دعای 47 ( دعای عرفه امام سجاد ) ترجمه داریوش شاهین

(1) حمد و ثنا خداوند جهانيان را سزاست.

(2) آفريدگارا، سپاس بى‌شمار تو را سزاست كه پديد آورنده زمين و آسمانهائى. تو كه، صاحب جلال و احسانگرى، تو كه، مهتر مهترانى، تو كه، معبود هر عابدى، تو كه، آفريدگار هر مخلوقى، تو كه، وارث همه چيز هستى، تو كه، هيچ كس و هيچ چيز، بسان تو نيست، تو كه، هيچ علمى از تو پنهان نيست، تو كه، بر هر چيز احاطه دارى، تو كه، بر هر چيز پاسدارى،

(3) جهان آفرينا، تو آن خداوندى كه هيچ معبودى جز تو نيست. يگانه يكتائى و بى‌شريك و بى‌همتائى.

(4) هستى آفرينا، تو آن خداوندى كه هيچ معبودى جز تو نيست. تو كريمى در اوج كرامت، تو عظيمى در اوج عظمت، تو بزرگى در كمال بزرگى.

(5) كردگارا، تو آن خداوندى كه هيچ معبودى جز تو نيست. برترى در اوج تعالى، كه كيفرت بسى سخت باشد.

(6) قادرا، تو آن خداوندى كه هيچ معبودى جز تو نيست. بخشنده‌ى مهربانى، تو داناى حكمت آموزى.

(7) خالقا، تو آن خداوندى كه هيچ معبودى جز تو نيست. شنواى بينائى، و از گذشته‌ها تو آگاهى.

(8) رحمانا، تو آن خداوندى كه هيچ معبودى جز تو نيست. كريم بزرگوارى، و هميشه جاودانى.

(9) رحيما، تو آن خداوندى كه هيچ معبودى جز تو نيست. پيش از هر اول نخستين، و پس از هر شماره آخرينى.

(10) كريما، تو آن خداوندى كه هيچ معبودى جز تو نيست. با چنان بلندى بس نزديكى، و چه بسيار والائى.

(11) عزيزا، تو آن خداوندى كه هيچ معبودى جز تو نيست، صاحب عظمت و بزرگوارى، بس جليل و شايسته سپاسى.

(12) بى‌شريكا، تو آن خداوندى كه هيچ معبودى جز تو نيست. تو آن خداوندى كه هر چيز را بى‌اصل و مايه و بى‌بنيان و پايه آفريده‌اى، و پيكرها و صورتها، بى‌شبيه و مانند صورتگرى كرده‌اى. تو آن خداوندى كه نوآورى‌ها را بى‌پيروى از ديگرى پديدار ساخته‌اى.

(13) سبحانا، توئى آن خداوندى كه هر چيزى را به مقدارى معلوم تقدير و ايجاد نموده‌اى، و وصول به آنچه را كه بخواهيم، سهل و آسان، و آنچه نظم يافته است را تو تدبير و تنظيم كرده‌اى.

(14) عدالت آفرينا، تو آن خداوندى كه در آفريدنت، هيچ يارى تو را يارى نكرد، و از همفكرى و كمك هيچ وزير و معاون در كار خويش مدد نجستى، و تو را هيچ نمونه و مانندى در كار نبود.

(15) آفريدگارا، توئى كه آنچه خواسته‌اى و اراده كرده‌اى به طور قطع اجرا شده، و آنچه فرمان داده‌اى از روى عدل و داد بوده، و آنچه حكم كرده‌اى حكم تو بر اساس انصاف بوده است.

(16) خداوندا، توئى كه تو را هيچ مكانى نيست، و در برابر قدرتت هيچ قدرتى توان نياورد، و دليل و برهان و سخن، تو را عاجز و ناتوان نسازد.

(17) پروردگارا، توئى آنكه هر چيز در كائنات يافت شود، تو تعداد و شمار آنها بدانى، و براى عمر هر چيز نهايت و غايتى و سرانجامى قرار داده‌اى، و هر چيز را به مقدارى معلوم تقدير به ايجاد كرده‌اى.

(18) كردگارا، توئى كه وهم و انديشه به اوج شناخت و ذات بى‌مانند تو هرگز نتواند رسيد، و فهم و درك تمام خلق و مخلوق از چگونگى تو ناتوان است، و چشمها، مكان تو را نتوانند ديد.

(19) جهان آفرينا، توئى كه حد و پايانى تو را نباشد، و چنان بى‌مانند و مثالى كه موجود و يافته نشوى، و فرزند زاده نبوده‌اى تا خود فرزندى بياورى.

(20) هستى آفرينا، توئى كه ستيزه‌جو و ضدى ندارى تا با تو پيكار كند. مانندى ندارى تا بر تو پيروز شود، و همتائى ندارى كه با تو همپائى كند.

(21) پاك آفرينا، توئى آنكه ايجادكننده‌اى پيش از هر ايجادكننده‌اى، پديد آورنده‌اى پيش از هر پديد آورنده‌اى، بوجود آورنده‌اى و آفريننده‌اى پيش از هر آفرينشى، و آنچه كه ساخته‌اى بس نيكو ساخته‌اى.

