حلال و حرام مالی، ص: 35

تمام بودن دلايل اثبات ولايت

اميرالمؤمنين عليه السلام در «نهج البلاغه» می فرمايد: «1» با كتاب هايی كه پروردگار از جانب خود نازل كرده است و در آنها دلايل آشكار خود را بيان و آيات ظاهر خود را قرار داده است، ديگر چه عذری برای كسی در روز قيامت باقی می ماند كه خود را به خاطر ورشكستگی معنوی و برای اين چند روز دنيا، معذور نشان دهد؟

تنها اين زندانبان نبود كه در خلوت دفتر زندان، به صقر بن ابی دلف می گويد:

مولای بر حق من امام هادی عليه السلام است، نه متوكل، متوكل كيست؟ مگر شخص شيطان صفت، مفسد، آلوده و گنهكار، حقّ ولايت بر مردم را دارد؟ فاسد كه نمی تواند مقام مولويت بر عباد خدا را عهده دار باشد:

«النَّبِيُّ أَوْلی بِالْمُؤْمِنِينَ مِنْ أَنْفُسِهِمْ» «2»

ولايت از آنِ پاكان عالم، انبيای خدا، ائمه طاهرين، فقهای واجد شرايط الهی و اسلامی است.

خدمت به دين در دربار

در سوره مؤمن كه غير از آن سوره ای است كه در جزء هجدهم به نام سوره مؤمنون است. در سوره مؤمنون، پروردگار عالم در ده آيه اول، ويژگی های مردم

______________________________
(1)- نهج البلاغه: خطبه 80؛ «من كلام له عليه السلام في الزهد؛ «أَيُّهَا النَّاسُ الزَّهَادَةُ قِصَرُ الْأَمَلِ وَ الشُّكْرُ عِنْدَ النِّعَمِ وَ التَّوَرُّعُ عِنْدَ الْمَحَارِمِ فَإِنْ عَزَبَ ذَلِكَ عَنْكُمْ فَلَا يَغْلِبِ الْحَرَامُ صَبْرَكُمْ وَ لَاتَنْسَوْا عِنْدَ النِّعَمِ شُكْرَكُمْ فَقَدْ أَعْذَرَ اللَّهُ إِلَيْكُمْ بِحُجَجٍ مُسْفِرَةٍ ظَاهِرَةٍ وَ كُتُبٍ بَارِزَةِ الْعُذْرِ وَاضِحَةٍ.»

(2)- احزاب (33): 6؛ «پيامبر، نسبت به مؤمنان از خودشان اولی و سزاوارتر است.»