دعای 16 ( دعا برای طلب عفو و بخشش از گناهان و عیوب ) ترجمه فیض الاسلام (تصحیح جامعه مدرسین)

(1) بار خدايا اى آنكه گناهكاران را به سبب رحمت او فريادرسى مى‌جويند،

(2) و اى آنكه بيچارگان به ياد احسان و خوش‌رفتارى او پناه مى‌برند،

(3) و اى آنكه خطاكاران از ترس او سخت مى‌گريند،

(4) اى آرام دل هر دور از وطن كه از تنهائى دلگير است، و اى گشايش ده (در كار) هر اندوهگين دل شكسته‌اى، و اى فريادرس هر خوارشده‌ى تنها مانده‌اى، و اى مددكار هر نيازمند رانده شده‌اى،

(5) تو آنى كه با رحمت و علم هر چيز (كلى و جزئى) را فرا گرفته‌اى،

(6) و تو آنى كه براى هر آفريده شده‌اى در نعمتهاى خود بهره قرار داده‌اى،

(7) و تو آنى كه عفوش از كيفرش برتر است،

(8) و تو آنى كه رحمت او بر غضبش پيشى مى‌گيرد،

(9) و تو آنى كه بخشش او از منع و بازداشتش افزون است،

(10) و تو آنى كه همه‌ى آفريده‌شدگان در قدرت او گنجيده‌اند،

(11) و تو آنى كه به هر كه نعمت داد پاداش نخواست،

(12) و تو آنى كه در كيفر گناهكاران افراط (تجاوز از حد) نمى‌كند،

(13) و من اى خداى من، بنده‌ى توام كه او را به دعاء امر فرمودى و گفت: اطاعت مى‌كنم و فرمانت بجا مى‌آورم، اينك منم اى پروردگار بنده‌اى كه در پيشگاهت افتاده،

(14) منم آنكه خطاها پشتش را سنگين كرده، و منم آنكه گناهان عمرش را به سر رسانده، و منم آنكه با نادانى تو را نافرمانى كرده و حال آنكه تو شايسته‌ى نافرمانى او نبودى،

(15) آيا تو اى خداى من، به هر كه تو را بخواند رحم‌كننده‌اى تا در دعا بكوشم؟ يا هر كه را در پيشگاهت گريه كند آمرزنده‌اى تا در گريستن بشتابم؟ يا هر كه را كه از خوارى در درگاهت روى خود به خاك مالد بخشنده‌اى؟ يا هر كه را كه با توكل از فقر و بى‌چيزى به تو شكوه كند بى‌نيازكننده‌اى؟

(16) بار خدايا نوميد مكن كسى را كه جز تو بخشنده‌اى نمى‌يابد، و خوار مكن كسى را كه از تو به كسى جز تو بى‌نياز نمى‌گردد

(17) بار خدايا بر محمد و آل او درود فرست، و از من روى مگردان در حاليكه به تو روآورده‌ام و نوميدم مفرما هنگامى كه از تو درخواست نموده‌ام، و اكنون كه در پيشگاهت ايستاده‌ام دست رد بر پيشانيم مزن،

(18) تو آنى كه خود را به رحمت وصف فرموده‌اى، بر محمد و آل او درود فرست، و به من رحم كن، و تو آنى كه خود را بخشنده ناميدى مرا ببخش،

(19) اى خداى من روان شدن اشكم را از ترست و نگرانى دلم را از بيم عظمتت، و لرزيدن اندامم را از شكوه و بزرگيت مى‌بينى،

(20) همه‌ى اينها از شرمندگى از تو است براى بدرفتاريم، و از اين رو صداى تضرع و زاريم به درگاهت گرفته، و زبان راز و نياز با توام كند گرديده است‌

(21) اى خداى من سپاس تو را است كه چه بسيار عيب مرا پوشاندى و (پيش مردم) رسوايم نكردى و چه بسيار گناه مرا پنهان نمودى و (به آن نزد ديگران) معروفم ننمودى، و چه بسا زشتى (گناه) كه بجا آوردم و پرده‌ى مرا ندريدى، و طوق ناپسندى و زشتى آن را به گردنم نيانداختى و بديهاى آن را بر همسايگانم كه در جستجوى عيبهايم هستند و بر رشگ‌بران نعمتى كه به من داده‌اى آشكار نساختى،

(22) پس آن همه مهربانى‌ها مرا از دنبال كردن به بدى آنچه تو از من مى‌دانى بازنداشت،

(23) اى خداى من كيست به رستگارى خود از من نادان‌تر، و از بهره‌ى خود فراموشكارتر، و از اصلاح و سازگار نمودن نفس دورتر، در حالى كه روزى را كه بر من رسانده‌اى در نافرمانيت كه مرا از آن بازداشتى صرف مى‌كنم؟ و كيست از من در نادرستى فرورونده‌تر، و بر اقدام به بدى سخت‌تر، هنگامى كه بين دعوت تو (به سعادت) و دعوت شيطان (به شقاوت) مى‌ايستم، پس دعوت شيطان را نه از روى نابينائى در شناختن او و نه از روى فراموشى (گمراه كردن) او مى‌پذيرم؟