(22) بصيرا، پاكى تراست. چه بزرگ است صفات و كردارت و چه بلند است قدر و منزلتت، و چه از روى حق و راستى، «فرقان» تو حقايق حق آشكار ساخته است.

(23) نصيرا، پاكى تراست. و چه لطيف و نيكوست نيكوئى و لطف تو و چه پر از عطوفت است رافت و مهربانى تو، و چه بسيار است علم و حكمت تو.

(24) جبارا، پاكى تراست. پادشاهى‌ات همراه با قدرت و توانائى و بخشندگى تو، بسيار است. توانگرى تو، و قدر و رفعتت بس بلندپايه و رفيع باشد. توئى كه بزرگوارى و مجيد و كبيرى و حمد و سپاس تنها تو را سزاست.

(25) رزاقا، پاكى تراست. توئى كه دست خويش به نيكى و نيكوئى گشوده‌اى، و هدايت و رستگارى از سوى تو تعريف و شناخته شده است. پس آنكس كه تو را براى كار دين يا دنيا بجويد تو را دريابد.

(26) خلاقا، پاكى تراست. هر كه در علم تو روان شد، فروتن گرديد و آنچه زير عرش تو باشد به خاطر مجد و عظمت تو در حالت فروتنى و خاكسارى است، و تمام بندگانت به خاطر اطاعت از تو در حالت تسليم رضاى تو باشند.

(27) اوج آشيانا، پاكى تراست. با هيچ حس و حواسى تو، احساس و با هيچ لمس و سائيدن دستى درك نشوى. نه مى‌توان تو را فريب داد و نه مى‌توان به تو جور و ستم روا داشت. نه ممكن است كه با تو نزاع و كشمكش كرد و نه ممكن است بر تو غلبه يافت و جدال نمود. نه تو فريب كس خورى و نه مغلوب كسى گردى.

(28) فلك آفرينا، پاكى تراست. راهت راست و هموار، و امر و فرمانت هدايت و راهنماست و توئى كه تا جاودان زنده و پايدار و از هر حاجت و خواسته بى‌نيازى.

(29) حكمت آموزا، پاكى تراست. گفتارت محكم و استوار، خواست و فرمانت واجب، و اراده و عزمت راسخ است.

(30) عابد نوازا، پاكى تراست. اراده‌ات را هيچ بازگرداننده‌اى، و سخنان و كلماتت را هيچ دگرگون كننده‌اى نيست.

(31) عيب پوشا، پاكى تراست. نشانه‌ها آشكار ساخته‌اى، آسمانها آفريده‌اى، و آدميان را خلق كرده‌اى.

(32) حمد و سپاس تراست تا جاودان، تا هميشه كه تو هستى.

(33) حمد و سپاس تراست تا جاودان، به خاطر نعمت و بخشش تو.

(34) حمد و سپاس تراست تا بدان پايه كه با احسان تو برابر باشد.

(35) حمد و سپاس تراست تا آن اندازه كه تو از ما راضى‌تر و خشنودتر شوى.

(36) حمد و سپاس تراست، حمد و سپاسى كه همراه هر سپاسگوئى باشد. چنان شكرى كه هيچ شكرگزارى به پاى آن شكر نرسد.

(37) چنان سپاسى كه شايسته هيچ كس جز تو نباشد، و جز به سوى تو به سوى هيچ كس تقرب و نزديكى نيابد.

(38) حمد و سپاسى كه از آغاز ادامه داشته و تا آخر دوام يابد و تنها تو را خوانده باشد و تنها تو را بخواند.

(39) حمد و سپاسى كه چرخ ايام و گردش روزگار آنرا دو چندان كند و پى در پى بودنش آنرا بس فزونى و بسيارى بخشد.

(40) حمد و سپاسى كه نگاهداران و حفظ كنندگانش از شمارش آن ناتوان و عاجز شوند، و بر آنچه فرشتگان نويسنده تو در كتاب محفوظ تو نگاشته‌اند فزونى گيرد.

(41) حمد و سپاسى كه با بلندپايگى عرش بزرگ تو همپايه شود، و به رفعت كرسى تو برابر آيد.

(42) حمد و سپاسى كه ثواب و پاداشش نزد تو كامل گردد، و پاداشش تمام جزا و پاداشها را فروپوشاند.

(43) حمد و سپاسى كه ظاهر و عيانش موافق با باطن و نهانش باشد، و باطنش موافق راستى قصد و نيت آن باشد.

(44) حمد و سپاسى كه هيچ آفريده‌اى به مانند آن تو را حمد و سپاس نگفته باشد، و هيچ كس جز تو فضل و برترى آنرا نشناخته باشد.

(45) حمد و سپاسى كه هر كس در شمارش آن بكوشد، از سوى تو ياد شود، و هر كس در كامل بجا آوردن آن كوشش كند، از سوى تو كمك شود.

(46) حمد و سپاسى كه هر ثنا و ستايشى را كه آفريده‌اى گرد هم آورد، و هر ستايش و ثنائى را كه پس از اين بيافرينى در رشته شكر آورد.

(47) حمد و سپاسى كه نزديكتر از آن به سخنان تو نباشد، و ستايشگرى از ميان ثناگويان تو به چنان حدى نرسد.

