ترجمه مفاتيح الجنان، ص: 121

سوی خدا، توكل نمودم بر زنده پاينده ای كه نمی ميرد، و ستايش خدای را كه فرزندی نگرفته و در فرمانروايی شريكی برايش نبوده و از خواری و ناتوانی سرپرستی نداشته است و بی اندازه بزرگش شمار.

دعای سمات

اين دعا معروف به دعای شبوّر [دعای عطا و بخشش ] است، كه خواندن آن در ساعت آخر روز جمعه مستحب است و پوشيده نماند كه اين دعا از دعاهای مشهور است و بيشتر علمای گذشته بر خواندن اين دعا مواظبت می نمودند. در (مصباح) شيخ طوسی و (جمال الاسبوع) سيّد ابن طاووس و كتب كفعمی به سندهای معتبر از جناب محمّد بن عثمان عمروی رضوان الله عليه كه از نوّاب حضرت صاحب الامر بود از حضرت باقر عليه السّلام و امام صادق عليه السّلام روايت شده علّامه مجلسی رحمه اللّه اين دعا را همراه با شرح در كتاب (بحار) ذكر نموده است. اين دعا چنان كه در كتاب (مصباح) شيخ آمده چنين است:

خدايا! از تو خواستارم به نام بزرگت آن نام بزرگتر عزيزتر باشكوه تر گرامی تر، كه چون بر درهای بسته آسمان با آن نام خوانده شوی كه به رحمت گشوده شوند باز می شوند و چون با آن بر درهای ناگشوده زمين خوانده شوی برای فرج گشوده شود، و جون با آن برای آسان شدن سختی خوانده شوی، آسان گردند و چون با آن بر مردگان برای زنده شدن خوانده شوی، زنده شوند و چون با آن برای رفع سختی و زيان خوانده شوی برطرف گردد و می خوانمت به شكوه جلوه گرامی ات، گرامی ترين جلوه ها و عزيزترين آنان كه چهره ها در برابرش خوار گشته و گردنها خاضع شده و صداها آهسته گشته و دلها در برابر آن هراسناك شده اند از ترس تو و تو را می خوانم به نيرويت كه با آن آسمانها را نگاه داشتی از اينكه بر زمين افتد مگر به اجازه تو، و