دعای 12 ( دعا در اعتراف به گناه و درخواست توبه ) ترجمه صدرالدین بلاغی

(1) خدايا سه خصلت مرا از مسئلت تو باز مى‌دارد و يك خصلت مرا بر آن برمى‌انگيزد:

(2) باز مى‌دارد مرا امرى كه صادر كرده‌اى و من از امتثال آن كندى كرده‌ام و نهى كه فرموده‌اى و من به مخالفتش شتافته‌ام، و نعمتى كه آن را به من بخشيده‌اى و من در شكرش كوتاه نموده‌ام.

(3) و برمى‌انگيزد مرا، به مسئلت تو، تفضلت بر هر كه رو به تو آورد، و از راه نيك بينى به درگاه تو آيد، زيرا كه همه‌ى احسانهاى تو از روى تفضل است و همه‌ى نعمتهايت بى‌مقدمه و بدون سابقه‌ى استحقاق است.

(4) پس اكنون اين منم- اى خداى من- كه بر در خانه‌ى عزتت مانند منقادى ذليل ايستاده‌ام و در عين شرمندگى بمانند سائل محتاجى عيالبار

(5) در پيشگاه تو معترفم كه به هنگام احسانت جز به خوددارى از عصيانت گردن ننهادم و از همگى وظايفى كه در برابر تو داشتم تنها به همين خوددارى اكتفا كردم و با اين همه در همگى احوال از انعام تو بى‌بهره نبوده‌ام‌

(6) پس اى خداى من آيا اقرارم به بدى كردارم به نزد تو، مرا سود مى‌دهد؟ و آيا اعترافم به زشتى رفتارم مرا از عذاب رهايى مى‌بخشد؟ يا در اين مقام و موقعيتم تيغ خشم خود را بر من آخته‌اى و در همين هنگام كه تو را همى‌خوانم غضب خود را ملازم من ساخته‌اى؟

(7) منزهى- تو اى خدا- از تو نوميد نمى‌شوم زيرا تو خود در توبه را به روى من گشوده‌اى بلكه همچون آن بنده‌ى ذليل به سخن مى‌پردازم كه درباره‌ى خود ستمكار و نسبت به حرمت پروردگار خود سهل‌انگار شده.

(8) آن بنده كه شمار گناهانش عظيم گشته تا خطرناك شده، و ايام عمرش روى برتافته تا سپرى گشته، تا چون بنگريسته كه وقت كار بگذشته و دوران عمر به پايان رسيده، و يقين كرده كه از عذاب تو پناهى و از انتقام تو گريزگاهى نيست، به قصد انابه به سوى تو روى آورده، و توبه‌اش را براى تو خالص ساخته، پس با دلى پاك و پاكيزه به سوى تو برخاسته و آنگاه تو را با ناله‌اى محزون و آهسته بخوانده،

(9) در حالى كه از شدت فروتنى در برابر تو خم شده، و در اثر سرافكندگى چنبر گشته، و ترس هر دو پايش را به لرزه افكنده، و سيل اشك گونه‌هايش را فراگرفته، در آن حال كه تو را همى‌خواند كه: اى مهربانترين مهربانان، و اى رحيمتر كسى كه طالبان رحمت شب و روز آهنگ او كنند، و اى مهربانتر كسى كه آمرزش طلبان گرد او گردند، و اى كسى كه عفوت از انتقامت فزونست، و اى كسى كه خشنوديت از خشمت بيشتر است،

(10) و اى كسى كه به وسيله‌ى حسن تجاوز بر خلق خود منت نهاده‌اى، و اى كسى كه بندگانت را بپذيرفتن توبه عادت داده‌اى، و اى كسى كه اصلاح امور فاسدشان را به وسيله‌ى توبه خواسته‌اى، و اى كسى كه از عمل ايشان به مقدار اندك خشنود شده‌اى، و اى كسى كه اندك ايشان را پاداش فراوان داده‌اى، و اى كسى كه اجابت دعا را بر ايشان ضمانت كرده‌اى، و اى كسى كه به آيين تفضل، پاداش نيك را بر عهده‌ى خود به ايشان وعده داده‌اى.

(11) من گناهكارترين گناهكارى نيستم كه تو او را آمرزيده باشى، و نكوهيده‌ترين كسى نيستم كه عذر به درگاه تو آورده و تو عذرش را پذيرفته باشى. و ستمكارترين كسى نيستم كه نزد تو توبه كرده و تو باز با او احسان كرده باشى.

(12) باز مى‌گردم به سوى تو، در چنين حال بازگشتن كسى كه از كرده‌ى پيشين خود پشيمان، و از آنچه بر او گرد آمده نگران است و از ورطه‌اى كه در آن افتاده از روى خلوص شرمسار است.

(13) و مى‌داند كه عفو از معصيت عظيم در نظر تو بزرگ نمى‌نمايد و درگذشتن از گناه بزرگ بر تو دشوار نيست، و تحمل جرمهاى بيرون از حد بر تو گران نمى‌آيد و محبوبترين بندگانت نزد تو كسى است كه سركشى بر تو را فروگذارد. و از اصرار بر گناه، اجتناب كند، و طلب آمرزش را ادامه دهد.

(14) و من نزد تو بيزارى مى‌جويم از آنكه سركشى كنم، و به تو پناه مى‌برم از آنكه در گناه اصرار ورزم و براى هر عملى كه از انجامش فرومانده‌ام از تو يارى مى‌جويم.

(15) خدايا بر محمد و آلش رحمت فرست، و حقوقى را كه بر ذمه من دارى بر من ببخش، و از آنچه مستوجب آنم معافم دار و از آنچه بدكاران از آن هراسانند، پناهم ده. زيرا كه تو بر عفو، كمال قدرت دارى، و براى آمرزش، مورد اميدوارى هستى، و به درگذشتن از گناه معروفى. حاجتم را جز در خانه‌ى تو محل طلبيدنى، و گناهم را غير از تو آمرزنده‌اى نيست. حاشا كه چنين نباشى!

(16) و من جز از تو بر خود بيم ندارم. زيرا كه تو اى سزاوار پرهيزكارى، و اهل آمرزش. بر محمد و آلش رحمت فرست، و حاجتم را روا كن، و مطلبم را برآور، و گناهم را بيامرز، و دلم را از ترس ايمن ساز. زيرا كه تو بر هر چيز قدرت كامل دارى، و آن كار بر تو آسان است. دعايم را مستجاب فرماى، اى پروردگار جهانيان.