(48) حمد و سپاسى كه بر اثر كثرت و بسياريش احسان و كرمت موجب فراوانى‌اش گردد، و تو از فضل و عنايت خويش پيوسته، افزايشش بخشى.

(49) حمد و سپاسى كه شايسته و واجب بزرگى چون تو، و ذات تو باشد، و با عزت و ارجمندى تو همپايه گردد.

(50) بخشنده و مهربانا، درود تو بر «محمد» و خاندان «محمد» باد. پيامبر برگزيده، پسنديده، گرامى، نزديك به درگاه تو، برترين درودهاى تو بر او باد. كاملترين و برترين نيكيهاى خويش بر او ارزانى بدار، و سودمندترين مهربانى‌هاى خويش بر او ببخش.

(51) بنده نوازا، درود تو بر «محمد» و خاندان او باد. چنان درودى پاك و بسيار كه برتر و پاكتر از آن نباشد. درود تو بر او باد، چنان درودى افزايشگرانه كه افزونتر از آن نباشد. درود تو بر او باد، چنان درودى رضايت آفرين كه هيچ درودى برتر از آن نيست.

(52) اوج آشيانا، درود تو بر «محمد» و خاندان او باد، چنان درودى كه او را خشنود سازد و بر خشنوديش بيفزايد. درود تو بر او باد، چنان درودى كه تو را هم خشنود سازد، و بر رضاى تو از او بيفزايد. درود تو بر او باد، چنان درودى كه جز آنرا براى او نپسندى و هيچ كس را جز او شايسته آن درود ندانى.

(53) فلك آفرينا، درود تو بر «محمد» و خاندان او باد. چنان درودى كه بيشتر و برتر موجب رضا و خشنودى تو گردد. چنان درودى كه پيوسته و مربوط به جاودانگى تو گردد، و نابود نشود، همانگونه كه سخنان و كلمات تو جاودانه است و نابودى نپذيرد.

(54) حكمت‌آموزا، درود تو بر «محمد» و خاندان او باد. چنان درودى كه درود فرشتگان، پيامبران، فرستادگان، و عابدان تو را در رشته اين درود آورد. درودى كه مشتمل بر درود بندگان تو- چه جن و چه انس- و پذيرندگان دعوت تو باشد. درودى كه تمام ذرات و بركات آفرينش گوناگون تو را گرد هم آورد.

(55) عافيت آفرينا، درود تو بر «محمد» و خاندان او باد. چنان درودى كه محيط و دربرگيرنده همه گذشته و حال باشد. درود تو بر او و خاندانش باد، چنان درودى كه نزد تو و غير تو پسنديده باشد. درودى كه بوسيله آن رحمتهائى بيافرينى كه آن رحمتها به يارى‌اش دو چندان شوند. درودى كه چرخ روزگار بر آنها دو چندان بيفزايد كه هيچ كس جز تو آنها را نتواند شمرد.

(56) پاك آفرينا، درود تو بر خويشان منزه‌تر او باد كه آنان را براى امر خويش برگزيدى و آنان را گنجينه‌دار دانست، نگاهداران دين و آئينت، خليفگان در زمينت، گواهان بر بندگانت قرار دادى. آنانكه تو به اراده خويش آنها را از آلودگى و چركى گناه پاك ساختى، و جملگى را وسيله‌اى به سوى خويش و راه بهشت خويش قرار دادى.

(57) هستى سازا، درود تو بر «محمد» و خاندان او باد. چنان درودى كه بوسيله آن كرم و بخشش خويش بر آنان بزرگ گردانى، و همه احسان خويش بر آنان كامل سازى، و نصيب و بهره‌ى عطاى خويش، به آنان ببخشى.

(58) پروردگارا، درود تو بر آنان باد. چنان درودى كه همپايه عرش تو، و زير عرش تو باشد و عرصه‌ى آسمانهايت و آنچه برتر و دورتر از آنهاست، و عرصه زمينهايت و آنچه پائين‌تر و ميان آنهاست، اين دعا پر و سرشار كند. درودى كه آنان را به نزديكترين مرحله نزديك بودن به تو برساند، و براى تو و آنان رضايت و خشنودى به بار آورد، و تا جاودان به مانند اين درودها پيوسته باشد.

(59) كردگارا، تو دين و آئين خويش را در هر زمانى به يارى پيشوا و امامى بپا داشته‌اى. چنين امامى را براى بندگان نشانه‌اى و در شهرهاى خويش دليلى قرار داده‌اى و او را كمك كرده‌اى. آنگاه پيمان او را به رشته پيمان خود بسته‌اى. او را وسيله خشنودى خويش گردانيده‌اى، فرمانبرى از او را بر مردم واجب داشته‌اى، و از او سرپيچى نمودن را بيم داده‌اى، به فرمانبردارى از او امر فرموده‌اى، و دستور داده‌اى تا از نهى او پرهيز كنند، و هيچ كس از او پيش يا پس نماند. پس چنين كسى، پناه پناهندگان، و اهل ايمان و دستگيرى براى يارى‌جويان، و نيكوئى جهانيان باشد.

