دعای 18 ( دعا برای دفع بلا و طلب عافیت ) ترجمه محمد تقی خلجی

(1) خدايا! سپاس و ستايش تو راست، بر تقدير نيكوى تو، و بر بلايى كه از من برگردنده‌اى. پس سهم مرا از رحمت خود، همين تندرستى زودگذرى كه بخشيده‌اى، قرار مده؛ چرا كه مبادا فرجام آنچه را كه دوست مى‌دارم، شقاوت و شوربختى من باشد، و آنچه را كه ناپسند مى‌دانم، مايه‌ى سعادت و خوش‌بختى ديگران گردد.

(2) و اگر اين عافيت و سلامت، كه در آن روز را به شب و شب را به روز آورده‌ام، سرآغاز مصيبتى بى‌زوال و نكبتى همواره گردد كه در پيش رو دارم، پس اين مصيبت و نكبت را كه به تأخير افكنده‌اى، اكنون نصيبم كن، و آن نعمت عافيتى را كه از پيش تقدير كرده‌اى، به تأخير افكن.

(3) زيرا هر آنچه كه به نيستى و فنا انجامد، اندك است، و آنچه را كه سرانجامش جاودانگى و ابديت باشد، بسيار است؛ و بر محمد و دودمانش درود فرست!