دعای 16 ( دعا برای طلب عفو و بخشش از گناهان و عیوب ) ترجمه محمد مهدی فولادوند

(1) بار خدايا! اى آن كه گناهكاران به اتكاء رحمت تو به فريادرسى آيند

(2) و به ياد احسانت درماندگان زار مى‌زنند،

(3) و اى آن كه خطاكاران از ترس تو به گريه در مى‌افتند،

(4) اى آرام دل رميدگان آواره، و اى مايه‌ى گشايش خاطر غمزدگان فسرده دل و اى پناهگاه هر درمانده‌ى تنها، و اى بازوى مدد دهنده‌ى هر نيازمند رانده شده‌

(5) تويى آن كس كه به رحمت و دانش همه چيز را فرا گرفته‌اى،

(6) و تويى تو كه براى هر آفريده‌اى از نعمتهاى خود سهمى قرار داده‌اى‌

(7) و تويى كه بخشايشت بر عقابت غلبه‌

(8) و رحمتت بر خشمت پيشى دارد

(9) و تويى كه دهش تو از منعت فزونى گرفته است‌

(10) و تويى كه آفريدگان تو همه در حيطه‌ى تو قرار دارند

(11) و تويى كه چون نعمت بخشى چشمداشت پاداش ندارى‌

(12) و توئى كه در كيفر سركشان افراط نمى‌ورزى،

(13) و منم، بار الها، آن بنده‌اى كه چون وى را به نيايش دستور فرموده‌اى از دل و جان آرى گويد. پروردگارا! منم كه در پيشگاهت به خاك افتاده‌ام،

(14) و منم آن كس كه سنگينى خطاها پشتم را خم كرده، و منم آن كس كه گناهان زندگانيش را تباه ساخته، و منم آنكس كه از سر نادانى به تو سركشى ورزيده و حال آنكه تو شايسته‌ى آن نبودى كه بر تو عصيان ورزند.

(15) اى خداى من! آيا تو بر هر كس كه تو را خواند رحم‌كننده‌اى، تا دست به دعا بردارم؟ و آيا تو بر هر كس كه نزد تو بگريد بخشنده‌اى، تا به زارى شتاب ورزم؟ و آيا تو به هر كس كه از روى فروتنى تمام براى تو سر بر خاك سايد در گذرنده‌اى؟ آيا تو بر هر كه از روى توكل از بى‌چيزى خود شكوه سر دهد بى‌نياز كننده‌اى؟

(16) اى خداى من! آن را كه جز تو دهنده‌اى نمى‌يابد نوميد مگردان و آن كس را كه از تو به غير تو بى‌نياز نمى‌شود وامگذار. خداى من!

(17) درود بر محمد و خاندان وى، و اينك كه از دل روى به سوى تو آورده‌ام از من چهره بر متاب و اكنون كه به خدمتت در ايستاده‌ام دست رد بر سينه‌ام مزن،

(18) تويى آن كس كه خود را به رحمت موصوف كرده‌اى! پس درود بر محمد و خاندان وى، و بر من رحمت آر، و تويى كه خود را به صفت عفو وصف فرموده‌اى، پس از من درگذر.

(19) اى خداى من! قطعا سرشگ روان مرا مشاهده مى‌كنى و پريشاندليم را از بيمت، و لرزش اندامم را از شكوه خود مى‌بينى!

(20) همه‌ى اينها بر اثر شرمساريم از بدكرداريم است و از اينروست كه از كثرت زارى پيش تو آوايم گرفته و زبانم در راز و نياز با تو كند گشته!

(21) اى خداى من! تو را حمد باد كه چه بسيار عيبهايى را كه بر من پوشيده‌اى و مرا رسوا نساخته‌اى، و چه بسيار گناهان را كه بر من نهان كرده‌اى و مرا به آن شهرت نداده‌اى، و چه بسيار آلودگيها كه بدان آلوده بوده‌ام و تو پرده از آن بر نگرفته‌اى و علامت بدنامى برگردنم نيفكنده‌اى، و زشتى‌هاى آنرا بر همسايگان عيب جو و رشگ بران نعمتت بر من آشكار نگردانيده‌اى،

(22) با اين حال، اينهمه مرا از استمرار در كردارهاى ناپسند خود، كه تو بر آنها آگاهى، باز نداشت.