(60) خالقا، پس براى دوست خود، شكر آنچه به او نعمت داده‌اى الهام فرما، و مانند آنرا به دل ما نيز الهام كن، و از سوى خويش به او قدرت عطا بنما، و مشكل او را به آسانى بگشاى، و به استوارترين تكيه‌گاهها، يارى‌اش فرما، و پشتش را قوى و بازويش را توانا كن. از ديدگاه مراقبت بر او بنگر، و در پناه خويش بگير، به يارى فرشتگان خويش او را يارى فرما، و با لشگريانت كه پيروزمندند، او را كمك كن.

(61) به يارى او كتاب، احكام، شريعت و سنت پيامبرت- كه درود تو بر او و خاندانش باد- را به پاى دار. آنچه از دين تو ستمكاران بر باد داده‌اند و نابود كرده‌اند، به يارى او زنده و پايدار ساز، و رنگ ستم راهت را به وجود او پاك ساز، و به يارى او ناهموارى راه خويش را هموار كن، چنانكه او، عاصيان و سركشان راه اسلام تو را نابود سازد، و كج‌طلبان را معدوم نمايد.

(62) چنان كن كه دستش بر سر دوستانت نرم و بر سر دشمنانت خشن و مسلط گردد، و لطف و رحمت و عطوفت و شفقت او را به ما ارزانى بدار، به طورى كه، در سخن‌پذيرى فرمانبردار، در رضاجوئى كوشندگان، و در يارى و پشتيبانى، مددكاران او باشيم. به آنچه از تو درخواست كرديم به ما يارى فرما تا به سوى تو و پيامبرت- كه درود تو بر او و خاندانش باد- تقرب و نزديكى جوئيم.

(63) رحمانا، درود تو بر دوستان او باد. آنانكه معترف به مقام و مرتبه پيشوايان هستند. آنها كه بدنبال راه روشن‌اند. در پى آثار و علائم آشكار روانند. به دستاويز استوار ايمان چنگ و پنجه مى‌آويزند. به دوستى با آنها تمايل مى‌جويند. به پيشوا و امامان اقتدا مى‌كنند. در اجراى دستور فرمانشان مطيع‌اند. در انتظار روزگار آنان هستند و چشم به آنان دوخته‌اند. بامدادان و شبانگاهان درودهاى مبارك، پاكيزه، و فزاينده بر آنان باد.

(64) كريما، درود تو بر روحشان و وجودشان باد. كارشان را در راه تقوى و پرهيزكارى سامان ببخش. حال و احوالشان را نيكو بدار «توبه» شان را بپذيرد، زيرا تو بسيار «توبه» پذير مهربان و برترين آمرزگارانى. از روى لطف و مهربانى، تو ما را در سراى سلامت و امن، با آنان قرين ساز، اى كه مهربانترين مهربانانى.

(65) معبودا، اين روز «عرفه» روزى است كه تو آنرا بس عزيز و بزرگ داشته‌اى. تو در چنين روزى، روزن احسان خويش بر ما گشوده‌اى، عفو خويش را بر ما منت نهاده‌اى، عطايت را در آن بسيار كرده‌اى، و به خاطر آن بر بندگان خويش تفضل فرموده‌اى.

(66) قادرا، من آن بنده تو هستم كه پيش از آفرينش و پس از آفرينشت (آنگاه كه نبودم و تو آفريدى و اينك كه هستم و تو مرا چنين هستى بخشيده‌اى) به من نعمت دادى. آنگاه من آن كسى شدم كه تو به دين خويش هدايتم نمودى، و به من آن توفيق بخشيدى تا واجبات و اوامر تو بجا آورم، و تو آنرا به ريسمان اعتقاد خود، پايدار داشتى، به حزب خويش داخل كردى، و به دوست داشتن دوستانت، و دشمنى با دشمنانت هدايت و ارشاد نمودى.

(67) من آن كسى هستم كه تو به او فرمان دادى و او فرمان تو اطاعت كرد. پرهيزش دادى و پرهيز كرد. از گناه او را نهى نمودى اما برخلاف امر تو به نهى تو بى‌توجهى كرد. اين خلافكارى او نه از روى دشمنى با تو بود و نه از روى عصيانگرى. بلكه هوس و آرزويش او را به خلاف و نهى تو كشاند و به آنچه پرهيز و بيم داده بودى نزديك كرد. در اين راه هم دشمن تو يعنى شيطان، او را در ارتكاب به گناه يارى كرد. چنين كسى با علم به بيم تو، و اميد به عفو تو، و اعتقاد و اعتماد به گذشت تو، رو به نافرمانى از تو نهاد. حال آنكه با چنان نعمتهائى كه به او بخشيده‌اى، شايسته بود كه چنين ناسپاسى و نافرمانى نمى‌كرد.

(68) عيب پوشا، اينك اين منم كه در آستان تو شرمسارم، خوارم، فروتنم، نالان و نزارم. بيمناكم كه مبادا مرا به كيفر گناهانم بگيرى. اينك اين منم كه به عيب و خطاى بزرگ خويش نزد تو اعتراف مى‌كنم. عفو تو مى‌جويم و به رحمتت پناه مى‌برم. اعتراف مى‌كنم كه هيچ امانبخشى غير تو مرا امان ندهد، و هيچ بازدارنده‌اى جز تو مرا از گناه باز ندارد.

