دعای 42 ( دعا به وقت ختم قران ) ترجمه عبدالحسین موحدی

(1) بار الها، تو مرا بر ختم كتاب خود، يارى فرمودى: همان كتابى كه آن را به صورت نور فرو فرستاده‌اى. و آن را بر هر كتاب كه نازل كرده‌اى، گواه ساخته‌اى، و بر هر حديث، كه سروده‌اى تفضيل داده‌اى،

(2) و آن را فرقانى ساخته‌اى كه حلال و حرامت را به وسيله‌ى آن از هم جدا كرده‌اى، و قرآنى كه احكام خود را به آن پديدار ساخته‌اى: كتابى كه آن را براى بندگانت تفصيل و تشريح فرموده‌اى و وحيى كه بر پيغمبرت: محمد (صلواتك عليه و آله) فرو فرستاده‌اى.

(3) و آن را نورى قرار داده‌اى، كه ما، در پرتوش از تاريكيهاى گمراهى و نادانى، راه مى‌يابيم. و شفائى براى هر كس كه از سر تصديق به آن به شنيدنش گوش فرا دهد و ترازوى عدلى كه زبانه‌اش از حق نگردد، و نور هدايتى كه (پرتو) برهانش از برابر ناظرين خاموش نشود. و نشانه‌ى رستگارئى كه هر كس آهنگ طريقت آن كند گمراه نگردد و هر كه به دستاويز عصمتش درآويزد دستهاى مهالك به او نرسد.

(4) بار الها، پس اكنون كه ما را بر تلاوتش، مدد بخشيدى و به حسن تعبيرش، عقده‌هاى زبان ما را گشودى، پس ما را از كسانى قرار ده، كه آن را چنانكه شايسته‌ى نگهدارى است نگاه مى‌دارند، و به تصميم تسليم در برابر آيات محكماتش، تو را بندگى و اطاعت مى‌كنند، و خود را از اقرار به متشابه و محكمات آياتش، ناچار مى‌بينند.

(5) بار الها، تو كتاب خود را، سربسته بر پيغمبرت: محمد (صلى الله عليه و آله) نازل كرده‌اى، و آنگاه او را به علم تفصيلى شگفتيهايش، ملهم ساخته‌اى. و علم آن را، با تفسير و توضيح، به ما ميراث داده‌اى. و ما را بر آن كسى كه نسبت به علم قرآن جاهل بود، برترى بخشيده‌اى. و بر فهم حقايق و عمل به مقتضاى آن نيرو داده‌اى. تا (به اين افتخار) ما را از آن كس كه تاب قيام به حق آن را نداشت برتر نهى‌

(6) بار الها، پس همچنانكه دلهاى ما را حامل قرآن ساختى و شرف و فضل آن را، به رحمتت به ما شناساندى، پس رحمت فرست بر محمد: كه (خلق را) به آن صلاى هدايت زده و بر آلش، كه خزانه‌داران آنند- و ما را كسانى قرار ده كه، اعتراف دارند كه آن از جانب تو است، تا در تصديقش شك به ما رخ ندهد و انحراف از راه مستقيمش در خاطرمان نيايد

(7) بار الها، بر محمد و آلش رحمت فرست و ما را از كسانى قرار ده كه به پيمان قرآن چنگ درمى‌زنند، و از امور مشتبه به پناهگاه محكمش التجا مى‌كنند، و در سايه‌ى بالش قرار مى‌گيرند، و به روشنى صحبتش راه مى‌يابند، و از رخشندگى روشنائيش پيروى مى‌كنند، و از چراغش چراغ مى‌افروزند و به غير آن هدايت نمى‌جويند

(8) بار الها، همچنانكه، به كتاب خود، محمد را براى دلالت بر خويش نشانه ساختى، و به آل محمد راههاى رضاى خود را آشكار كردى، پس بر محمد و آلش رحمت فرست. و قرآن را براى ما وسيله‌ى رسيدن به اشرف منازل عزت و نردبان برآمدن به منزل سلامت، و سبب نجات يافتن در عرصه‌ى قيامت، و وسيله‌ى ورود به نعمتهاى سراى اقامت قرار ده.

(9) بار الها، بر محمد و آلش رحمت فرست، و به وسيله‌ى قرآن، گرانى گناهان را از دوش ما بردار، و خوشخوئى نيكوكاران را به ما ارزانى دار و ما را به نشانى كسانى ببر كه در دل شب و صبح و شام، قرآن را در پيشگاه تو بپا داشتند تا به وسيله‌ى تطهير آن ما را از هر آلودگى پاك سازى و در پى كسانى ببرى كه به نور قرآن روشنى جسته‌اند، و هوس، ايشان را از كار غافل نساخته، كه به فريب نيرنگهايش آنان را به مهلكه اندازد

(10) بار الها، بر محمد و آلش رحمت فرست و قرآن را در تاريكيهاى شب مونس ما و از فسادهاى شيطان، و خاطرات وسوسه‌ها نگهبان، و براى گامهاى ما از رفتن به سوى معاصى نگهدار، و براى زبانهامان از فرو رفتن به باطل- نه به علت مرضى- لال‌كننده، و براى اعضايمان، از ارتكاب گناهان، منع‌كننده، و براى تحقيق و مطالعه‌ى طومار عبرت- كه دست غفلت آن را درهم پيچيده- گستراننده ساز. تا فهم عجايب آن و نصايح و مثلهاى آن را- كه كوههاى استوار، با وجود استحكام خود، از حمل آن عاجز گشته‌اند- به دلهاى ما برسانى.

