خود راهنمايى نمودى، و براى اداى حق توفيقش دادى، و به ريسمان خود نگاهش داشتى، و در گروه خود واردش ساختى، و به دوستدارى دوستانت و دشمنى دشمنانت رهبرى نمودى،

(68) سپس او را فرمان دادى پس فرمان نبرد، و بازش داشتى پس باز نايستاد، و او را از نافرمانى خود برحذر داشتى، پس از فرمانت به سوى نهيت رفت، نه از روى دشمنى با تو و نه از روى گردنكشى در برابر تو، بلكه هواى نفس او را به سوى چيزى خوانده كه پراكنده‌اش ساختى، و چيزى كه از آن ترساندى، و دشمن تو و او وى را بر آن يارى كرد، پس او با شناخت به تهديدت و اميد به عفوت و اعتماد به گذشت به نافرمانى تو دست زد، در حالى كه با آن نعمتهايى كه به او داده‌اى سزاوارترين بندگانت بود كه نافرمانى نكند،

(69) اينك اين منم كه در پيشگاه تو هستم در حالى كه كوچك، خوار، فرمانبردار، فروتن و ترسانم، و اعتراف كننده به گناهان بزرگى كه برداشتم، و اشتباهات بزرگى كه مرتكب شده‌ام، به گذشتت پناه جو، به رحمتت پناهنده‌ام، در باورم كه امان دهنده‌اى مرا از تو امان نمى‌دهد، و باز دارنده‌اى كه مرا از تو باز نمى‌دارد،

(70) پس آنچه را كه از پوشش خود به گناهكار عطا مى‌دهى به من عطا ده، و آنچه از عفوت كه به كسى كه خود را تسليم تو مى‌كند مى‌بخشى به من ببخش، و آنچه از آمرزشت كه بر كسى كه به تو اميد بسته انعام نمايى بر تو بزرگ نمى‌آيد به من انعام فرما،

(71) و براى من در اين روز بهره‌اى قرار ده كه به سبب آن بهره‌اى از خشنودى تو يابم، و از آنچه بندگان تلاشگرت در پرستش تو به آن باز مى‌گردند مرا تهيدست برمگردان،

(72) و من هر چند كردارهاى شايسته‌اى كه آنان پيش فرستاده‌اند پيش نفرستاده‌ام، ولى‌ تو را يگانه دانستن و انكار وجود مخالف و همتا و مانندها براى تو را پيش فرستاده‌ام، و از درهايى كه فرمان داده‌اى تا از آنها به سوى تو آيند به درگاهت آمده‌ام، و به آنچه كه كسى جز با نزديك شدن به آن به تو نزديك نشود، به درگاه تو نزديك شده‌ام،

(73) سپس به بازگشت به سوى تو، و خوارى و زارى در برابر تو، و گمان نيك بردن به تو، آن قرب را دنبال كردم، و (نيز) با اعتماد به آنچه نزد توس، و اميد به تو را كه هيچگاه اميدوارت از آن نوميد نمى‌گردد همراه آن نمودم،

(74) و از تو درخواست نمودم مانند درخواست شخص ناچيز، خوار، بينوا، نيازمند، ترسان و پناهجو، و همراه با ترس، و زارى، امان و پناه خواهى، نه از روى گردنكشى به غرور مغرورها، و نه از روى بلند بينى به دليرى فرمانبرداران، و نه از روى بلند خواهى به ميانجيگرى ميانجيگران است،

(75) و هنوز هم كمترين كمترانم، و خوارترين خواران، و همانند ذره بلكه كمتر از آنم. پس اى آن كه در عقاب بدكاران شتاب نكرده، و در ناز و نعمت پرورش يافتگان را باز نمى‌دارد، و اى آن كه با گذشت از لغزندگان انعام مى‌نمايد، و با مهلت دادن به خطاكاران نيكى مى‌كند،