(69) خطا بخشا، از سوى خويش، چنان جامه‌ى گناه‌پوشى، بر من بپوشان كه بر گناهكاران شرمسار مى‌پوشانى. چنان عفوى در حق من بكن كه به آنكس كه تسليم تو مى‌شود، عطا مى‌كنى. آمرزش خويش بر من ارزانى دار. چنان آمرزشى كه نزد تو ناچيز و براى من بسيار است. چنان آمرزشى كه تو به اميدواران خود ارمغان مى‌كنى.

(70) روزى بخشا، در اين روز قسمتى نصيب من كن كه به يارى آن به سود خشنودى و رحمت تو برسم. چنان كن كه از آستان تو مايوس و نوميد بازنگردم و پاداشى به من ببخش كه به عابدان و مومنان خاص خويش مى‌بخشى.

(71) دعا پذيرا، هر چند كه من آن توشه عبادت ارزشمندى را كه عابدان و مومنان پاكدل تو به سوى تو مى‌فرستند، براى تو نفرستاده‌ام، اما پيش از اين اقرار كرده‌ام كه يگانه بى‌همتائى، و هيچ شبيه و مانند و اضداد و امثالى ندارى. من پيش از اين از همان روزى كه امر فرموده‌اى بندگان به آستان تو آيند، به سوى تو آمدم. من پيش از اين به آنچه كه عابدان و بندگان جز به آن طريق به تو نزديك نشوند و مقرب درگاه نگردند، رو به سوى تو نهادم.

(72) آنگاه كه چنين كردم، به سوى تو «توبه» آوردم و اظهار خوارى كردم و ناله و زارى نمودم و بدنبال آرزوى تقرب به درگاهت، به نيكى و اعتماد و اعتقاد به تو اقرار و اعتراف كردم، و به دنبال همه اينها اميد به تو بستم. آن اميدى به تو بستم كه مى‌دانم تو هرگز چنين اميدمندى را از درگاه خويش نوميد نسازى.

(73) پناه پذيرا، به خوارى و نيازمندى و در حالت عجز و انكسار از تو درخواست مى‌نمايم، درخواستى كه ناشى از ترس از تو و پناه‌جوئى در تو است. درخواستى كه از روى عناد و سركشى و همچون درخواست عاصيان نيست. درخواستى كه نه رنگ بلند پروازى و جاه‌طلبى دارد، و نه از اعتماد بر خود و دليرى است، حتى خالى از تكبر و شفاعت شفاعت‌كنندگان باشد.

(74) بنده نوازا، من، پس از اين اعتراف در مقابل بزرگى تو آن كمترين كمتران، خوارترين خواران، و بسان ذره‌اى بلكه كمتر از آنم پس اينك: اى آنكه در كيفر بدكاران شتاب نكنى، اى آنكه حتى نازپروران و نعمت به باد دهندگان را از نعمت دور نسازى. اى آنكه گناهكاران و لغزشگران را به احسان خويش مى‌بخشى و از گناهشان مى‌گذرى، اى آنكه خطاكاران را از روى لطف و كرم فرصت و مهلت مى‌دهى،

(75) اى قادر متعال، اين منم كه به بدكردارى و خطاكارى خويش اقرار و اعتراف مى‌كند.

(76) اين منم كه، در پيشگاه تو جرات تجاوز و ارتكاب گناه به خود داده

(77) اين منم كه، به عمد و قصد راه گناه و نافرمانى در پيش گرفته.

(78) اين منم كه، كردار زشت خويش از چشم بندگان نهان داشته و همه گناهش در برابر تو عيان ساخته.

(79) اين منم كه، از بنده تو ترسيده و خود را از بيم تو ايمن دانسته.

(80) اين منم كه، از مهر و خشم تو نترسيده و از عذاب و عقوبت نهراسيده.

(81) اين منم كه، به خويشتن گناه كرده.

(82) اين منم كه، خود را اسير گرداب بلا و گرفتارى نموده.

(83) اين منم كه، در كار زشت بى‌حيا بوده و در گناهكارى شرمى نداشته.

(84) اين منم كه، گرفتار رنج دراز و دردى جانكاه است.

(85) دعا پذيرا، تو را به حق آنكس كه او را از ميان آفريدگان خويش برگزيدى سوگند مى‌دهم. تو را به حق آنكس كه او را براى خويش پسنديده‌اى سوگند مى‌دهم. تو را به حق آنكس كه او را از ميان آنچه آفريده‌اى اختيار كرده‌اى سوگند مى‌دهم. تو را به حق آنكس كه او را براى كار خويش برگزيده‌اى سوگند مى‌دهم. تو را به حق آنكس كه او را به اطاعت از خود مربوط ساخته‌اى سوگند مى‌دهم. تو را به حق آنكس كه نافرمانى از او را مانند نافرمانى از خود قرار داده‌اى سوگند مى‌دهم. تو را به حق آنكس كه در دوستى، او را به خود نزديك ساخته سوگند مى‌دهم. تو را به حق آنكس كه دشمن او را همچو دشمن خدا از او دور كرده‌اى سوگند مى‌دهم، كه: مرا در پرده عفو و مغفرت خويش بپوشان. مرا در پرده مغفرت خويش بسان آنكس بپوشان كه نالان و نزار و شرمسار به سوى تو زارى مى‌كند، و با «توبه»اى از اعماق جان، و دورى از نافرمانى، به دامن عفو تو آويخته.

