فارسی
پنجشنبه 09 فروردين 1403 - الخميس 17 رمضان 1445
قرآن کریم مفاتیح الجنان نهج البلاغه صحیفه سجادیه

مرگ و فرصت ها، ص: 389

2- اميد مثبت به پروردگار

اما نشانه ديگر اهل تقوا؛ «قصر الامل» است. آنها نيز آرزو دارند، چون انسان بدون آرزو، انسان نيست. اهل تقوا نيز آرزو دارند.

استادی درس می داد. صدايی از بيرون، درس او را به هم زد. يك نفر داد می كشيد: ای مردم! من الاغم را گم كرده ام، هر كس پيدا كرده بگويد، ما به او جايزه می دهيم. استاد انسان زيركی بود، به شاگردان خود رو كرد، گفت: چه كسی از صدای خوب و قيافه زيبا بدش می آيد؟ يكی از شاگردان دستش را بلند كرد و گفت:

استاد! من. استاد گفت: كسی بيرون برود و به آن مرد بگويد كه الاغش پيدا شده و اينجا است.

انسان كه نبايد از خوبی ها بدش بيايد. دل نيز نبايد بی آرزو باشد، ولی آرزوها بايد معقول، منطقی و قابل پياده شدن باشد.

در چند قسمت دعای كميل بحث آرزوی مثبت شده است. در اواخر دعا، اميرالمؤمنين عليه السلام می فرمايد: «و رجائی عفوك» «1»؛ خدايا! اميدی كه قلب مرا پر كرده است، اميد به عفو تو است.

اين شدنی است كه انسان دل به خدا ببندد و بگويد: تو كريم و رحيم و غفوری، و من محدود، فقير و اسير هوای نفسم. چند سال اشتباه كردم، اما آمدم. با اميد به عفو تو آمدم كه همين اميد به عفو تو، باعث آمرزش گناهان من است. لازم نيست كه شخص اميدوار بنشيند، گريه كند، بر سر خود بزند و صيغه توبه را بخواند، بلكه همين كه حقيقتاً به پروردگار می گويد: «و رجائی عفوك» خدا نيز می گويد: «عفوتُك» اگر تو به عفو من اميد داری، من نيز از تو گذشت می كنم. چون خدا، خدايی نيست كه اميد مثبت كسی را نااميد كند. خدا بخيل نيست كه بگويد: من نمی توانم تو را ببخشم.

______________________________
(1)- اقبال الأعمال: 708.




پر بازدید ترین مطالب سال
پر بازدید ترین مطالب ماه
پر بازدید ترین مطالب روز



گزارش خطا  

^