(76) منم آن بدكار اقرار كننده‌ى خطاكار لغزشكار،

(77) من آنم كه در برابرت دليرى نموده،

(78) من آنم كه از روى قصد تو را نافرمانى كرد،

(79) من آنم كه (كار زشت خود را) از بندگانت پوشانده و براى تو نمايان ساخته،

(80) من آنم كه از بندگانت ترسيده و از تو ايمن گشته،

(81) من آنم كه از قهر تو نهراسيده، و از شكنجه‌ات نترسيده،

(82) منم كه بر خود جنايتكارم،

(83) منم كه در گروى گرفتارى خويشم،

(84) منم كه بى حيايم،

(85) منم كه داراى گرفتارى درازم

(86) قسم به حق كسى كه او را از ميان آفريدگانت برگزيدى، و به كسى كه براى خود پسنديدى، و به حق كسى كه از آفريده‌هايت اختيار نمودى، و كسى كه براى كار خود انتخاب كردى، به حق كسى كه فرمانبرى از او را به فرمانبرى از خود پيوستى، و كسى كه نافرمانى از او را مانند نافرمانى از خود گردانيدى، به كسى كه دوستيش را به دوستى خود پيوستى، و كسى كه دشمنيش را به دشمنى خود مرتبط ساختى، مرا در اين روز به چيزى بپوشان كه به آن كسى را كه با حال بيزارى (از گناه) به سوى تو زارى نمايد مى‌پوشانى، و در حال توبه به درخواست آمرزش از تو پناه آورد،

(87) و مرا به آنچه كه فرمانبرانت و صاحبان قرب و منزلت در نزد خويش را به آن سرپرستى مى‌كنى سرپرستى نما،

(88) و به تنهايى عهده‌دار من شو به آنچه كه به آن به تنهايى عهده‌دار كسى شدى كه به پيمانت وفا كرده و خود را در حقت به سختى انداخته، و بيش از توان، خود را در خشنوديت كوشا ساخته،

(89) و مرا به كوتاهى در حقت مجازات مكن، و (نيز) به تجاوز از اندازه‌ام در حدودت (آنچه حرام كردى) و گذشتن از احكامت،

(90) و با مهلت دادن خود كم كم مرا به عقاب نزديك مكن مانند اندك اندك نزديك شدن كسى كه مرا از نيكى آنچه در نزد اوست باز داشته، و در رسيدن نعمتش به من شريك تو نبوده،

(91) و مرا از خواب بيخبران، و خواب آلودگى اسرافكاران، و چرت خوارشدگان بيدار نما،

(92) و دلم را به چيزى متوجه گردان كه فرمانبران را به آن بكار گرفته‌اى، و به آن از تلاشگران در عبادت طلب عبادت نموده‌اى، و به آن سهل انگاران را نجات داده‌اى،

(93) و مرا از چيزى كه از تو دورم مى‌كند پناه ده، و (نيز) از چيزى كه ميان من و بهره‌ام از تو جلوگيرى مى‌كند، و آنچه در نزدت مى‌جويم باز مى‌دارد،

(94) و برايم آسان گردان راه نيكيها به سوى خود را، و پيشى گرفتن به آنها را از آن جهت كه امر فرمودى، و حرص در آنها را به آن صورت كه خواسته‌اى،

(95) و مرا با سبك شمرندگان تهديدت كه نابودشان مى‌كنى نابود مكن،

(96) و با رو آورندگان به دشمنيت كه هلاكشان مى‌سازى هلاك مگردان،

(97) و درهم مشكن با منحرفان از راههايت كه درهمشان مى‌شكنى،

(98) و از گردابهاى سختيها رهائيم ده و از گلوگاه گرفتاريها نجاتم بخش، و از عقاب به مهلت دادن پناه ده،

(99) و ميان و دشمنى كه گمراهم سازد، و تمايل نفس كه هلاكم گرداند و عيبى كه مرا دربرگيرد فاصله انداز،