(86) از روى خطابخشى دست نوازش بر سرم بكش همانگونه كه نوازش مى‌كنى آنكس را كه از تو فرمانبردارى مى‌كند و نزد تو بسى قرب و منزلت دارد.

(87) تو به من احسان و نيكى كن همانگونه كه مهربانى مى‌كنى به كسى كه به عهد با تو وفا كرده و در راه بندگى تو رنج بر خود هموار ساخته و در جلب رضايتت، خويشتن را بيش از توانائى خود تكليف كرده و به زحمت انداخته.

(88) توبه پذيرا، مرا به كوتاهى در بندگيت، و تجاوز از حدود فرمانت، و بيرون رفتن از مرز احكامت كيفر مكن.

(89) چنان كن كه با مهلتى و فرصتى كه به من مى‌بخشى، به تدريج شايسته كيفر تو نشوم، و مانند آنكس نگردم كه مرا از خير تو دور و بى‌بهره گردانيد. حال آنكه در راه رسيدن نعمت تو به من، او با تو شريك نبوده است.

(90) بنده پرورا، مرا از خواب آنانكه در خواب غفلتند، و خيال اسرافگران، و خوشى خوارشدگان، بيدار ساز و بيرون بيار.

(91) حاجت پذيرا، قلب مرا به سوى اطاعت و بندگى خويش ببر، به سوى راهى ببر كه عبادتگران، بنده فرمانبردار مى‌شوند. به سوى راهى ببر كه غافلان از عذاب سخت، نجات مى‌يابند.

(92) مرا از آنچه كه از تو دور مى‌كند، در پناه خويش بگير. چنان كن كه لطف تو پيوسته بر من برسد و مانعى ميان ما نباشد، تا هر چه خواهم و هر چه قصد تو كنم، برايم مقدور باشد.

(93) چنان كن كه راههاى وصول به تو بدانگونه كه تو خود امر فرموده‌اى برايم آسان شود، و حرص و طمع من در آنچه باشد كه تو امر فرموده‌اى.

(94) محتاج نوازا، مرا با آنانكه در راه كيفر تو هلاك مى‌شوند، و در عبادتت كوتاهى مى‌كنند و نمى‌كوشند، هلاك مگردان.

(95) نشود كه من با آنانكه دشمن تو هستند نابود و معدوم گردم،

(96) هرگز با آنانكه از راه تو بيرون شده‌اند و عصيانگرى مى‌كنند، كيفر نبينم و با آنان خوار و زار نشوم.

(97) پناه پذيرا، تو مرا از درد سختى‌ها و بلاها، و از آسيب تنگى‌ها و دشواريهاى زندگى، و از سرانجام پرس و جو از كارهاى بد، برهان و به من فرصت و مهلت عطا فرما.

(98) چنان كن كه ميان من و دشمنى كه مرا از راه راست بيرون مى‌كند، ميان من و خواهشهاى نفسانى‌ام، ميان من و گناه و زيانى كه اسيرم مى‌سازد، فاصله افتد.

(99) بصير و نصيرا، به آنگونه كه از دشمن خويش روى برمى‌تابى، از من رومگردان.

(100) چنان كن كه به تو اميدوار باشم و هرگز نوميدى از تو در دلم راه نيابد.

(101) به من آنرا نبخش كه تحمل تكليفش را نداشته باشم و از فرط مهر به تو بار آن بر من گران آيد.

(102) مرا چنان از خويش مران كه گوئيا من آنم كه خيرى در من نباشد و تو دعايم نپذيرى و «توبه» ام قبول نكنى.

(103) مرا چنان از عرصه كرمت دور مكن كه گوئيا من آنم كه از چشم لطف تو افتاده‌ام و خوار و رسوا گرديده‌ام. چنان كن كه من مانند: از پا افتادگان و گمراهان بيمناك، فريب خوردگان منحرف و تباه‌شدگان نباشم، تو مرا در پناه خويش بگير.

(104) رحيم و رحمانا، مرا به بلاى درد و مشكلاتى كه غلامان و كنيزان و اسيران دارند مبتلا مكن. مرا همچون كسى كن كه تو نسبت به او در نهايت و كمال، محبت مى‌كنى، از بلا ايمنش مى‌دارى، بر او انعام و اكرام روا مى‌كنى، از اعمالش راضى و خشنودى، و به اين دلايل او نزد تو گراميقدر است، و او را همراه با سعادت از اين دنيا مى‌برى.

(105) عزيز و عظيما، چنان كن كه، از آنچه نيكى و پاكى از من دور كند و باعث نابودى خيرات من شود، من ايمن مانم، و از اين موهبت تو محروم نگردم.

(106) چنان كن كه، دلم دور از ناپسندها و رسوائى آفرينها باشد.

(107) تو بخواه كه من جز راه رضايت تو نپويم و در حاجاتم جز از تو از هيچ كس نياز نخواهم.

(108) جليل و جبارا، عشق دنياى ناپايدار را كه باعث دور شدن از خواست تو هست، و مرا از تو دور مى‌سازد و طاعت و بندگى را از يادم مى‌برد، از من دور ساز.

