دعای 16 ( دعا برای طلب عفو و بخشش از گناهان و عیوب ) ترجمه اسدالله مبشری

(1) بار خدايا، اى كه گناهكاران به رحمت تو دادخواهى كنند

(2) اى كه درماندگان به يادآورى احسان تو پناه جويند

(3) اى كه خطاكاران از بيم تو به زارى مى‌گريند

(4) اى همدم هر رميده‌ى دور از ديار و اى شادى هر اندوهزده و دلشكسته، اى فرياد رس هر بيكس و تنها. اى مددگار هر نيازمند رانده شده‌

(5) تويى كه مهر و دانش‌ات همه هستى را فراگرفته است‌

(6) تويى كه از نعمتهاى خود هر آفريده را بهره‌اى مقرر داشته‌اى‌

(7) تويى آنكه بخشايش او بر كيفر دادنش چيره است‌

(8) تويى آنكه مهر او پيشاپيش خشم اوست‌

(9) تويى آنكه عطاى او از منع او بيشتر است‌

(10) تويى آنكه پهنه‌ى مهرش همه‌ى آفريدگان را فراگرفته است‌

(11) تويى آنكه چون نعمتى به كسى عطا كند چشم پاداش ندارد

(12) تويى آنكه، كه در كيفر دادن به نافرمانان از اندازه درنمى‌گذرد

(13) بار خدايا، من آن بنده‌ى توام كه به من فرمان داده‌اى كه دعا كنم، پس «لبيك و سعديك» گفتم و فرمانت بجاى آوردم. پروردگارا، اينكه بنده‌ى تو در پيشگاهت خاكسار

(14) منم آن كس كه خطاها پشت وى را گرانبار گردانيده است و منم آن كس كه گناه، عمر او را به تباهى كشانيده، آن كس كه از سر نادانى نافرمانى تو كرده، حالى كه شايسته‌ى درگاه تو نبود كه چنين كند

(15) اى خداى من، نه چنين است كه اگر كسى تو را بخواند بر او رحمت مى‌آورى؟ پس اينكه من كه به دعا مى‌كوشم. يا كسى را كه به درگاهت زارى كند مى‌آمرزى؟ پس اينك من كه به زارى مى‌شتابم. يا از كسى كه از سر فروتنى چهره به درگاه تو بر خاك سايد درمى‌گذرى؟ يا كسى را كه به درگاهت، از سر توكل، از تهيدستى خود شكوه كند بى‌نياز مى‌گردانى؟

(16) اى خداى من، كسى را كه جز تو عطاكننده‌اى نيست نااميد مفرماى و كسى را كه جز به سبب سازى تو بى‌نياز نگردد خوار مساز

(17) بار خدايا، بر محمد و خاندان او درود فرست و از من روى مگردان كه به تو روى آورده‌ام. و مرا نوميد مكن كه به تو اميد بسته‌ام و دست رد بر سينه‌ى من مزن كه در درگاه تو بر پاى ايستاده‌ام‌

(18) تويى كه ذات خويش را به رحمت و مهر توصيف مى‌كنى پس بر محمد و خاندان او درود فرست و بر من رحمت آور. تويى آنكه خود را بخشاينده مى‌نامى پس بر من ببخشاى‌

(19) همانا مى‌بينى كه از خوف تو اشكم روان است و دلم از بيم تو پريشان و اندامهاى كالبدم لرزان‌

(20) اينها همه از شرمسارى من است كه بدكردار بوده‌ام و از بسيارى خروش و زارى به درگاه تو بانگم فرومرده و زبانم از مناجات به درگاه تو بازمانده است‌

(21) اى خداى من، اينك سپاس مر تو راست كه بسا عيبهاى مرا كه پوشاندى و مرا رسوا نساختى و بسا كه گناهان مرا پنهان كردى و به آنم شهره نگرداندى و بسا كه از زشتيها و پليديهاى من پرده ندريدى و داغ عيب و ننگ ناپسنديده بر من ننهادى و حلقه‌ى آن زشتيها برگردنم نياويختى، و زشتيهاى شرم‌آور مرا نزد همسايگان من كه در جستجوى عيبهاى من‌اند و حسودانى كه مى‌خواهند نعمتهاى تو بر من زوال پذيرد، ننمودى‌

(22) اما اين لطفها مرا از گرايش به بديهايى كه از من مى‌دانى بازنداشت‌

(23) پس اى خداى من كيست از من به صلاح كار خويش نادانتر و از نصيب خود غافلتر؟ و چه كسى از اصلاح كار خويش نادانتر و از نصيب خود غافلتر؟ و چه كسى از اصلاح نفس خويشتن از من دورتر است؟ چه، همه نعمتهايى را كه به من عنايت مى‌كنى در امورى بكار مى‌برم كه نافرمانى توست و مرا از آن نهى فرموده‌اى. و چه كسى بيش از من در غرقاب تباهى غوطه‌ور است و بيش از من در بدكارى پيشتاز؟ چه، ميان دعوت تو و دعوت شيطان توقف مى‌كنم و با آنكه او را بخوبى مى‌شناسم و چگونگى او از ياد من نرفته است او را پيروى مى‌كنم‌