(100) و از من مانند رو گرداندن از كسى كه پس از خشم خود از او خشنود نمى‌شوى رو مگردان،

(101) و از اميد به خودت نااميدم مكن كه نوميدى از رحمتت بر من غالب آيد،

(102) و به من مبخش آنچه توانم به آن نيست كه از زيادى دوستيت كه بر دوشم مى‌گذارى گرانبارم سازى،

(103) و مرا از دست (لطف) خود رها مكن همچون رها كردن كسى كه در او خيرى، و تو را به او نيازى، و براى او بازگشتى نباشد،

(104) و دورم مينداز مانند دور انداختن كسى كه از چشم مراقبت افتاده، و كسى كه رسوايى از سوى تو او را فرا گرفته، بلكه دستم را از افتادن افتادگان بگير، و (نيز) از هراس گمراهمان، و لغزش فريب خوردگان، و پرتگاه تباه شدگان (دستم را بگير)،

(105) و از آنچه گروههاى بندگان و كنيزانت را به آن دچار نموده‌اى سلامتى ده، و مرا به كاملهاى كسى برسان كه به او اهتمام ورزيده، و بر وى نعمت داده، و از او خشنود گشته‌اى، پس او را ستوده زنده داشته و نيكبخت ميرانده‌اى،

(106) و گردن بند باز ايستادن از چيزى كه كارهاى پسنديده را نابود مى‌سازد، و بركتها را از ميان مى‌برد به گردنم انداز،

(107) و پرهيز از زشتيهاى گناهان و رسوائيهاى معصيتها را به دلم بپوشان،

(108) و مرا از چيزى كه تو را از من جز او خشنود نمى‌سازد به چيزى كه جز به كمك تو آن را نمى‌يابم سرگرم مساز،

(109) و دوستى دنياى پست را از دلم بر كن كه از آنچه نزد توست باز مى‌دارد، و از تلاش در طلبيدن وسيله به سوى تو مانع مى‌شود، و از نزديك شدن به تو بيخبر مى‌گردند،

(110) و خلوت كردن به مناجات با خدا را در شب و روز برايم بياراى،

(111) و به من خوددارى ببخش كه به ترس از تو نزديكم گرداند، و از ارتكاب محرمات تو بازم دارد، و از بند گناهان بزرگ رهائيم بخشد،

(112) و پاك شدن از چركى نافرمانى را به من ببخش، و آلودگى خطاها را از من ببر، و لباس سلامتيت را بر من بپوشان، و عباى تندرستيت را در برم نما، و نعمتهاى فراوانت را به من بپوشان، و احسان و نعمت خود را بر من پياپى ساز،

(113) و به مطابق كردن، و راست كردنت مرا نيرو بخش، و بر آهنگ شايسته، و گفتار پسنديده و كردار نيكو ياريم فرما، و مرا بدون قدرت و توانائيت به قدرت و توانائيم وامگذار،

(114) و خوارم مكن روزى كه براى ديدار خود مرا برمى‌انگيزى، و در برابر دوستانت رسوايم منما، و يادت را از خاطرم مبر، و سپاس خويش را از من مگير، بلكه آن را هميشه در حالتهاى فراموشى با من گردان هنگام فراموشيهاى نادانان به نعمتهايت، و به دلم انداز كه به سبب آنچه به من عطا كرده‌اى (تو را) ستايش نمايم، و به آنچه به من نيكى نموده‌اى اقرار كنم،

(115) و رغبتم را به سويت بالاتر از رغبت رغبت كنندگان قرار ده، و (نيز) ستايشم را نسبت به تو بالاتر از ستايش ستايشگران،