(23) پس اى خداى من! كيست به رشد خود از من نادان‌تر؟ و كيست به نصيب خود از من غافل‌تر؟ و كيست به سامان بخشيدن به كار نفس خود از من دورتر؟ و حال آنكه روزيى را كه بر من ارزانى داشته‌اى صرف آن گناهانى مى‌كنم كه مرا از آن باز داشته‌اى! و كيست كه بيشتر از من در ژرفاى باطل فرو رفته؟ و در مبادرت به بدى بيشتر از من دليرى نموده است: آنگاه كه بر سر دو راهه‌ى دعوت تو و فراخواندن شيطان مى‌ايستم! من دعوت شيطان را، با ديده‌ى باز و آگاهانه و دور از فراموشى، پذيرا مى‌شوم‌

(24) و حال آنكه به يقين مى‌دانم كه سر انجام فرا خواندن تو ره به بهشت مى‌برد و فرجام دعوت او به جهنم منتهى مى‌شود!

(25) پاكا كه تويى! چه شگفت‌آورست آنچه را كه من عليه خود شهادت مى‌دهم و نهانى‌هاى كار خود را برمى‌شمارم‌

(26) و شگفت‌تر از آن بردبارى توست نسبت به من و درنگ كردن توست از مواخذه‌ى من، و اين نه به علت گرامى بودن من به نزديك توست بلكه به صرف مدارايى توست با من و فزون بخشى تو بر من، تا از نافرمانى خشم‌آور تو مگر پيش گيرى كنم و خود را از گناهان فرساينده‌ى خويش باز دارم، و نيز از آن روست كه بخشايش تو بر من در نظر تو از عقوبتم خوشايندترست، بلكه خداوندا

(27) چنان گناهان من هر چه بيشتر و آثارم زشت‌تر و كردارم بدتر و تهورم در باطل شديدتر و در مقام طاعت تو بيداريم ناچيزتر و در مقابل بيم دادن تو تنبهم چنان كاسته است كه ياراى شمارش عيوب خود را ندارم و به ياد آورى گناهان خود توانا نيستم‌

(28) و مرادم از اين نكوهش خويش تنها طمع بستن به نرم دلى توست كه مايه‌ى صلاح كار گناهكاران است و اميد به رحمت توست كه سبب آزادى خطاكاران مى‌گردد.

(29) بار خدايا! اين گردن من است كه گناهان آن را نزار كرده، پس درود بر محمد و خاندان وى، و ترا به بخشايشت سوگند كه آن را آزاد فرما، و اين دوش من است كه بار خطاها آن را گران نموده، پس درود باد بر محمد و خاندان وى، به كرم خويش آن را سبكبار فرما!

(30) اى خداى من! اگر در برابر تو چندان بگريم كه مژه‌هاى چشمم فرو ريزد و آواى گريه چندان سر دهم كه صداى من ببرد و آنقدر براى تو بر پاى ايستم كه هر دو پاى من ورم كند و آنقدر براى تو كرنش كنم كه كمرم خرد شود و چندان تو را سجده كنم كه ديدگانم از كاسه‌ى چشم برون آيد و در درازاى زندگانيم خاك زمين را بخورم و تا پايان عمرم آب آغشته به خاكستر نوشم و در اثناى اين احوال همه ذكر تو گويم چندانكه زبانم از كار بماند و از آزرم تو ديده به اكناف آسمان بر نكنم، با همه‌ى اين احوال سزاوار ستردن يكى از گناهانم نيز نخواهم بود.

(31) اگر مرا آنگاه كه مشمول بخشايش تو مى‌گردم بيامرزى و چون در خور عفو تو گردم از من درگذرى، باز هم نه به سبب شايستگى من است، چرا كه كيفر من در همان آغاز كه سركشى نموده‌ام آتش بوده و اگر مرا شكنجه دهى بر من ستم نفرموده‌اى.

(32) اى خداى من! اكنون كه بر گناه من پرده كشيدى و مرا رسوا نفرمودى و به انگيزه‌ى كرم خويش با من مدارا نمودى و در مواخذه‌ى من نشتافتى و نعمت خود را بر من دگرگون نساختى و احسان خود را به من تيره نكردى پس بر درازاى اشكباريهاى من رحمت فرما و بر شدت بينوايى و بدى حالم رحم نما!

(33) بار خدايا! درود بر محمد و خاندان وى، و مرا از گناهان نگاه دار و به اطاعت وادار فرما و حسن انابت به من ارزانى دار و به توبه پاكم ساز و با نگاهدارى خود مويدم كن و با عافيت به صلاحم باز آور و شيرينى آمرزش را به من درچشان و مرا رها شده‌ى عفو خويش و آزاد شده‌ى رحمت خود قرار ده و امان نامه‌اى از خشم خويش براى من بنويس و مرا هم اكنون- نه آنكه به آينده موكول شود- بشارتى ده كه آن را نيك بشناسم و نشانه‌ى آن را به من بشناسان،

(34) چرا كه اين كار در برابر فراخناى عملكرد تو، تو را به رنج درنيفكند و به تنگ نياورد و در توان توست، و همانا كه تو بر هر چيز توانايى.