حلال و حرام مالی، ص: 280

فرمود: به مردم بگو از عمر من چيزی نمانده است، من تا چند روز ديگر از بين می روم، شما راحت می شويد.

نود و پنج روز، شب و روز گريه كرد، اما كسی نيامد بگويد: درد شما چيست؟

اما بعد از كشته شدن عثمان، تا عايشه ناله زد، صد هزار نفر جمع شدند گفتند:

خانم! چه شده است؟ گفت: امان از دست علی بن ابی طالب، او را بكشيد تا من راحت شوم. آمدند جنگ جمل را به خاطر ناله عايشه براه انداختند كه اميرالمؤمنين علی عليه السلام را بكشند، خودشان متلاشی شدند.

اما نود و پنج روز، شب و روز، حضرت زهرا عليها السلام با سوز دل اشك ريخت و گريه كرد، ايراد گرفتند كه چرا گريه می كنی؟ چرا؟ چون شيعه بود و گرنه هيچ جرم ديگری نداشت.

تعصبات اهل سنت در نام گذاری صحابه

در كتاب های اهل تسنن، تمام اهل سنت عايشه را «ام المؤمنين» و معاويه را كه از طرف خواهر زن با پيامبر صلی الله عليه و آله نسبت داشت، «خال المؤمنين» نوشته اند؛ يعنی معاويه دايی تمام مؤمنين است، ما اگر اين دايی را نخواهيم، چه كسی را بايد ببينيم؟

اما در يك كتاب «محمد بن ابوبكر» را كه برادر عايشه، همسر پيغمبر صلی الله عليه و آله بود، «خال المؤمنين» ننوشته اند. مگر جرم او چه بود؟ جز اين كه شيعه اميرالمؤمنين عليه السلام بود. محمد بن ابوبكر شهيد راه اميرالمؤمنين علی عليه السلام، نبايد «خال المؤمنين» باشد!!

در كتاب های اهل تسنن، حتی در يك كتاب، حضرت خديجه عليها السلام را «ام المؤمنين» ننوشته اند، چرا؟ چون جرمش اين بوده كه دامادش اميرالمؤمنين علی عليه السلام بوده است. اگر دختر خود را به عمر داده بود، او نيز «ام المؤمنين» بود، اما مجرم است، چون دختر خود را به اميرالمؤمنين علی عليه السلام داد و او دامادش است،