(24) حالى كه يقين دارم پايان دعوت تو بهشت است و سرانجام فراخوانى او دوزخ

(25) پاكا! چه شگفت است كه به زيان خويش گواهى مى‌دهم و كارهاى پنهانى خود را آشكارا شماره مى‌كنم‌

(26) و شگفتى‌زاى‌تر از آن بردبارى توست با من و درنگ تو از فروگرفتن من. و سبب اين امر آن نيست كه من در آستان تو گرامى‌ام، بلكه از روى مداراى تو با من است و تفضل تو بر من، تا مگر از نافرمانى كه خشم‌انگيز است بازايستم و خود را از گناهان كهن خويش جدا سازم. چه، دوست مى‌دارى بيش از آنكه شايسته‌ى كيفر گردم، مرا ببخشايى‌

(27) اى خداى من، گناهان من چندان فراوان است و آثار من چندان زشت و كردارم چندان شنيع و گستاخى من در امر باطل چنان شديد و آگاهى من براى طاعت تو چنان ضعيف و هشيارى و مراقبت من در مقابل تهديد تو چنان ناچيز كه نمى‌توانم عيبهاى خود را در آستان تو شماره كنم، يا گناهان خود را بر زبان آورم‌

(28) و از اين روى خويشتن خويش را نكوهش مى‌كنم كه به مهر تو چشم اميد بسته‌ام كه اصلاح كار گناهكاران وابسته به آن است و هم از روى اميد به رحمت توست كه رهايى خطاكاران به آن است‌

(29) خداوندا و اينك گردن من كه گناه آن را در حلقه‌ى بندگى درآورده است، پس بر محمد و خاندان او رحمت نثار فرماى و آن را به بخشايش خود آزاد كن. و اينك پشت من، از سنگينى خطاها گرانبار، پس بر محمد و خاندان وى درود نثار فرماى و به بخشش خود آن بار گران بردار

(30) اى خداى من، اگر به درگاه تو چندان زارى كنم كه پلك چشمانم بر هم اوفتد، و چندان هاى هاى بگريم كه بانگم در گلو بشكند و چندان در درگاه تو بر پاى ايستم كه پايم آماس كند و چندان در پيشگاهت به ركوع روم تا استخوانهاى پشتم از جاى برآيد و چندان سجده كنم كه چشمانم از چشمخانه درآيد و در سراسر عمر خاك زمين خورم و تا زنده‌ام آب خاكستر آلود نوشم، و در اثناى اين حال چندان به ياد تو بخروشم كه زبان از كار فروماند، آنگاه از سر شرمسارى چشم به آفاق آسمان ندوزم، با آن همه سزاوار آن نخواهم بود كه گناهى از گناهانم سترده شود

(31) و اگر آن هنگام كه شايسته‌ى آمرزش تو گردم مرا بيامرزى و زمانى كه سزاوار بخشايش تو شوم مرا ببخشايى، همانا كه اين آمرزش و بخشايش به بايستگى من نيست و من شايستگى آمرزش تو ندارم. چه، كيفر نخستين گام به نافرمانى تو آتش است، پس اگر مرا كيفر دهى بر من ستم روا نداشته‌اى‌

(32) بار خدايا، حال كه مرا به پرده‌ى ستارى خود در پوشيده و رسوا نساخته‌اى و به بزرگوارى خود با من مدارا كرده‌اى و به كيفر من شتاب نورزيده‌اى و از سر تفضل بردبارى نموده‌اى و نعمت و صفاى احسان خود را بر من تيره نكرده‌اى، پس اينك بر درازناى زارى و سختى مسكنت و بدى حال من رحمت آور

(33) بار خدايا، بر محمد و آل محمد درود فرست و مرا از گناه نگاهدار و به طاعت وادار و سعادت ترك معصيت و بازگشت روزى كن و از آلودگى گناه به توبه پاكم گردان و به موهبت عصمت نيروبخش و از نافرمانى دورم دار و كارم را به صلاح پايان ده و شيرينى آمرزش به من بچشان و رهايى يافته‌ى بخشايش و آزاد شده‌ى مهر خود گردان و از خشم خويش خط امانم ده و هم اكنون به مژده‌ى آن شادمانم ساز و با نشانه‌اى كه آن را آشكار بينم به آن آگاهم فرماى‌

(34) همانا كه اين كار از توانايى تو بيرون نيست و تو را دشوار نيفتد و در جنب قدرت تو ناچيز است همانا كه هر چه خواهى كنى و به هر چه اراده فرمايى فرمان دهى، كه تو بر همه كار توانايى.