حلال و حرام مالی، ص: 420

عمر سراسر رنج امام سجاد عليه السلام

از مجموع اين پنجاه و چهار دعا، يك جمله اش را برای شما می گويم كه خيلی عجيب است، به خصوص قسمت دومش كه وجود مبارك امام زين العابدين عليه السلام به پروردگار عرض می كند.

قبلًا به شما بگويم كه امام زين العابدين عليه السلام از زمان ولادت تا شهادتش، حتی يك روز هم آب خوش از گلويش پايين نرفت. پنجاه و هفت سال در شدّت، محنت، بلا، مصيبت، جنگ، داغ و انواع رنج ها بودند كه اگر يك ميليونيم اين فشارها به اين غربی ها وارد شود، يقيناً خودكشی می كنند.

طلب عمر برای طاعت از خدا

اما انسانی الهی مانند امام زين العابدين عليه السلام در تمام عمر، سخت ترين مشكلات را در همه زمينه ها می بيند، ولی باز به پروردگار می گويد: «عمّرنی» خدايا! به من عمر بده و مرگ را به سراغ من نفرست و عمرم را طولانی كن، اما تا چه زمانی؟

«و عَمِّرْنی ما كانَ عُمُرِی بَذْلَةً فی طاعَتِك» «1» تا زمانی كه لباس عبادت و خدمت به تن من است. من مرگ را می خواهم كه در عالم برزخ استراحت كنم، اما من از آن استراحت برزخ خوشم نمی آيد، بلكه می خواهم در دنيا بمانم و عمرم را در دو برنامه خرج كنم: يكی طاعت رب و ديگری خدمت به خلق.

اگر انسان در آتش انواع بلاها باشد و به خدا نگويد مرگ مرا برسان تا راحت بشوم و مرا برای عبادت و خدمت نگهدار، اين چه فرهنگی است؟ غير از پيشگاه

______________________________
(1)- صحيفه سجاديه: دعای 20؛ بحار الأنوار: 70/ 62، باب 122، ذيل حديث 30.