دعای 12 ( دعا در اعتراف به گناه و درخواست توبه ) ترجمه عبدالمحمد آيتی

(1) اى خداوند، سه خصلت است كه مرا باز مى‌دارد تا از تو چيزى خواهم و تنها يك خصلت است كه مرا بر آن مى‌دارد.

(2) آن سه: يكى فرمانى كه داده‌اى و من در گزاردن آن درنگ كرده‌ام، ديگر، كارى كه مرا از آن نهى فرموده‌اى و من در بجا آوردن آن شتابيده‌ام، سه ديگر، نعمتى كه مرا ارزانى داشته‌اى و من در سپاس آن قصور ورزيده‌ام.

(3) و اما آن يك خصلت كه مرا وامى‌دارد تا از تو چيزى خواهم تفضل توست به كسى كه روى به درگاه تو آرد و با اميدى نيكو به سوى تو آيد كه هر احسان كه كنى از روى تفضل است و هر نعمت كه دهى بى‌هيچ سابقه.

(4) و اين منم، اى خداوند من، كه بر درگاه عز تو ايستاده‌ام، آن سان كه تسليم شونده به مذلت نشسته‌اى. در عين شرم‌زدگى، چون بينوايان عيالمند دست سئوال دراز كرده‌ام.

(5) اقرار مى‌كنم كه به تسليم در برابر احسان تو كارى نكرده‌ام جز آن كه از عصيان تو چشم پوشيده‌ام و در همه حال از نعمتهاى تو بى‌بهره نبوده‌ام.

(6) آيا، اى خداوند من، همين كه به درگاه تو به اعمال ناپسند خود اقرار كنم مرا سودمند است؟ و آيا همين كه به درگاه تو به زشتى كردار خويش معترف آيم، رهايى خواهم يافت يا در همين جا كه ايستاده‌ام خشم خود بر من گماشته‌اى، يا در همين هنگام كه دست دعا به سوى تو برداشته‌ام، غضب خود قرين من ساخته‌اى؟

(7) اى خداوند، از تو نوميد نمى‌شوم زيرا در توبه به روى من گشوده‌اى، بلكه به درگاه تو مى‌نالم: به سان بنده‌اى ذليل و بر خود ستم كرده و حرمت پروردگار خود شكسته،

(8) آن كه گناهانش افزون است و افزون‌تر نمايد و روزگارش روى به ادبار نهاده و در گذشته است، چندان كه زمان عمل را پايان يافته بيند و عمر را به نهايت رسيده، و يقين كند كه جز تواش پناهى نيست و از تو گريختن نتواند اينك دست انابت به سوى تو برداشته و از روى اخلاص به درگاه تو توبه مى‌كند و با دلى پاك در مقام قرب تو ايستاده است و با آوازى نجواگونه و آهسته با تو راز مى‌گويد.

(9) به تواضع قامت خم كرده و سر فرو داشته و پيكر چنبر نموده است. از بيم، پاهايش مى‌لرزد و سركش گونه‌هايش را غرقه ساخته است. تو را ندا مى‌دهد كه: اى مهربان‌ترين مهربانان اى مهربانترين كسى كه مقصد جويندگان رحمتى و اى صاحب عطوفتى كه مقصود پويندگان استغفارى اى خداوندى كه عفوت از انتقام بيش است و خشنوديت از خشم افزون،

(10) اى خداوندى كه از گناهان خلق نيكو در مى‌گذرى و از اين رو زير بار منت تو هستند اى خداوندى كه بندگان خويش را به پذيرش توبه خوگر كرده‌اى و ناصالحانشان را به توبه به صلاح مى‌آورى، اى خداوندى كه به اندكى از اعمال نيك آنان خشنود مى‌گردى و عملى اندكشان را پاداشى گران عنايت مى‌كنى اى خداوندى كه اجابت دعاى ايشان را التزام كرده‌اى و به تفضل خويش جزاى نيكشان وعده داده‌اى،

(11) من گناهكارترين گناهكارانى كه آمرزيده‌اى نيستم من نكوهيده‌ترين عذر خواهانى كه از تو پوزش خواسته‌اند و تو پذيرفته‌اى نيستم، من ستمكارترين ستمكارانى كه به درگاه تو توبه كرده‌اند و به احسانشان نواخته‌اى نيستم.

(12) در اين مكان كه ايستاده‌ام به درگاه تو توبه مى‌كنم توبه كسى كه از افراط در گناه نادم شده و از آن بار گران معاصى كه بر گردن دارد ترسان است و از ورطه‌اى كه در آن افتاده سخت شرمنده است.

(13) مى‌داند كه تو عفو كردن از گناهان بزرگ را بزرگ نمى‌شمارى و گذشت از خطاى عظيم دشوارت نمى‌نمايد و تحمل خطاهاى فاحش ما بر تو گران نمى‌آيد و محبوب‌ترين بندگان تو بنده‌اى است كه در برابر تو گردنكشى فروهلد و از اصرار بر گناه دورى جويد و همواره از تو آمرزش خواهد.

(14) اى خداوند، از گردنكشى در برابر تو بيزارى مى‌جويم و از اصرار در گناه تو پناه مى‌آورم و از هر قصور كه ورزيده‌ام آمرزش مى‌خواهم و در هر خدمت كه فرومانم از تو يارى مى‌طلبم.

(15) اى خداوند، درود بفرست بر محمد و خاندانش و هر حقى را كه اداى آن بر من واجب است بر من ببخش هر خطايى را كه مستوجب عقوبت توست بر من ببخشاى و مرا از آنچه گناهكاران را وحشت است پناه ده، زيرا تو همه عفو و بخشايشى در تو اميد مغفرت است و خود به گذشت و بخشايش شناخته‌اى. جز تو به كس حاجت نبرم و گناهم را جز تو آمرزنده‌اى نيست. نه، هرگز.

(16) بر خود بيمناكم و اين بيم جز از تو نيست، كه تنها تويى كه بايد از تو ترسيد و تنها تويى كه بايد از تو آمرزش طلبيد. اى خداوند، بر محمد و خاندان او درود بفرست و حاجت من بر آور، خواهش من روا فرماى، گناه من بيامرز مرا از ترس ايمن گردان، كه تو بر هر چيزى توانايى و اين بر تو آسان است. آمين رب العالمين.