ابو سعيد خدرى مى گويد: روزى رسول خدا صلى الله عليه و آله نشسته بود و تنى چند از يارانش از جمله على بن ابى طالب گرد او بودند، حضرت فرمود: هركس بگويد: «لا إله إلّا اللّه» داخل بهشت خواهد شد، پس دو تن از ياران گفتند: ما نيز مى گوييم: «لا إله إلّا اللّه».
حضرت فرمود: همانا «لا إله إلّا اللّه»؛ (يعنى شهادت به يگانگى خدا) از اين شخص (اشاره به على بن ابى طالب عليه السلام) و از شيعيانش قبول مى شود، باز آن دو تن تكرار كرده گفتند: ما نيز مى گوييم: «لا إله إلّا اللّه»، پيامبر صلى الله عليه و آله دست بر سر على بن ابى طالب عليه السلام گذاشت آن گاه بر آن دو نفر فرمود: نشانه پيروى از او اين است كه بيعت او را نشكنيد و در مسند و مقام او ننشينيد و گفتار و كلام او را تكذيب ننماييد.
از مضمون عالى اين گونه روايات استفاده مى شود كه هر گوينده «لا إله إلّا اللّه» اهل نجات نيست، اين ذكر مقدّمات روحى و اخلاص و جمع بودن شرايط مى خواهد.
برگرفته از کتاب عرفان اسلامى، ج 13 نوشته استاد حسین انصاریان
منبع : پایگاه عرفان