(24) و من در اين هنگام باور دارم كه سرانجام دعوت تو بهشت، و انجام دعوت او (: شيطان) آتش است،

(25) منزه و پاكى (شگفتا) چه شگفت‌آور است آنچه درباره‌ى خود به آن گواهى مى‌دهم، و كار پنهانى خويش را شمارش مى‌نمايم،

(26) و شگفت‌تر از آن بردبارى تو درباره‌ى من، و درنگ تو از زود به كيفر رسانيدن من است، و اين نه براى گرامى بودن من نزد تو است، بلكه براى مدارا و خوشرفتارى، و احسان تو است بر من تا از معصيت خشم‌آور تو دست بردارم، و از گناهان خواركننده خود را بازدارم، و براى آن است كه گذشتن از من نزد تو از به كيفر رسانيدن من خوشايندتر است،

(27) و من اى خداى من، گناهانم بيشتر، و نشانه‌هايم زشت‌تر، و كردارهايم بدتر، و بى‌باكيم در نادرستى سخت‌تر، و بيداريم هنگام طاعت تو سست‌تر، و آگاهى و مراقبتم به تهديد و ترساندن تو از كيفرت كمتر از آنست كه زشتيهاى خود را براى تو بشمارم، يا بر يادآورى گناهانم توانا باشم،

(28) و اينكه خود را به اين سخنان سرزنش مى‌نمايم براى طمع در مهربانى تو است كه اصلاح كار گناهكاران به آنست، و براى اميد به رحمت تو است كه رهائى گردنهاى خطاكاران به آنست،

(29) بار خدايا اين گردن من است كه (اندوه) گناهان آن را باريك كرده، پس بر محمد و آل او درود فرست، و به عفو خود آن را (از كيفرت) آزاد كن و اين پشت من است كه خطاها آن را سنگين كرده، پس بر محمد و آل او درود فرست، و به انعام خود آن را سبك نما،

(30) اى خداى من اگر در پيشگاه تو بگريم تا پلكهاى چشمانم بيافتد، و به آواز بلند بنالم تا صدايم قطع گردد، و در برابر تو بيايستم تا پاهايم ورم كند، و براى تو ركوع كنم (خم شوم) تا استخوان پشتم از جا كنده شود، و تو را سجده كنم تا اينكه سياهى چشمهايم پنهان شود (به گودى رود) و همه‌ى عمر خاك زمين بخورم، و تا پايان زندگى آب خاكسترآلود بياشامم، و در بين اينها به ذكر تو گويا باشم تا زبانم كند شود، سپس از شرمندگى تو چشم به اطراف آسمان نياندازم با اين رفتارها سزاوار از بين بردن گناهى از گناهانم نمى‌گردم،

(31) و اگر مرا بيامرزى هنگامى كه آمرزش تو را سزاوار گردم، و ببخشى آنگاه كه شايسته‌ى عفو تو شوم پس آن آمرزش و بخشيدن از روى شايستگى من لازم نگشته (بلكه از فضل تو بوده) زيرا جزاى من از تو در نخستين بار كه تو را معصيت كردم آتش بوده، پس اگر مرا كيفر نمائى درباره‌ى من ستم ننموده‌اى،

(32) اى خداى من‌ چون (گناهان) مرا به پرده‌ى (عفو) خود پوشاندى و رسوايم نكردى و با بخشش خود با من خوشرفتارى نمودى و در كيفرم شتاب نكردى، و از فضل و احسان خويش درباره‌ى من بردبارى نمودى و نعمت را از من نگرفتى و احسانت را به من (با غم) تيره نساختى، پس بر بسيارى زارى، و سختى فقر و بى‌چيزى، و بدى جايگاهم رحم فرما،

(33) بار خدايا بر محمد و آل او درود فرست، و مرا از گناهان نگهدار، و به فرمانبرى بدار، و نيكى بازگشت از گناه را روزيم فرموده به توبه‌ام پاك گردان، و با نگهدارى (خود از گرفتاريها) كمكم كن و با تندرستى سازگارم نما، و شيرينى آمرزش را به من بچشان، و مرا رها شده‌ى عفو و گذشت و آزاد گرديده‌ى رحمتت گردان، و (در نامه‌ى عمل) ايمنى از خشمت را برايم بنويس، و مرا به آن اكنون (در دنيا) پيش از آينده (آخرت) مژده ده، مژده‌اى كه آن را بشناسم، و نشانه‌اى در آن به من بنما كه آن را آشكار سازم،

(34) زيرا روا ساختن درخواست من در برابر توانائى تو دشوار نيست و تو را در توانائى و نيرومندى به رنج نمى‌افكند، و بر حلم و بردباريت چيره نمى‌گردد، و در برابر بخششهاى بسيارت كه آيه‌هاى (قرآنى) تو بر آن دلالت دارد تو را سنگينى نمى‌دهد زيرا تو انجام مى‌دهى آنچه مى‌خواهى و حكم كنى آنچه اراده نمائى چون تو به هر چيز توانائى.