(109) چنان كن كه با تو تنها باشم و به نيايش و دعاى تو مشغول گردم و شب و روزم به چنين پيرايه‌هائى آراسته شود.

(110) قدير و قدوسا، مرا عصمت و تطهير از گناه ببخش، تا از عذاب تو بيمناكتر گردم، از ناروا و حرامها بيشتر دورى گزينم، و از بند گناهان بزرگ رهائى يابم.

(111) تو مرا از آلودگى گناه پاكيزه ساز، چرك هر معصيتى را از پيكر جان من بشوى، و جامه‌ى عافيت بر تن من بپوشان، رداى سلامت بر من افكن، مرا به نعمتهاى بيكران خويش برسان، و در درياى اكرام و احسان خويش غرقم بساز.

(112) محيط و مجيبا، كارم آسان ساز و در راه راستت به من يارى فرما، و آنگاه كه آهنگ كار نيكوئى كنم، و سخن به گفتارى پسنديده آغاز نمايم، تو به من كمك كن، تا از لطف و قدرت تو دور نشوم و ضعيف و ناتوان نگردم.

(113) غفور و غفارا، روز رستاخيز كه از خاكم برانگيزى و ديدارم كنى، شرمسارم مساز. چنان كن كه، در مقابل دوستانت رسوا نگردم. فراموشى مرا مشمول عفو خويش قرار بده، شكر و حمد و ثناى خود را از كتاب طاعت من پاك مكن، بلكه چنان كن كه در اوقات غفلت و فراموشكارى به ياد تو باشم، و به من الهام كن كه شكر نعمتهاى تو را هميشه به جاى آورم، و به آنچه احسانم نمودى، اعتراف كنم.

(114) معز و منعما، زارى و التماس مرا فوق تضرع و ناله ديگر مومنان نزد خويش عزيز دار، و چنان كن كه شكر من از تو، برتر از سپاس هر سپاسگزارى باشد.

(115) آنگاه كه به درگاه تو نيازمندم، مرا از رحمت خويش نوميد مساز، و به خاطر آنچه نيكى و طاعت نموده‌ام هلاكم مكن. بدانگونه كه عاصيان و سركشان را از خود دور مى‌سازى، مرا از خود دور مكن، زيرا كه من از تو اطاعت كنم و اعتراف دارم كه فرمان و دليل تراست. مى‌دانم و اعتراف دارم كه بخشش و احسان و ستايش تنها تو را سزاست، و شايسته آنى كه از كيفرت بيمناك شوند، و گناهان را تنها تو بيامرزى. عفو و عقاب از آن تو باشد، زيرا كه عفو تو عيان است و گناهپوشى تو از هيچ كس نهان نيست.

(116) حميد و حكيما، پس اينك، مرا به زندگانى پاكيزه‌ئى زنده نگاهدار. چنان زندگانى كه آرزويش كنم و با سعادت به پايانش رسانم. چنان زندگانى كه آنچه تو نپسندى هرگز بجا نياورم، و از نهى شده‌ها دور باشم. مرا بسان آنكس بميران كه روشنائيش از سوى راست و پيش رو باشد و عاقبت بخير گردد.

(117) چنان كن كه من نزد تو خوار و نزد خلق تو بس عزيز و سرافراز باشم. چنان كن كه آنگاه كه در خلوت دل نشسته‌ام تنها با تو باشم، و آنگاه كه ميان خلق تو هستم، جزو بندگان بلندپايه تو باشم. مرا از آنكس كه به من احتياجى ندارد، بى‌نياز ساز، و چنان كن كه فقير تو گردم و به درگاه تو نيايش كنم.

(118) سبحانا، از سرزنش دشمنان، و رويدادهاى اندوهبار ميان مردمان، و رنج و گرفتارى، مرا در پناه خود بگير، و از شر گناهانى كه تو بر آنها آگاهى، مرا در پرده مغفرت خويش بپوشان. آن گناهانى كه اگر شكيبائى تو در كيفر آنها نبود، بر من بسى سخت و دشوار مى‌آمد.

(119) قادرا، اگر بخواهى كه بر گروهى تباهى و مصيبت افكنى بس توانائى. اما مرا از شر چنين بلاهائى در پناه خويش بگير. همانگونه كه به شرمسارى مرا در دنيا رسوا نكردى، پس در آخرت هم رسوا و شرمسار مساز.

(120) چنان كن كه نعمتهاى دنيا و آخرتت، و نصيب و بهره‌هائى كه در اين دنيا و آن دنيا به من ارزانى مى‌دارى، با هم قرين گردند، و در اين دنيا چنان به من عمر دراز و مهلت زندگى مده كه اجر تمام اين الطاف تو را از دست بدهم و به كار ناپسند مشغول گردم. مرا چنان اسير اندوه و درد مساز كه اجر و لذت من نابود شود. آنقدر گرفتار خوارى نگردم كه در چشم مردم، كوچك و بى‌مقدار شوم. چنان غرق زشتى و ناپاكى نشوم كه عزتم نابود گردد.

(121) بى‌شريكا، چنان از عذاب تو بيمناك نشوم كه از عقوبت تو هم نوميد گردم. چنان كن كه، ترس از تو در دلم اطمينان ايجاد كند، بيم از تو همراه با مهلتت باشد، و هراس از تو را در كلمات تو حس كنم.

