در غم فراق امام زمان‏  

اى نسيم دلنواز كوى دوست‌

با تو باشد مشك آسا بوى دوست‌

خوش خبردارى تو از دلدار من‌

آن شفابخش دل بيمار من‌

گو اگر دارى پيامى از حبيب‌

آنكه بر دردم جز او نبود طبيب‌

ياد او را در دل من زنده كن‌

نور او در جان من تابنده كن‌

اى نسيم اى قاصد جانان بيا

اى اميد قلب آگاهان بيا

خود بيا تا گويمت از راز دل‌

از غم هجران و سوز و ساز دل‌

گويمت از درد هجران و فراق‌

گويمت از عشق و شور و اشتياق‌

گويمت جان بر لب آمد يار كو

مُردم از هجران بگو دلدار كو

گويمت جان از فراقش سوخته‌

آتش هجرش به دل افروخته‌

گويمت مى‌ميرم آخر زانتظار

من نخواهم غير وصل روى يار

روز با هجرش گذشت و شب رسيد

جانم از هجر رخش بر لب رسيد

دل‌غمين و زار و هم افسرده‌ام‌

چون گياه تشنه من پژمرده‌ام‌

اى نسيم اى پيك كوى يار من‌

گو به من باشد كجا دلدار من‌

جاى او رَضوى‌ است يا كه در طُوى‌

در زمين يا در فلك يا در غرى‌

در كجا دارد اقامت آن وجود

او مقيم غيب باشد يا شهود

مسكنش در كربلا يا سامراست‌

غايب از ما يا كه او در پيش ماست‌

گو كجا باشد مقيم آن مهربان‌

آنكه جانان است و بر جان‌هاست جان‌

آنكه هستى پرتوى از نور اوست‌

عالم و آدم غبار كوى اوست‌

آنكه شمع بزم جان انبياءست‌

آنكه نور روح و قلب اولياست‌

آنكه جدش مصطفى بابش على است‌

آنكه بر عالم امام است و، ولى است‌

آنكه باشد نور چشم فاطمه‌

آنكه بر او شد ولايت خاتمه‌

آنكه باشد قائم و حىّ و رئوف‌

مظهر لطف حق و روحى عطوف‌

آنكه نالد روز و شب با شور و شين‌

در عزاى جدّ مظلومش حسين‌

ديده اندر انتظارش شد سپيد

واى دل كز فرقتش دائم طپيد

يا رب آن طاووس رضوان در كجاست‌

آنكه عالم از غمش ماتم‌سراست‌

خلق عالم را زهجرش وارهان‌

ديده ما را به ديدارش رسان‌