ابن سكيت دانشمندى بزرگ و شجاع شيعه معاصر متوكّل عباسى است، متوكّل از جانيان و بيرحمان به نام روزگار است.
متوكّل به وقت مستى و شرابخوارى كارهاى بسيار زشتى انجام مى‌داد، از جمله شير گرسنه‌اى را به جان بى‌گناهى مى‌انداخت و گاهى مار خطرناكى را در آستين افراد جاى مى‌داد و بسيارى از اوقات كوزه و سبوهاى پر عقرب به گفته او در مجلسش مى‌شكستند تا عقرب‌ها به جان مردم بيفتند!!
ابن سكّيت از ائمه شعر و ادب و نحو و لغت و حامل لواى علوم غريبه و از ثقات و افاضل اماميه بغداد و مورد تصديق و توثيق علماى رجال و ارباب سير و با خبر از علوم قرآنيه و از شاگردان فراء و ابن الاعرابى و ابو عمرو شيبانى بود.
داراى چهارده تأليف در علوم مختلفه است، او نسبت به اميرالمؤمنين عليه السلام شديداً عشق مى‌ورزيد و از خواص اصحاب حضرت جواد و هادى عليهما السلام بود.
يك روز متوكل از او پرسيد: دو فرزند مرا بيشتر مى‌پسندى يا حسن و حسين و فاطمه را؟!
ابن سكّيت در برابر اين موجود باطل و باطل گوييش با كمال شجاعت و به خاطر حفظ دينش فرياد زد: قنبر، غلام على نزد من از تو و پسرانت افضل است، متوكل دستور داد زبان از پس حلقش بيرون كشند و غلامان وى را زير پاى خود لگدمال نمايند.
او پس از تحمل اين مصيبت به رضوان الهى واصل شد و درس حفظ دين را گرچه به قيمت از دست رفتن دنيا تمام شود براى روزگار به يادگار گذاشت «1».
منبع : پایگاه عرفان