(116) و هنگام نيازم به تو مرا خوار مكن و به آنچه در درگاهت نيكى كرده‌ام مرا مجازات مكن، به آنچه بر پيشانى دشمنانت دست رد مى‌زنى بر پيشانيم دست رد مزن، زيرا من در برابرت سر فرود آورنده‌ام، مى‌دانم كه دليل آشكار تو راست، و تو به بخشش سزاوارتر، به نيكى كردن بهره دهنده‌تر، و شايسته‌ى پروا و سزاوار بخشيدنى، و تو به بخشيدن سزاوارتر از عقاب كردنى، و به پرده پوشى از پرده‌درى نزديكترى،

(117) پس زنده‌ام بدار به زندگى پاكيزه‌اى به آنچه كه مى‌خواهم رديف شود، و به آنچه دوست دارم منتهى گردد جايى كه آنچه را نمى‌پسندى بجا نياورم، و از آنچه باز داشته‌اى مرتكب نشوم، و مرا مانند كسى بميران كه نورش در پيش رو و از سمت راستش مى‌رود،

(118) و مرا در پيشگاهت خوار، و در نزد آفريده‌ات ارجمند گردان، و چون با تو خلوت كردم مرا پست (فروتن) نما، و در ميان بندگانت بلند مرتبه‌ام گردان، و از كسى كه از من بى‌نياز است بى‌نيازم ساز، و بى‌چيزى و نيازمنديم را به درگاهت بيفزا،

(119) و مرا از شادى دشمنان، و از فرود آمدن اندوه، و از خوارى و گرفتارى پناهم ده درباره‌ى آنچه كه از من آگاهى مرا بپوشان به آنچه كه مى‌پوشد كسى كه به سخت گرفتن تواناست اگر بردباريش نبود، و اگر درنگش نبود مجازات كننده بر گناه است،

(120) چون درباره‌ى گروهى فتنه يا بدى بخواهى مرا در حالى كه به تو پناهنده‌ام از آن رهايى ده، و چون مرا در دنياى خود در جاى رسوايى بها نداشتى پس مانند آن در آخرت مرا بها مدار،

(121) و نعمتهاى نخستت را به نعمتهاى پسينت جفت گردان، و بهره‌هاى ديرينه‌ات را به بهره‌هاى تازه‌ات، و چنان عمرم را دراز مكن كه با آن دلم سخت شود، و بر من مصيبتى مكوب كه بر اثر آن نيكويى و بزرگيم برود، و مرا دچار فرومايگى‌ات مكن كه منزلتم به آن كوچك گردد، و نه به عيبى كه به واسطه‌ى آن ارزشم دانسته نشود،

(122) و آن چنانم كه نوميد شوم، و چنان بيمناكم مكن كه در آن هنگام احساس ترس نمايم، ترسم را در تهديدت قرار ده، و بيمم را در معذور بودن در هشدارت، و هراسم در هنگام خواندن آياتت،

(123) و شبم را با بيدار كردنم براى عبادتت آباد گردان، و تنهائيم را به شب زنده‌دارى براى تو، و كناره‌گيرى از غير به انس گرفتن با تو، و فرود آوردن خواسته‌هايم به درگاه تو، و پيوسته درخواستم از تو در آزاد سازيم از آتشت، و پناه دادنم از عذابى كه سزاوارش در آن است،

(124) و مرا تا مدت زمانم (مرگ) در سركشيم سرگردان، و در گردابم نادان رها مكن، و مرا (مايه‌ى) پند براى كسى كه پند گيرد، و عبرت براى كسى كه عبرت گيرد، و سبب گمراهى براى كسى كه بنگرد قرار مده و در ميان كسانى كه با آنان مكر مى‌كنى با من مكر منما، و ديگرى را به جاى من مگزين و نامم را تغيير مده، و تنم را دگرگون من، و مرا مضحكه‌ى آفريدگانت و مسخره‌ى خود مساز، و جز پيرو خشنوديت، و خدمتگزار در انتقام گرفتن براى تو مگردان،

