ترجمه مفاتيح الجنان، ص: 482

هشتم: آنچه در سفر رعايت آن خيلی مهم است، محافظت بر نمازهای واجب است، با شرايط و حدود آن در اوايل اوقات، چه آنكه از حاجيان و زائران بسيار مشاهده شده كه در راه سفر نمازهای واجب خود را ضايع كردند، به خاطر آنكه يا در وقت بجا نياوردند، يا در حال سوار بودن بر مركب خواندند، يا با تيمم بی جا و يا با نجاست جامه و بدن ادا كردند، كه تمام اينها از بی مبالاتی و سبك شمردن شأن نماز بوده، و حال آنكه در روايتی از حضرت صادق عليه السّلام نقل شده كه نماز واجب از بيست حج بهتر است، و يك حج بهتر است از خانه ای كه پر از طلا باشد، و آن طلاها را صدقه دهند، تا تمام شود، و پس از نمازهای شكسته گفتن سی مرتبه:

(سبحان اللّه و الحمد للّه و لا اله الّا اللّه و اللّه اكبر) را ترك مكن كه نسبت به آن تأكيد بسيار شده است.

فصل اوّل: آداب زيارت

آداب زيارت بسيار است، در اين فصل به بيان چند مورد اكتفا می شود: اوّل: انجام غسل، پيش از بيرون رفتن برای سفر زيارت. دوم: ترك كلام بيهوده و لغو و مخاصمه و مجادله در راه. سوم: غسل كردن برای زيارت هر يك از امامان، و نيز اينكه بخواند دعای وارد، درباره آن را و آن دعا در اول زيارت وارث بيايد. [صفحه 664] چهارم: طهارت از حدث كبری و صغری. پنجم: پوشيدن جامه های پاك و پاكيزه و نو، و سفيد بودن رنگ آن نيكوست. ششم: گامها را به دقت رفتن به روضه مقدّسه كوتا برداشتن و به آرامی و وقار حركت كردن، و خاضع و خاشع بودن، و سر به زير انداختن، و به بالا و اطراف خود التفات نكردن. هفتم: خشبو نمودن خود، در غير زيارت امام حسين عليه السّلام.

هشتم: زبان را به دقت رفتن به حرم مطّهر به ذكر و تكبير و تحميد و تسبيح و تهليل مشغول ساختن، و به صلوات فرستادن بر محمّد