حلال و حرام مالی، ص: 230
«أَكَّالُونَ لِلسُّحْتِ»
همين مسأله سبب خشم پروردگار عالم بر آنها شد.
در جامعه ما نيز جای مال حلال خيلی خالی است. مردم آن ديوار احتياطهای قديم را خراب كرده اند و ترس از خدا در آنها بسيار ضعيف شده است. وقتی به مال حرام برمی خورند، وحشتی ندارند و خشم خدا را احساس نمی كنند، گويا مال حرام را ملك واقعی خود می كنند. گاهی با تكبّر می گويند: می خوريم و يك ليوان آب هم روی آن می خوريم. اما زندگی مؤمن زيبا و پاك است كه اميرالمؤمنين عليه السلام می فرمايند: «من طاب مكسبه» درآمدش پاك و حلال است.
طرح شبهه ای در زمينه روزی حلال و حرام
سؤالی در اينجا مطرح كنم و جواب آن را نيز بدهم: اين همه در اين كره زمين، در اروپا، آمريكا، آفريقا، آسيا، كشورهای اسلامی، مملكت خودمان، مال حرام می خورند، با رشوه، دزدی، غصب، قاچاق فروشی، كلاه برداری، حيله، غشّ در معامله، مخلوط كردن جنس خوب و بد، در حالی كه برای مشتری قابل تشخيص نيست و جنس را به عنوان جنس سالم به مردم دادن، در همه چيز جاده تقلّب باز است، روغن، لبنيات، عسل، پنير، كره، پارچه، برنج، گندم، اين جنس دوپا در همه چيز راه تقلّب را باز كرده است. آيا اين مال حرامی كه مردم كره زمين گرفتارش هستند، اين روزی پروردگار است كه نمی شود از آن فرار كرد؟
يعنی اين لقمه حرام را خدا ثبت كرده است كه از گلوی فلان كس بايد فرو برود؟
اگر خدا چنين حكمی را ثبت كرده باشد و حرام را روزی اين ها قرار داده باشد، پس محاكمات روز قيامت نسبت به مال حرام و حرام خوری برای چيست؟
