مرگ و فرصت ها، ص: 374

هيچ كس نمی داند.

گفت: يك بار به او گفتم: پشت سر تو چنين حرفی می زنند، بد می گويند، بگذار در نماز جمعه بگوييم، مردم نيز تشويق شوند. گفت: من از اين هايی كه پشت سرم حرف می زنند گذشتم، اما نمی خواهم به كسی بگويی، راضی نيستم.

علامت اول: اخلاص در عمل است. ارزش عمل نيز به همين است كه آزاد از توقع و تماشا و تعريف ديگران انجام بگيرد.

اميرالمؤمنين عليه السلام مظهر اخلاص

وقتی امام زانو روی سينه عمرو بن عبدود گذاشت، او آب دهانش را به صورت اميرالمؤمنين عليه السلام انداخت. اميرالمؤمنين عليه السلام دشمن خدا را كشت، اما بعد از اينكه آب دهان به صورت اميرالمؤمنين عليه السلام انداخت، حضرت می فرمايد: من ناراحتی خود از انداختن آب دهان به صورتم را با كارم مخلوط نكردم كه به خاطر اين كارش او را بكشم و بگويم: چهل درصد كشتن او برای اين بود كه دلم راحت شود، از اين كه آب دهن به صورت من انداخت. اصلًا برای آن كار و كشتن او پرونده ای جدا درست كرد؛ عصبانی شد و آب دهان انداخت، انداخت كه انداخت، ما می رويم و صورت خود را آب می كشيم. اما پرونده كشتن او «وَ قاتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ» «1» است، بجنگيد، اما برای خدا، اگر كسی در حق شما كار بدی كرد، با خوبی با او برخورد كنيد، گذشت كنيد، اين ها دو پرونده شده. حضرت اين دو پرونده را با هم يكی نكرد، يعنی برای خالی شدن عصبانيت خود، دشمن را از پا درنياورد. «2»

يعنی از روی عصبانيت خود و ديگران، كاری نكنيد. شما كه داريد مايه

______________________________
(1)- بقره (2): 190؛ «و در راه خدا با كسانی كه با شما می جنگند بجنگيد.»

(2)- مستدرك الوسائل: 18/ 28، باب 23، حديث 21921؛ «أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ عليه السلام قَالَ لَمَّا أَدْرَكَ عَمْرَو بْنَ عَبْدَ وُدٍّ لَمْ يَضْرِبْهُ فَوَقَعُوا فِي عَلِيٍّ عليه السلام فَرَدَّ عَنْهُ حُذَيْفَةُ فَقَالَ النَّبِيُّ صلی الله عليه و آله مَهْ يَا حُذَيْفَةُ فَإِنَّ عَلِيّاً عليه السلام سَيَذْكُرُ سَبَبَ وَقْفَتِهِ ثُمَّ إِنَّهُ ضَرَبَهُ فَلَمَّا جَاءَ سَأَلَهُ النَّبِيُّ صلی الله عليه و آله عَنْ ذَلِكَ قَالَ قَدْ كَانَ شَتَمَ أُمِّي وَ تَفَلَ فِي وَجْهِي فَخَشِيتُ أَنْ أَضْرِبَهُ لِحَظِّ نَفْسِي فَتَرَكْتُهُ حَتَّی سَكَنَ مَا بِي ثُمَّ قَتَلْتُهُ فِي اللَّهِ.»

(3)- مولوی.