دعای 16 ( دعا برای طلب عفو و بخشش از گناهان و عیوب ) ترجمه تقدسی نيا

(1) بار خدايا، اى كسى كه گناهكاران به خاطر رحمتش به درگاهش استغاثه و فريادرسى مى‌جويند،

(2) و اى كسى كه بيچارگان به ياد احسانش، به او پناه مى‌برند،

(3) و اى كسى كه خطاكاران را از ترس عذاب و كيفرش سخت مى‌گويند،

(4) اى مونس و آرامش دهنده هر غريب وحشت زده، و اى گشايش‌گر افراد غم ديده ودل شكسته، و اى فريادرس خوار شدگان تنها مانده، و اى مددكار نيازمندان رانده شده،

(5) تو آن كسى هستى كه رحمت و علمت همه چيز را فرا گرفته،

(6) و تو آن كسى هستى كه براى هر مخلوق و آفريده‌اى سهمى از نعمت‌هايت قرار داده‌اى،

(7) و تو آن كسى هستى كه عفوش بر عقاب و كيفرش غالب است،

(8) و تو آن كسى هستى كه رحمتش بر غضبش پيش مى‌گيرد،

(9) و تو آن كسى هستى كه بخشش و عطاء او بيشتر از بازداشتنش است،

(10) و تو آن كسى هستى كه همه آفريدگان در حيطه قدرتش قرار گرفته‌اند،

(11) و تو آن كسى هستى كه در قبال نعمت و بخشش خود انتظار پاداش ندارد،

(12) و تو آن كسى هستى كه در كيفر و عذاب گناهكاران افراط نمى‌كند.

(13) اى خداى من، من همان بنده‌اى هستم كه او را به دعا امر فرمودى كه با «لبيك و سعديك» به درگاه تو آمد و اينك من همان هستم كه در پيشگاهت به خاك افتاده‌ام.

(14) من همان بنده‌اى هستم كه گناهانش بر دوشش سنگينى كرده، و منم كه گناهان عمرش را به پايان رسانده [يعنى عمر خود را در گناهان گذارنده ]، و من همانم كه با ندانى تو را نافرمانى كرده در حالى كه تو شايسته و سزاوار نافرمانى او نبودى.

(15) اى خداى من! آيا تو نسبت به كسى كه تو را بخواند مهربانى تا من در دعا و خواندن تو سعى و تلاش كنم؟ و يا نسبت به كسى كه در پيشگاه تو گريه كند آمرزنده‌اى تا در گريه و زارى بشتابم؟ و يا از گناهى كه با ذلت و خوارى درگاهت صورت به خاك گذارده مى‌گذرى؟ و يا نسبت به كسى كه از روى توكل به تو شكايت فقر و نيازمندى خود را به درگاهت آورده بى‌نياز كننده‌اى؟

(16) اى خداى من، نوميد نكن كسى را كه جز تو بخشنده‌اى ندارد، و خوار و ذليل مكن كسى را كه جز تو نمى‌تواند او را بى‌نياز كند.

(17) اى خداى من! پس بر محمد و آل او درود فرست، و از من كه به سوى تو رو آورده‌ام روى مگردان، و حال كه به سوى تو آمده‌ام مرا محروم مساز، و اكنون كه در پيشگاهت ايستاده‌ام دست رد بر سينه‌ام مزن.

(18) زيرا تو همان كسى هستى كه خود را به رحمت توصيف فرموده‌اى، پس بر محمد و آل او درود فرست، و به من رحم كن، و تو همان كسى هستى كه خود را به صفت «عفو» خوانده‌اى پس مرا مورد عفو و بخشش خود قرار ده.

(19) اى خدا من! روان شدن اشك چشمانم به خاطر ترس توست، و پريشانى دلم از بيم عظمت و خشيت توست، و لرزش اندامم به خاطر هيبت و بزرگى توست.

(20) همه‌ى اينها به خاطر اعمال بدم است كه در پيشگاه تو شرمنده‌ام، و به همين جهت است كه صدايم به خاطر تضرع و زاريم در درگاهت گرفته، و زبانم از مناجات و راز و نياز تو كند گرديده است

(21) اى خداى من! همه ستايشها براى تو است كه چه عيبهايى از من پوشاندى و مرا در برابر ديگران رسوا ننمودى، و چه بسيار گناه مرا پنهان نمودى و مرا با آن گناهان مشهور نساختى، و چه بسيار زشتى و آلودگيهايى كه من مرتكب شدم و تو از آن پرده‌پوشى نكرده‌اى، و طرق ننگ آن را به گردنم نيفكنده‌اى، و بديها و زشتيهاى آن را براى همسايگانم كه در جست و جوى عيبهاى من هستند، و همچنين بر حسودان نعمتهايى كه به من بخشيده‌اى آشكار نساختى.

(22) همه اين مهربانى و الطافى كه تو نسبت به من داشتى اما مرا از ارتكاب بديها و زشتيها كه فقط تو مى‌دانى باز نداشت.

(23) اى خداى من، چه كسى نسبت به رشد و صلاح خود از من نادان‌تر است؟ و چه كسى نسبت به حظ و بهره خود از من غافل‌تر است؟ و چه كسى نسبت به اصلاح نفس خويش از من دورتر است هنگامى كه روزهايى كه به من داده‌اى در راه آنچه كه نهى فرموده‌اى مصرف مى‌كنم، و چه كسى مى‌تواند از من دورتر باشد در حالى كه در قعر باطل فرو رفته‌ام، و زمانى كه بين دعوت تو بر نيكى‌ها و دعوت شيطان به گناهان قرار گيرم دعوت شيطان را مى‌پذيرم و قدم در گناه و بدى مى‌گذرام در حالى كه پيروى از دعوت شيطان نه به آن جهت كه در شناخت او نابينا هستم و دعوت او را فراموش كرده‌ام؟

(24) بلكه يقين دارم كه سرانجام دعوت تو بهشت است و پايان دعوت شيطان آتش جهنم.