(122) مهربانا، شبم را به شايستگى به بامداد برسان تا در بندگى تو بكوشم، و شبانگاه به اميد مناجات و نيايش به درگاه تو برخيزم، و از هر چه غير تو باشد چشم برگيرم و به لطف تو الفت پذيرم. حاجت از آستان تو خواهم، و از آتشت ايمن مانم و جزو اهل دوزخ تو نباشم.

(123) تو مرا تا مدتى در طغيان و نافرمانى و عصيان و سرگردانى در جهل و بى‌خبرى، رها مساز. تا براى ديگرى مايه پند و عبرت نگردم و باعث گمراهى كسى هم نشوم. من جزو آنان نباشم كه تو مكرشان را تلافى مى‌كنى. چنان كن كه هيچ كس شايستگى مرا در عبادت و بندگى تو نداشته باشد، نام نيكم را به بدى، و جسم پاكم را به ناپاكى تبديل منما. هرگز وسيله خنده تو و آفريدگانت نشوم، و جز راه رضايتت نپويم و در كيفر دشمنانت بكوشم.

(124) رحمانا، مرا از لذت عفو و گذشتت، و بهره مهرآميز رزق و روزيت، و نعمت بهشتت كامياب ساز. به قدرت خويش، طعم لذتبخش آن نيكوكارى كه تو دوست دارى، و آن كوشش در كارهاى پسنديده- كه موجب نزديك شدن به تو مى‌گردد- به من بچشان، و ارمغانى گرانقدر از سوى خويش براى من بفرست.

(125) روزى بخشا، تجارتم را سودمند، بازگشتم را به سوى خودت ارجمند بساز. چنان كن كه پيوسته از قهر تو بيمناك، و مشتاق و شيفته ديدارت باشم. به من توفيقى عنايت فرما تا، با پاكى دل و از صميم جان به خاطر هر گناهى- چه كوچك، چه بزرگ- به درگاه تو «توبه» كنم و بر گناهان خويش- چه نهان چه عيان- مرا آگاه ساز.

(126) چنان كن كه در دلم نسبت به مومنان هيچ كينه‌اى نباشد، و با پاكدلان، مهربان باشم. تو هم با من همانگونه باش كه با شايستگان هستى. مرا هم لباس پرهيزكاران بپوشان. عزيزا، ياد و صداى مرا در ميان آيندگان عزيز و بلند بدار، و چنان كن كه به رحمتسراى گذشتگان داخل شوم.

(127) نعمت خويش در حق من به كمال رسان، و كرامت اين نعمت بر من عيان ساز. چنان كن وجودم سرشار از سودهاى بى‌شمار تو شود، و سيل عفو و بخشش تو به سويم روان گردد، و با برگزيدگان و دوستانت در گلستانهاى تو همسايه شوم، و بهشت خود كه براى ياران خويش آماده ساخته‌اى، به من هم عطا فرما.

(128) بى‌شريكا، نزد خويش به من آرامشگاهى و جايگاهى و موجبى براى روشنى دل، و سببى براى دريافت رضاى خود، ببخش. مرا در ترازوى گناهانم سنجش مكن تا آن روز كه همه نهانها عيان و آشكار شود، از تو عذاب نبينم. شك بردن به حق و راستى را از من دور ساز. راه حق و راستى را به من بنمايان. بخششت بر من بسيار، و احسانت به سوى من فراوان گردد.

(129) بى‌نيازا، چنان كن كه دلم از اجر و پاداش تو اطمينان يابد، و آهنگ هر چه كنم براى جلب رضايت تو باشد. دست به كارى زنم كه نزديكان و دوستان تو مى‌زنند. آنگاه كه اسير غفلتم، عقل طاعتم با جهل و غفلتم آميخته نگردد. چنان كن كه از خلق بى‌نياز، از بديها مبرى، از رنج زندگى آسوده، از مشكلات رها، و با تندرستى و سلامت قرين باشم.

(130) قادرا، چنان كن كه كارهاى نيك و پسنديده‌ام با گناهانم آميخته نگردد. نيايش و دعايم در خلوت و تنها بودن با تو، با خطاهايم- آنگاه كه مرا ارزشيابى مى‌كنى- تباه نشود. آبرويم را از نياز به خلق خويش، مريز، و چنان كن كه حاجتى به كسانى كه از دين و فرمان تو آگاهند و مجرى احكام تو نيستند، نداشته باشم.

(131) چنان كن كه ستمگران- آنانكه در باطل ساختن كتاب تو مى‌كوشند- را حمايت و يارى نكنم. مرا از آنجا كه نمى‌دانم، در پناه خويش بگير تا به گناه نزديك نشوم. روزن رزق و عفو و لطف خويش به روى من بگشاى، زيرا كه من نياز خويش به درگاه تو آورم. نعمت خود را بر من در حد كمال ببخشاى، زيرا تو برترين نعمت بخشانى.

(132) حاجت پذيرا، چنان كن كه باقى عمر در «حج» و بجا آوردن فريضه «عمره» و جلب خشنودى تو بگذرد، اى پروردگار جهانيان. الهى، درود تو بر «محمد» و خاندان پاك و منزه او باد. درود بر او و بر آنان تا جاودان.

(133)