(125) و برخوردارم ساز لذت گذشتت و شيرينى رحمتت و راحتى و روزيت و بهشت پر از نعمتت را، و به بى‌نيازيت مزه‌ى دست كشيدن از كار براى آنجام آنچه دوست دارى را به من بچشان، و (نيز مزه‌ى) تلاش در آنچه در نزدت منزلت مى‌دهد، و مرا به ارمغانى از ارمغانهايت هديه ده،

(126) و تجارتم را سودمند و بازگشتم را بى‌زيان گرداند، و مرا از مقامت بيمناك، و به ديدارت مشتاق فرما، و به توبه‌اى خالص توفيقم ده كه با آن گناهان كوچكى را باقى نگذارى و نه بزرگى را، و گناهان آشكار و نهان را با آن وامگذارى،

(127) و كينه‌ى مؤمنان را از سينه‌ام بر كن، و دلم را با فروتنان مهربان گردان، و با من چنان باش كه با شايستگان مى‌باشى، و مرا به زيور پرهيزكاران بياراى، و برايم ياد نيكى در ميان بازماندگان قرار ده، و (نيز) آوازه‌ى بلندى در ميان آيندگان، و مرا در جايگاه پيشينيان درآور،

(128) و نعمت گسترده‌ات را بر من تمام كنم، و كرامتهايش را برايم پياپى فرما، و دستم را از بهره‌هاى خود برگردان، و بخششهاى گراميت را به سويم فرست، و مرا به پاكيزه‌ترين دوستانت در بهشتى كه براى برگزيدگانت آراسته‌اى همسايه فرما، و در جاهايى كه براى دوستانت آماده شده عطاياى گرانقدرت را به من بپوشان،

(129) و برايم در نزد خود محل استراحتى قرار ده كه با آرامش در آن بيارايم، و محل برگشتى كه در آن سكونت گزينم، و ديده روشن كنم، و مرا با گناهان بزرگ مسنج، و در روزى كه نهانها آشكار مى‌شوند عذابم مكن، و هر شك و ترديدى را از من برطرف نما، و از هر رحمتى برايم راهى به حق قرار ده، و سهميه‌هاى بخشش‌ها را از عطاياى خود برايم بسيار گردان، و نصيبهاى احسان را از بخشيدنت بر من فراوان ساز،

(130) و دلم را به آنچه نزد توست مطمئن، و قصدم را يكسره براى آنچه براى توست بگردان، و مرا به چيزى وادار كه خواص خود را به آن وا مى‌دارى، و به هنگام بى‌خبرى عقلها دلم را به طاعتت سيراب نما، و برايم گردآور بى‌نيازى و پاكدامنى و راحتى و سلامتى و تندرستى و فراخى و آرامش و عافيت را،

(131) و نيكيهاى مرا به سبب معصيتت كه با آنها آميخته مى‌شود تباه ساز، و خلوتهاى مرا به سبب فسادهاى آزمايشت كه برايم پيش مى‌آيد، و آبرويم را نگهدار از درخواست به سوى كسى از جهانيان، و از خواهش آنچه نزد فاسقان است بازم دار،

(132) و مرا پشتيبان ستمكاران قرار مده، و نه براى ايشان در از بين بردن كتابت، كمك كار و ياور، و از آنجا كه خود نمى‌دانم نگهبانيم كن نگهبانى‌اى كه به آن نگهداريم نمايى، و درهاى توبه و رحمت و مهربانى و روزى فراخت را برايم بگشا، زيرا من از رو آورندگان به درگاه توام، و نعمتت را در مورد من كامل گردان، زيرا تو بهترين نعمت دهندگانى،

(133) و باقى مانده عمرم را در حج و عمره جهت تلاش در طلب خشنوديت قرار ده، اى پروردگار جهانيان، و خدا بر محمد و خاندان او كه پاك و پاكيزه‌اند درود فرستد و درود بر او و ايشان هميشه و جاويد