مرگ و فرصت ها، ص: 192

می شود عاشقِ عارفِ آگاهِ صادق، نصف شب بيدار شده و دارد «يا الله» می گويد و خدا نيز با عشق می گويد: لبيك.

جبرئيل بر زمين احاطه دارد، نگاهی به كره زمين انداخت، ديد كسی كه اين گونه به او لبيك بگويد، نيست. گفت: خدايا! به چه كسی داری لبيك می گويی؟ خطاب رسيد: فلان مكان را نگاه كن. جبرئيل ديد شخصی بت پرست نصف شب بلند شده و در مقابل بت دارد اشك می ريزد و مناجات می كند. خداوند به جبرئيل فرمود: او حال خيلی خوبی دارد و با اميد دارد با بت خود حرف می زند، بت كه جواب او را نمی دهد، من نيز اگر جواب او را ندهم، چه كسی جوابش را بدهد؟

چرا از اين خدا دل سرد باشد؟ خدايی كه به كثيف ترين افراد روزی می دهد، آب و نان، آفتاب، هوا و زندگی آنها را تأمين می كند و گاهی به حرف آنها گوش می دهد، دل سردی و نااميدی در مورد او درست است؟

چرا كسی از خدا و انبيا و ائمه عليهم السلام دل سرد باشد؟ تكيه گاه های واقعی در دنيا و آخرت همين ها هستند و بقيه تكيه گاه نيستند. زلف خود را به زلف هيچ كس ديگر گره نزن. «دَرَجاتٍ» برای شماست.

تقرب به خدا در سايه طاعت

متن فرمايش و سفارش حضرت امام حسن مجتبی عليه السلام را عنايت كنيد، تا به همان روشی كه خودشان فرمودند، برای شما بگويم و مجلس نورانی تر شود. اين سفارش را بشنويد:

«تقربوا الی الله بالطاعة» «2»

با عبادت به مقام قرب خدا برسيد. اين قرب، قرب جسمی و مكانی نيست،

______________________________
(1)- سعدی.

(2)- تحف العقول: 227؛ بحار الأنوار: 75/ 104، باب 19، حديث 3؛ «من حكمه عليه السلام أيها الناس إنه من نصح لله و أخذ قوله دليلا هدي للتي هي أقوم و وفقه الله للرشاد و سدده للحسنی فإن جار الله آمن محفوظ و عدوه خائف مخذول فاحترسوا من الله بكثرة الذكر و اخشوا الله بالتقوی و تقربوا إلی الله بالطاعة فإنه قريب مجيب قال الله تبارك و تعالی وَ إِذا سَأَلَكَ عِبادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذا دَعانِ فَلْيَسْتَجِيبُوا لِي وَ لْيُؤْمِنُوا بِي لَعَلَّهُمْ يَرْشُدُونَ فاستجيبوا لله و آمنوا به فإنه لا ينبغي لمن عرف عظمة الله أن يتعاظم فإن رفعة الذين يعلمون عظمة الله أن يتواضعوا و عز الذين يعرفون ما جلال الله أن يتذللوا له و سلامة الذين يعلمون ما قدرة الله أن يستسلموا له و لا ينكروا أنفسهم بعد المعرفة و لا يضلوا بعد الهدی.»