استاد حسین انصاریان در سخنانی در جمع مردم تبریز به مراتب والای خانه خدا اشاره کرده و اظهار داشتند: از جمله سودهای کعبه می‌توان به نزول بخش مهمی از قرآن کریم در کنار این خانه اشاره کرد که 13 سال هدایت گری پیامبر عظیم الشأن اسلام را در این منطقه رقم زد.
ایشان فرمودند: خانه کعبه بارها خراب شده است اما عظمت این خانه چنان است که خداوند متعال یک پیامبر اولی العزم و یک پیامبر غیر اولی العزم را مسؤول ساختن آن کرد؛ حضرت ابراهیم پیامبر اولی العزم و حضرت اسماعیل پیامبر غیر اولی العزم با افتخار این خانه را ساختند. ظرف این خانه، مسجد الحرام به عنوان ریشه همه مساجد جهان است و ظرف مسجد الحرام شهر مکه است که از چهار طرف حرم شده است.
استاد انصاریان با بیان این‌که قرآن کریم و روایات ائمه اطهار(ع) احترام اعجاب انگیزی برای خانه کعبه قائلند، فرمودند: در آیات شریفه آمده است «کسی که در حریم کعبه نیت ظلم کردن به فردی را داشته باشد و ملحدانه کسی را آزار دهد، در روز قیامت از عذاب دردناکی زجر خواهد کشید»؛ همچنین بر اساس روایات کتب معتبر شیعه، کسی که وارد خانه خدا می‌شود و بدون این‌که هیچ عمل مستحبی انجام دهد، گوشه‌ای به استراحت می‌نشیند، با هر لحظه نگاهی که به کعبه می‌کند در پرونده وی صد هزار حسنه نوشته می‌شود، صد هزار درجه او را ارتقاء می‌دهند و صد هزار سیئه را از پرونده‌اش پاک می‌کنند.
ایشان با بیان این‌که خدای متعال صفا و مروه را به خود نسبت می‌دهد، خاطرنشان کردند: اگر همه انسان‌ها طواف خانه خدا را کنار بگذارند، طواف خانه خدا تا روز قیامت از سوی فرشتگان انجام خواهد شد که این نیز از عظمت خانه کعبه است؛ یک فرد ناصبی که به خانه خدا می‌رود، تمام گناهانش بخشیده می‌شود اما به محض این‌که از این حریم الهی خارج می‌شود، به سبب اصرار ورزیدن به اعتقادات ناصبی‌اش گناهکار می‌شود.
استاد حوزه علمیه قم افزودند: پیامبر اسلام(ص) به دلیل هفت سال دوری از خانه کعبه به شدت گریه می‌کردند که این دلیلی جز اهمیت والای این حرم الهی ندارد؛ اما این‌که ما دچار درد فراق خانه کعبه نیستیم به این سبب است که باطن این مجموعه الهی را لمس نکرده‌ایم.
ایشان یادآور شدند: فیض کاشانی که 400 سال پیش دروس حوزوی خود را در شیراز و اصفهان خواند و در کاشان به مطالعات علمی خود ادامه داد، در این شهر کویری 500 جلد کتاب سودمند را به تألیف رسانده است؛ یکی از این کتاب‌ها وافی نام دارد که 30 هزار صحفه است. کتاب دیگر این عالم ربانی محجة البیضاء با 4000 صفحه است. فیض کاشانی در این کتاب شریف به ارزش کعبه، صفا، مروه، منا، مشعر و عرفات می‌پردازد و از حضرت اباعبدالله نقل می‌کند که ایشان 25 بار با پای برهنه به خانه خدا مشرف شده‌اند.
استاد انصاریان ادامه دادند: امام حسین در این زیارات که با پای برهنه مشرف شده‌اند، در کنار بیت الله الحرام، خود را به جای تمام مردم عالم می‌گذاشتند و با خدای متعال به سخن می‌پرداختند؛ این سخنان و دعاها به جز یک جمله آن، هیچ تناسبی با مقام امام حسین(ع) نداشتند.
ایشان در بخش دیگری از سخنان خود تأکید کردند: امیر مؤمنان حضرت علی(ع) مقایسه میان مردم را محکوم کرده و فرمودند که در امور مادی به هیچ وجه به دیگران نگاه نکنید. قرآن کریم می‌گوید در امور مادی چیزی برای شما کم نگذاشتم و این بدان معناست که سفره بندگان از نیازهای مادی پر شده است. همچنین عقل، فطرت، نفس لوامه، 124 هزار پیامبر، 114 کتاب، 12 امام، هزاران عالم ربانی اثرگذار و واجد شرایط بخشی از نعمت‌های معنوی الهی به بندگان است.
استاد اخلاق حوزه علمیه قم تصریح کردند: حضرت اباعبدالله الحسین(ع) در دعایی که از سوی تمام انسان‌ها در کنار بیت الله الحرام می‌کردند، فرمودند که خداوندا هر نوع نعمت مادی و معنوی به من دادی اما من شکرگذار این نعمات نبودم و همواره از اوضاع و جریانات ناسپاسی کردم.
ایشان با اشاره به معنای شکر در آیات قرآن کریم و روایات ائمه معصومین(ع) عنوان کردند: شکر به این معناست که هیچ نعمت الهی را در گناه هزینه نکنیم؛ با این تفسیری که اهل‌بیت معصومین(ع) از شکر بیان داشتند، معنای آیه شریفه «و قلیل من عبادی الشکور» را در می‌یابیم. یعنی آنان که نعمت‌های خداوند متعال را خرج گناه نکنند، اندک هستند.
ایشان ضمن اشاره به این نکته که حضرت سید الشهداء در مقام شکر حضرت حق تمام آنچه را در اختیار داشتند از مال و جان و فرزند و آبرو و... در کف اخلاص قرار داده تقدیم محضر حضرت حق نمودند افزودند: امام باقر(ع) در دعای اربعین می‌فرمایند امام حسین(ع) در مقابل تمام آنچه که به خدا اهدا کردند، توقع هیچ پاداشی نداشتند. فهم این مسأله بسیار مشکل است. چون معنای بذل با انفاق متفاوت است بذل به معنای اعطایی است که کمترین توقع مزد نداشته باشد و امام حسین(ع) خود را بذل خدا کردند.
استاد تفسیر قرآن کریم اظهار داشتند: حضرت اباعبدالله در قسمتی دیگر از دعای خود در کنار حرم الهی می‌فرمایند که خدایا مرا شاکر نعمت‌هایت ندیدی اما نعمت را از دست من نگرفتی. ناشکری من را دیدی اما نعمت‌های فراوانت را از من نگرفتی. کاری به خوشی زندگی من نداشتی و امتحانات خود را سخت‌تر نکردی.
منبع : پایگاه عرفان