(25) خداوندا! تو از هر عيب و نقصى منزهى، چه شگفت‌آور است كه من بر عليه خود گواهى و شهادت مى‌دهم، و كارهاى پنهانى خود را آشكار مى‌سازم.

(26) و شگفت آورتر از آن بردبارى تو نسبت به من و عجله نكردن تو نسبت به كيفر من است كه كيفرم را به تأخير مى‌اندازى! البته مى‌دانم كه اين مدارا و بردبارى و تأخير در كيفر به خاطر اين نيست كه من نزد تو گرامى و عزيز هستم، بلكه به اين خاطر مدارا و تفضل و احسان تو است كه شايد از معصيت و گناهى كه خشم و غضب تو را برمى‌انگيزد دست بردارم، و از گناهان خوار كننده خود را باز دارم، و همچنين به خاطر اين است كه عفو و بخشش من نسبت به عقاب و كيفرم نزد تو محبوب‌تر است.

(27) اى خداى من، بلكه گناه من بيشتر، و آثار گناهانم زشت‌تر، و افعال و كردارم بدتر، و بى‌باكى و تهورم در باطل شديدتر، و بيداريم هنگام طاعتت ضعيف‌تر، و آگاهى و مراقبتم در برابر تهديد تو كمتر از آن است كه زشتيهاى خود را در برابر تو بشمارم، و يا قادر به ذكر گناهانم باشم.

(28) سرزنش و ملامت خودم به خاطر اين است كه در رأفت و مهربانى تو نسبت به صلاح امر گناهكاران طمع دارم، و نسبت به رحمت تو در مورد رهائى خطاكاران اميدوارم.

(29) بار خدايا! اين گردن من است كه گناهان آن را باريك ساخته، پس بر محمد و آل او درود فرست، و به عفو و بخشش خود مرا از كيفرت رهائى بخش، و اين پشت من است كه گناهان بر آن سنگينى كرده، پس بر محمد و آل او درود فرست، و با سبك كردن آن بر ما منت بگذار.

(30) اى خداى من! اگر در پيشگاهت آنقدر گريه كنم كه پلك چشمانم بيفتد، و آنقدر تو را صدا زنم كه صدايم قطع گردد، و آنقدر در برابرت بايستم تا پاهايم ورم كند، و آنقدر براى تو ركوع كنم تا مهره‌هاى كمرم از هم جدا شود، و آنقدر براى تو سجده كنم كه چشمانم از حدقه خارج شود، و در تمام عمرم خاك زمين بخورم و تا پايان زندگى آب خاك بياشامم، و در بين اينها به ذكر و ياد تو مشغول باشم تا زبانم كند شود، سپس بر اثر شرمندگى از تو چشم به آسمان بيندازم، با همه‌ى اين رفتارها و كارها سزاوار آن نيستم كه گناهى از گناهانم محو و نابود گردد.

(31) و اگر هنگامى كه سزاوار بخشش تو گردم مرا ببخشى، و هنگامى كه مستحقق عفو تو شدم مرا عفو كنى، البته اين آمرزش و بخشش به خاطر استحقاق و شايستگى من بر من واجب نشده و من اهليت چنين وجوبى را ندارم، زيرا جزا و كيفر من در همان نخستين بار كه تو را عصيان كردم آتش بوده، پس اگر مرا به كيفر رسانى درباره‌ى من ستم ننموده‌اى.

(32) اى خداى من، حال كه گناهانم را با ستر و پوشش خود پوشانده‌اى و مرا رسوا نساخته‌اى، و با كرمت كيفرم را تأخير انداخته‌اى و در آن شتاب و عجله نكردى، و از فضل و احسان خود با من به صبر و بردبارى رفتار نمودى و نعمتت را بر من تغيير ندادى، و احسانت را نزد من به غم و اندوه تيره نساختى، پس بر كثرت زارى و تضرع من، و شدت و سختى مسكنت و فقر من، و بدى حالم ترحم فرما.

(33) بار خدايا بر محمد و آل او درود فرست، و مرا از گناهان حفظ كن، و مرا به طاعت و عبادت خود قرار ده، و حسن بازگشت را روزيم كن، و با توبه پاكم فرما، و مرا به حفظ و نگهدارى از گناهان كمكم كن، و با عافيت و تندرستى اصلاحم فرما، و شيرينى و حلاوت آمرزش را به من بچشان، و مرا آزاد شده عفوت و رها شده‌ى رحمتت قرار ده، و براى من امان نامه‌اى از خشم و غضبت بنويس، و مرا به آن مغفرت و آزادى در اين دنيا بشارت ده نه در آخرت، بشارتى كه به خوبى آن را بشناسم، و نشانه‌اى برايم قرار ده كه بتوانم به خوبى آن را تشخيص دهم.

(34) زيرا روا ساختن حاجت من در برابر وسعتت تو را به تنگنا قرار نمى‌دهد، و تو را در توانائى و قدرتت به رنج و مشقت نمى‌افكند، و در مدارائيت تو را به سختى نمى‌اندازد، و در بخششهاى فراوان و بسيارى كه آيات قرآن نيز بر آن دلالت دارد بر تو سنگينى نمى‌كند، زيرا تو هرچه را بخواهى انجام دهى، و هر چه را اراده فرمايى حكم مى‌كنى، تو بر هر چيز قادرى.