فارسی
پنجشنبه 09 فروردين 1403 - الخميس 17 رمضان 1445
قرآن کریم مفاتیح الجنان نهج البلاغه صحیفه سجادیه

مرگ و فرصت ها، ص: 287

است كه خدا در روز قيامت به كسی بگويد: تو بيا و به اين گناهكار رحم كن و گناه او را به دوش خود بار كن، نه، بلكه فرمود:

«وَ لا تَزِرُ وازِرَةٌ وِزْرَ أُخْری » «1»

هيچ سنگين باری، بار سنگين ديگری را به دوش نمی كشد. عموی پيغمبر گناه كرده است، به پيغمبر صلی الله عليه و آله و خانواده ايشان چه ربطی دارد؟

قرآن مجيد به خانواده ابولهب و پيغمبر صلی الله عليه و آله حمله ای نكرده و فقط فرموده است:

«تَبَّتْ يَدا أَبِي لَهَبٍ وَ تَبَّ» «2»

قوم و خويش های ديگر پيامبر صلی الله عليه و آله نيز اهل گناه بودند، اما آتش گناه آنها دامن پيغمبر صلی الله عليه و آله را نگرفت.

اين قاعده در قرآن مجيد به اين صورت آمده است:

«كُلُّ نَفْسٍ بِما كَسَبَتْ رَهِينَةٌ» «3»

هر كسی در گرو اعمال خوب و زشت خود می باشد.

برگشت ضرر گناه بر گناهكار

اگر همه عالم اهل گناه شوند، چون طبيعت گناه وارد كردن زيان است، اما زيان آن متوجه گناهكار است. يعنی ما آزمايشگاه نداريم كه وقتی پرونده گناه را به آنجا ببريم و بگوييم: شما زيان های اين صد گناه را در آزمايشگاه تجزيه كنيد، به گونه ای كه خود گناه بماند، اما زيانش نماند. اصلًا چنين چيزی نمی شود. مثل اين است كه كسی نمك را بردارد و به آزمايشگاه ببرد، بگويد: شوری آن را بگير.

اگر زيان گناه را بگيرند، ديگر به آن گناه نمی گويند اصلًا خدا برای همين مضرّ بودن، گناه را حرام كرده است. اگر مشروب حرام است، چون مست می كند، پس اگر مست كنندگی آن را بگيرند، مانند سركه می شود و ديگر مشروب نيست. ذات گناه

______________________________
(1)- انعام (6): 164؛ «و هيچ سنگين باری بار گناه ديگری را بر نمی دارد.»

(2)- مسد (111): 1؛ «نابود باد قدرت ابولهب، و نابود باد خودش.»

(3)- مدثر (74): 38؛ «هر كسی در گرو دست آورده های خويش است.»







گزارش خطا  

^