مرگ و فرصت ها، ص: 190

تعجب كردند كه او اسم يوسف را از كجا می داند؟ او اهل مصر و پادشاه اين مملكت است، ما اهل كنعان هستيم. چهل سال پيش، ما يوسف را در چاه انداختيم و او نابود شد.

برادر بزرگ گفت: او يا بايد پيغمبر باشد كه از طريق مقام نبوت خبر گرفته است، يا يكی از اوليای خاصّ خدا كه توانسته به پشت پرده راه پيدا كند و يا خودش يوسف است. بعد گفت: می پرسيم:

«قالُوا أَ إِنَّكَ لَأَنْتَ يُوسُفُ» «1»

اين خبری كه تو از چهل سال پيش می دهی، يا خود يوسف هستی، يا پيغمبر، يا يكی از اوليای خاص حضرت حق، كه می توانند راه به گذشته و آينده پيدا كنند.

«قالَ أَنَا يُوسُفُ وَ هذا أَخِي قَدْ مَنَّ اللَّهُ عَلَيْنا إِنَّهُ مَنْ يَتَّقِ وَ يَصْبِرْ فَإِنَّ اللَّهَ لا يُضِيعُ أَجْرَ الْمُحْسِنِينَ» «2»

معلوم شد كه پدر آنها گرفتار توهّم نبود و اميد پدرشان به خدا، اميد درستی بود.

گناه سوء ظن به رحمت خدا

روايتی در كتاب شريف «وسائل الشيعة» است، اين كتاب محور اجتهاد فقهای شيعه است. خيلی مهم است. روايت از امام صادق عليه السلام است كه فرمود: در قيامت پرونده شخصی را رسيدگی می كنند، تمام عباداتش را امضا می كنند و با او تلخی نمی كنند، چون شخص خيلی خوبی بوده، بعد خدا به فرشتگان می گويد: او را به طرف جهنم برگردانيد. می گويند: اگر اين شخص به جهنم برود، پس چه كسی می خواهد به بهشت برود؟

می دانيد جهنم چه ترس، وحشت، بار و سنگينی دارد؟ به پروردگار می گويد: به چه دليل من به جهنم بروم؟ خطاب می رسد: به يك دليل، آن هم اين كه در دنيا با

______________________________
(1)- يوسف (12): 90؛ «گفتند: شگفتا! آيا تو خود يوسفی؟!»

(2)- يوسف (12): 90؛ «گفت: من يوسفم و اين برادر من است، همانا خدا بر ما منت نهاده است؛ بی ترديد هر كس پرهيزكاری كند و شكيبايی ورزد، [پاداش شايسته می يابد]؛ زيرا خدا پاداش نيكوكاران را تباه نمی كند.»