(11) بار الها، بر محمد و آلش رحمت فرست و به وسيله‌ى قرآن، آراستگى برون ما را ادامه ده و خاطرات وساوس را، از دست يافتن به سلامت درونهامان، باز دار. و زنگ دلها و آلودگيهاى گناهانمان را، با آن بشوى، و كارهاى شوريده‌ى ما را با آن سامان آر و در صف محشر، سوز تشنگى ما را از حرارت انفعال، به آب رحمت قرآن فرو نشان و در روز ترس بزرگ، هنگام برانگيختن ما (از قبور) جامه‌هاى امان بر ما بپوشان.

(12) بار الها، بر محمد و آلش رحمت فرست و به وسيله‌ى قرآن، فقر ما را جبران فرماى و فراخى زندگانى و رفاه سعه‌ى ارزاق به وسيله‌ى آن، به سوى ما بران. و ما را از خويهاى نكوهيده، و اخلاق ناپسنديده، دور ساز، و از دره عميق كفر و موجبات نفاق نگاهدار. تا در قيامت، قرآن، ما را به سوى خشنودى و بهشت تو سوق دهد، و در دنيا از خشم تو و تجاوز از حدود تو، باز دارد، و براى ما، به حلال شمردن حلال، و حرام دانستن حرامش نزد تو گواه باشد.

(13) بار الها، بر محمد و آلش رحمت فرست، و از بركت قرآن، بر ما آسان كن، هنگام مرگ، اندوه جان دادن و مشقت ناله كردن و به شمار افتادن نفسهاى آخرين را، زمانى كه جانها به چنبرهاى گردن رسد، و از فسونگر سراغ گرفته شود، و فرشته‌ى مرگ براى گرفتن جان، از پرده‌هاى غيب، پديد آيد. و تيرهاى وحشت فراق را، از كمانهاى مرگ پرتاب كند، و از مرگ سريع، جامى زهر مذاق، براى (كام) جانها آماده سازد و رخت بستن و روان شدن ما، به جهان ديگر نزديك شود، و اعمال در گردنها، به صورت طوقها، درآيد، و تا موعد روز ديدار (در قيامت) آرامگاه گورها باشد.

(14) بار الها، بر محمد (ص) و آلش رحمت فرست، و وارد شدن ما را به خانه‌ى فرسودگى، و طول زيستن ما در ميان طبقات خاك، بر ما مبارك ساز. و پس از مفارقت دنيا قبرهامان را بهترين منازل ما قرار ده، و به رحمت خود تنگى لحدهامان را گشاده ساز، و در ميان حاضران رستاخيز به گناههاى هلاك‌كننده‌مان رسوا منماى:

(15) و به بركت قرآن، در مقام صف بستن در پيشگاهت بر ذلت و خوارى وضع ما رحمت آور، و هنگام لرزيدن جسر دوزخ در روز عبور از آن، گامهاى ما را از لغزش، استوار بدار. و به بركت قرآن از هر اندوه روز رستاخيز و هولهاى سخت روز «طامه» نجات بخش.

(16) و در آن روز كه روى ستمگران سياه شود: در روز پشيمانى و حسرت روهاى ما را سفيد گردان، و براى ما، در دلهاى مومنان، مودتى بيفكن، و زندگى را بر ما دشوار مساز.

(17) بار الها، بر محمد، بنده و پيامبر خود رحمت فرست همچنانكه او پيام تو را ابلاغ كرد و امر تو را آشكار ساخت، و بندگانت را پند داد،

(18) بار الها، در روز رستاخيز، پيغمبر ما را، (كه رحمت تو بر او و بر آلش باد) از حيث مكانت، مقربترين پيغمبران به خود، و از جهت شفاعت، برترين، و از جهت قدر، بزرگترين، و از جهت منزلت، آبرومندترين ايشان نزد خود قرار ده‌

(19) بار الها، بر محمد و آلش رحمت فرست، و كاخ دين و شرفش، افراخته ساز، و حجتش را قاهر و كفه ميزانش را سنگين گردان. و شفاعتش را بپذير و توسلش را قبول كن و روسفيدش نماى و نورش را كامل ساز، و درجه‌اش را بالا بر

(20) و ما را بر طريقت او زنده بدار، و بر دين او بميران و در شاهراش بيفكن، و در مسلك او پيش بر و از پيروان او قرار ده. و در زمره‌ى او مجتمع ساز و به حوض او وارد كن و از جامش سيراب نما-

(21) و رحمت فرست- بار خدايا- بر محمد و آلش چنان رحمتى كه به وسيله‌ى آن او را به بهترين چيزى كه از نيكى و فضل و عزتت چشم دارد برسانى زيرا كه تو صاحب رحمت پهناور و احسان بزرگى.

(22) بار الها، به پاداش ابلاغ پيغامهايت و رساندن آياتت و پند دادن بندگانت و كار زار در راهت، بهترين مزدى را كه به يكى از فرشتگان مقرب خود و پيغمبران مرسل برگزيده‌ات داده‌اى به او عطا فرماى، و سلام و رحمت خدا و بركاتش بر او و بر آل او باد كه پاكيزگان و پاكانند.