حلال و حرام مالی، ص: 97

مبارزه در جبهه های اقتصادی، سياسی و فرهنگی

وقتی در قرآن قضيه ای تكرار می شود، دليل بر اهميت آن است؛ چون حضرت موسی بن عمران عليه السلام در زمان خودش هم با فرهنگ انحرافی رو به رو بود و هم با ثروتمند متكبّری كه فقط ثروت را روی هم می انباشت و هم با حكومت ستمگر.

حضرت موسی عليه السلام در چند جبهه می جنگيد: جبهه اقتصاد حرام، سياست حرام و فرهنگ حرام. اين وظيفه مردم مؤمن است.

بر همه ما سكوت در مقابل اين جبهه ها حرام است. اگر به افراد ثروتمندی كه اخلاق قارون يهودی را پيدا كرده اند، كه انباشتن ثروت بوده است و حاضر نبود كه اين ثروت را در راه خدا به مستحق، آبرودار، كار خير، راه، مسجد، مدرسه و درمانگاه خرج كند، لذا پروردگار به حضرت موسی عليه السلام امر كرد كه با او درگير شود، البته اول با تذكّر دادن.

شما نيز بايد كار موسوی كنيد. نه اين كه اگر كسی پولش بيشتر بود، به او احترام بيشتری بگذاريد و حريم بيشتری برايش بگيريد و يا خيال كنيد كه او خدای روی زمين است. نه، او قارون است، اما اسم او فرق می كند. شما بايد او را نصيحت كنيد و در مقابل او به افراد فقير و آستين پاره مؤمن بيشتر بايد احترام كنيد.

چه كسی گفته است كه ما ثروتمند بخيل متكبر را اينقدر تر و خشك كنيم؟ اين حرام است. فرهنگ الهی می گويد: اگر شخص مؤمنی به ثروتمند قارون مسلكی برای ثروتش سلام و احترام بگذارد، ثلث دينش را نابود كرده است. يعنی طرف مقابل تا اين حد در پيشگاه خدا منفور و آلوده است. «1»

______________________________
(1)- إرشاد القلوب: 1/ 194؛ «رَسُولِ اللَّهِ صلی الله عليه و آله لَعَنَ اللَّهُ مَنْ أَكْرَمَ الْغَنِيَّ لِغِنَاهُ وَ لَعَنَ اللَّهُ مَنْ أَهَانَ الْفَقِيرَ لِفَقْرِهِ وَ لَايَفْعَلُ هَذَا إِلَّا مُنَافِقٌ وَ مَنْ أَكْرَمَ الْغَنِيَّ لِغِنَاهُ وَ أَهَانَ الْفَقِيرَ لِفَقْرِهِ سُمِّيَ فِي السَّمَاوَاتِ عَدُوَّ اللَّهِ وَ عَدُوَّ الْأَنْبِيَاءِ لَايُسْتَجَابُ لَهُ دَعْوَةٌ وَ لَايُقْضَی لَهُ حَاجَة.»

بحار الأنوار: 70/ 169، باب 129، حديث 5؛ «قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلی الله عليه و آله: مَنْ أَتَی ذَا مَيْسَرَةٍ فَتَخَشَّعَ لَهُ طَلَبَ مَا فِي يَدَيْهِ ذَهَبَ ثُلُثَا دِينِهِ ثُمَّ قَالَ وَ لَاتَعْجَلْ وَ لَيْسَ يَكُونُ الرَّجُلُ يَنَالُ مِنَ الرَّجُلِ الْمُرْفِقِ فَيُجِلَّهُ وَ يُوَقِّرَهُ فَقَدْ يَجِبُ ذَلِكَ لَهُ عَلَيْهِ وَ لَكِنْ تَرَاهُ أَنَّهُ يُرِيدُ بِتَخَشُّعِهِ مَا عِنْدَ اللَّهِ أَوْ يُرِيدُ أَنْ يَخْتِلَهُ عَمَّا فِي يَدَيْهِ.»

وسائل الشيعة: 11/ 146، باب 52، حديث 14484؛ «أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عليه السلام قَالَ صُونُوا دِينَكُمْ بِالْوَرَعِ وَ قَوُّوهُ بِالتَّقِيَّةِ وَ الِاسْتِغْنَاءِ بِاللَّهِ عَنْ طَلَبِ الْحَوَائِجِ مِنَ السُّلْطَانِ وَ اعْلَمُوا أَنَّهُ أَيُّمَا مُؤْمِنٍ خَضَعَ لِصَاحِبِ سُلْطَانٍ أَوْ لِمَنْ يُخَالِفُهُ عَلَی دِينِهِ طَلَباً لِمَا فِي يَدَيْهِ أَخْمَلَهُ اللَّهُ وَ مَقَّتَهُ عَلَيْهِ وَ وَكَلَهُ اللَّهُ إِلَيْهِ فَإِنْ هُوَ غَلَبَ عَلَی شَيْ ءٍ مِنْ دُنْيَاهُ وَ صَارَ فِي يَدَيْهِ مِنْهُ شَيْ ءٌ نَزَعَ اللَّهُ الْبَرَكَةَ مِنْهُ وَ لَمْ يَأْجُرْهُ عَلَی شَيْ ءٍ يُنْفِقُهُ فِي حَجٍّ وَ لَاعُمْرَةٍ وَ لَاعِتْقٍ.»