هر اندازه هم كه براى بخيل تلخ و دردآور باشد، بايد به اين معنا تن بدند كه هر از چندى مال خود را در راه خدا هزينه كند. بهتر است از مقدار كم هم شروع بكند، چون اگر قرار باشد به بخيل بگويند از دو يا سه ميليون شروع كن، به خاطر آن عشق مفرطى كه به معشوق خودش (پول) دارد، قادر نخواهد بود به نداى فيض‌هاى ربانى گوش فرادهد. اما از آن‌جا كه بالاخره مجبور است براى سير كردن شكم خود و خانواده‌اش اندك هزينه‌اى كنار بگذارد، بايد او را وادار كرد از كم شروع كند؛ مثلا، از هزار تومان آغاز كند. بعد، پنج هزار، سپس ده هزار و اين‌گونه ادامه دهد تا صفت بخل كاملا از ضميرش رخت بربندد. او هر بار كه از اين محبوب (پول) فاصله مى‌گيرد، به تناسب اين فاصله از آن بيمارى (بخل) هم دور مى‌شود. با بذل مال در راه خدا، شعله خطرناك بخل نيز شروع به فروكش كردن مى‌كند و تداوم اين عمل، آن صفت مذموم را ريشه‌كن مى‌كند. كرم به جاى بخل مى‌نشيند و انسان متخلّق به اخلاق الهى مى‌شود: هم چنان‌كه در روايات نيز چنين سفارش شده است:
«تخلّقوا بأخلاق اللّه».
كريم، در حد كرمش، در دنيا و آخرت برنده است؛ گرچه كافر باشد. و بخيل در دنيا و آخرت بازنده است، گرچه مؤمن باشد.
منبع : پایگاه عرفان
