مرگ و فرصت ها، ص: 131

يَوْمِ الدِّينِ» هستيم، نمی گذاريم كه جريمه اضافه به كسی برسد، بلكه همان عمل آنها است كه گريبان گير خودشان شده و به شكل عذاب درآمده است، ما از بيرونِ عمل، عذاب و جريمه ای نمی آوريم، پس خدا ظالم نيست.

اگر كسی با خدا هر روز عمرش را تسويه حساب كرده باشد، و واجبات الهی را ادا كرده و با مردم معامله نيكو داشته، و به مردم ستمی نكرده، اين با خدا و خلق خدا حسابی ندارد، چرا بد بميرد؟ چرا وقت مردن ملك الموت با قيافه بد بيايد و جانش را به سختی بگيرد؟

آدمی كه حساب هايش با خدا و مردم صاف است، حجت خدا بر مردم است.

پروردگار عالم كه حجتش از ميان مردم نابود نمی شود، بلكه در هر دوره ای حجت، دليل و برهان دارد تا فردای قيامت نگويند: نشد كه ما متدين شويم. آنهايی كه پست و مقام دارند، نمی توانند كار كنند، ادامه دادن كار بر آن ها حرام است.

راحتی جان دادن بر مؤمنين

امام صادق عليه السلام می فرمايد:

كسی كه با خدا و خلق تسويه حساب كرده، هنگام مردن، خانواده اش كه وضعيت برزخی او را نمی بينند، چون به عالم غيب و شهادت می رود:

«ثُمَّ تُرَدُّونَ إِلی عالِمِ الْغَيْبِ وَ الشَّهادَةِ فَيُنَبِّئُكُمْ بِما كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ» «1»

يعنی از نظر ما آن عالم، عالم غيب است.

امام صادق عليه السلام می فرمايد:

چنين شخصی، هنگامی كه می خواهد بميرد، ملك الموت دو گل می آورد، هر دو گل نيز گل بهشتی است، اسم گل اول «المُنْسيّة» «2» و گل ديگر «المُسخيّة» است. به محض اين كه لحظه مرگ می رسد اول گل «المُنْسيّة» را كنار شامّه اش می گذارد،

______________________________
(1)- توبه (9): 94؛ «آنگاه [پس از پايان مهلت مقرر] به سوی دانای نهان و آشكار بازگردانده می شويد و شما را به خيانت هايی كه همواره مرتكب می شديد، آگاه خواهد كرد.»

(2)- الكافی: 3/ 127، حديث 1؛ «أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عليه السلام قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلی الله عليه و آله لَوْ أَنَّ مُؤْمِناً أَقْسَمَ عَلَی رَبِّهِ أَنْ لَايُمِيتَهُ مَا أَمَاتَهُ أَبَداً وَ لَكِنْ إِذَا كَانَ ذَلِكَ أَوْ إِذَا حَضَرَ أَجَلُهُ بَعَثَ اللَّهُ عز و جل إِلَيْهِ رِيحَيْنِ رِيحاً يُقَالُ لَهَا الْمُنْسِيَةُ وَ رِيحاً يُقَالُ لَهَا الْمُسَخِّيَةُ فَأَمَّا الْمُنْسِيَةُ فَإِنَّهَا تُنْسِيهِ أَهْلَهُ وَ مَالَهُ وَ أَمَّا الْمُسَخِّيَةُ فَإِنَّهَا تُسَخِّي نَفْسَهُ عَنِ الدُّنْيَا حَتَّی يَخْتَارَ مَا عِنْدَ اللَّهِ.»

بحار الأنوار: 6/ 152، باب 6، حديث 5؛ «أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عليه السلام قَالَ قَالَ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ زَيْنُ الْعَابِدِينَ عليه السلام قَالَ اللَّهُ عز و جل مَا مِنْ شَيْ ءٍ أَتَرَدَّدُ عَنْهُ تَرَدُّدِي عَنْ قَبْضِ رُوحِ الْمُؤْمِنِ يَكْرَهُ الْمَوْتَ وَ أَنَا أَكْرَهُ مَسَاءَتَهُ فَإِذَا حَضَرَهُ أَجَلُهُ الَّذِي لَايُؤَخَّرُ فِيهِ بَعَثْتُ إِلَيْهِ بِرَيْحَانَتَيْنِ مِنَ الْجَنَّةِ تُسَمَّی إِحْدَاهُمَا الْمُسْخِيَةُ وَ الْأُخْرَی الْمُنْسِيَةُ فَأَمَّا الْمُسْخِيَةُ فَتُسْخِيهِ عَنْ مَالِهِ وَ أَمَّا الْمُنْسِيَةُ فَتُنْسِيهِ أَمْرَ الدُّنْيَا.»