فراز 13 از دعای 27 ( دعا برای رزمندگان مسلمان )

بار خدايا و هر جنگجوئى از اهل دين تو (مسلمانان) كه با ايشان بجنگد يا هر مجاهد و جنگ كننده‌اى از پيروان طريقه و راه تو (مومنان) كه با آنها جنگ نمايد تا دين تو بلندتر و حزب و گروه تو (بر همه‌ى احزاب) تواناتر و نصيب و بهره‌ى تو كاملتر گردد پس او را آسانى پيش آور و كار را برايش روبراه ساز،و پيروزى را برايش عهده‌دار شو،و (بهترين) ياران را براى او برگزين و پشتش را قوى و توانا كن، و جيره‌اش سرشار گردان، و او را به نشاط و خرمى بهره‌مند ساز، و گرمى آرزو را از او فرونشان، و او را از اندوه تنهائى برهان، و ياد زن و فرزند را فراموشش ساز،

دعا به رزمندگان و مجاهدان اسلام‌

محافظت از زمينه‌هايى كه اسلام براى سعادت بشر تدارك ديده است، تنها در شرايط ويژه ممكن است. يعنى امّت اسلامى در نظام تربيتى و امنيّتى مى‌توانند آيين مقدّس را پياده و عمل كرده و سپس به نسل بعد منتقل سازند.

از اين رو اسلام استعداد پذيرش و اجرايى و دفاعى از كيان خود را براى انسان‌ها فراهم ديده است، پس رمز ماندگار بودن دين پس از هزار و اندى سال، وابسته به استعدادهاى اساسى است. يعنى در مرحله نخست، شريعت حق به وسيله انسانى شايسته و برتر به عنوان رسالت به سوى آدميان مى‌رود؛ سپس با نيروى ايمان مردمى نسل به نسل حركت مى‌كند و در مرحله آخر دفاع از آن در پوشش قدرت نظامى انجام مى‌شود. چنانچه در هر مرحله كاستى يا كوتاهى صورت بگيرد، آن شريعت به هدف نمى‌رسد و در بين راه فرو خواهد پاشيد و يا به دست فراموشى سپرده مى‌شود.

بيشترين كوشش و جانبازى رسول اكرم (صلى الله عليه و آله) و ائمه اطهار (عليهم السلام) و رزمندگان حق از صدر اسلام تا كنون صرف ماندگارى و نگهبانى از اصول دين بوده است تا پايه‌هاى خيمه مكتب اسلام پابرجا بماند كه مهمترين آنها خداشناسى و عبادت مى‌باشد كه از نمادهاى بارز آيين حق است.

خداوند منّان هم به پاس اين تلاش‌هاى دشوار و خالصانه، دين خود را پاسدارى مى‌نمايد و آن امّت را از بركات و ارزش‌هاى معنوى بهره‌مند مى‌سازد و مى‌فرمايد:

﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِنْ تَنْصُرُوا اللَّهَ يَنْصُرْكُمْ وَ يُثَبِّتْ أَقْدَامَكُمْ﴾«1»

اى مؤمنان! اگر خدا را يارى كنيد، خدا هم شما را يارى مى‌كند و گام هايتان را محكم و استوار مى‌سازد.

پيامبر خدا (صلى الله عليه و آله) هرگاه در لباس رزمندگان به جنگ با كفّار مى‌رفت دعا مى‌خواند:

خدايا! تو پشتيبان و ياور منى، از تو نيرو مى‌گيرم و با يارى تو حمله مى‌برم و با كمك تو مى‌جنگم.«2»

حضرت على (عليه السلام) در هنگام رويارويى با سپاه معاويه در صفّين دعا نمود:

انْ اظْهَرْتَنا عَلى‌ عَدُوِّنا فَجَنِّبْنَا الْبَغْىَ، وَ سَدِّدْنا لِلْحَقِّ وَ انْ اظْهَرْتَهُمْ عَلَيْنا فَارْزُقْنَا الشَّهادَةَ وَ اعْصِمْنا مِنَ الْفِتْنَةِ.«3»

اگر ما را بر دشمن پيروزى دادى، از ستم بركنار دار و به راه حق مستقيم ساز و اگر دشمن را بر ما غلبه دادى شهادت را نصيب ما گردان و ما را از فتنه نگاه دار.

از آرزوهاى پيوسته و دعاهاى هميشگى معصومان (عليهم السلام) براى پيروزى پيكارگران در راه مكتب، به خوبى دريافت مى‌شود كه آنان حكومت الهى و اقتدار دولت اسلامى را حاكم بر تاريخ بشرى مى‌پسنديدند؛ زيرا پايدارى دين و موفّقيّت آن وابسته به پيشرفت حكومت اسلام و غلبه بر كافران است و هر گونه مسامحه با مهاجمان اسباب تعطيلى دين جاويد و گوشه نشين شدن دينداران خواهد شد.

بنابراين تجهيز كردن مجاهدى براى جانبازى و دفاع از جان و ناموس مسلمانان به دستور رسول اللّه (صلى الله عليه و آله) واجب است؛ زيرا اين حركت به منزله عملى كردن دعاست كه حضرت فرمود:

مَنْ جَبُنَ مِنَ الْجِهادِ فَلْيُجَهِّزْ بِالْمالِ رَجُلًا يُجاهِدُ فى‌ سَبيلِ اللَّهِ وَ الْمُجاهِدُ فى‌ سَبيلِ اللَّهِ إِنْ جُهِّزَ بِمالِ غَيْرِهِ فَلَهُ فَضْلُ الْجِهادِ وَ لِمَنْ جَهَّزَهُ فَضْلُ النَّفَقَةِ فى‌ سَبيلِ اللَّهِ وَ كِلاهُما فَضْلٌ وَ الْجُودُ بِالنَّفْسِ أَفْضَلُ فى‌ سَبِيلِ اللَّهِ مِنَ الْجُودِ بِالْمالِ.«4»

هر كسى از جهاد بترسد بايد مردى را كه در راه خدا جهاد مى‌كند كمك مالى‌ رساند، اگر مجاهد در راه خدا با مال ديگرى آماده شود، فضيلت جهاد از آن اوست و فضيلت و ثواب خرج كردن در راه خدا از آن كسى كه او را مجهّز كرده است. هر دو كار فضيلت و ثواب دارد. امّا جانبازى در راه خدا از صرف مال و پول در اين راه برتر است.

به هر حال، اگر يارى از راه امدادهاى غيبى باشد؛ دعا و مناجات به درگاه حق تعالى تنها به عنوان ارتباطى براى پيروزى حق بر باطل مى‌شود وگرنه اگر يارى حق به قدرت نظامى باشد، وظيفه رزمندگان، است كه با همان ابزارهاى جنگى پيكار كنند و دعاى آنان و ديگران در حق رزمندگان بهترين نيروى كمكى خواهد بود.

همانگونه كه پيامبر عزيز اسلام (صلى الله عليه و آله) فرمود:

از آزردن مجاهدان در راه خدا بپرهيزيد؛ زيرا خداوند به خاطر آنان به خشم مى‌آيد همچنان كه به خاطر پيامبران خشمناك گرديد؛ و دعاى آنان را بپذيرد همچنان كه دعاى پيامبران را پذيرفت.«5»

______________________________

(1)- محمّد (47): 7.

(2)- سنن ابى داود: 1/ 592، حديث 2632.

(3)- نهج البلاغه: خطبه 170.

(4)- مستدرك الوسائل: 11/ 24، باب 3، حديث 12335.

(5)- كنز العمال: 4/ 314، حديث 10664.