قرآن مجيد، براى اين‌كه بندگان خداوند بيشتر به وجود مقدّس حضرت حق ايمان و علاقه و محبت پيدا كنند و از اين راه به سعادت دنيا و آخرت برسند، در نزديك به هزار آيه، درباره انديشه مطالبى را بيان مى‌كند و از بندگانى كه غافلند و خود را در مدار باعظمت انديشه قرار نمى‌دهند، گلايه‌هاى سختى مى‌كند.
قرآن دستور مى‌دهد در آفرينش آسمان‌ها و زمين فكر كنيم. لذا، از كسانى كه اهل فكر هستند تقدير مى‌كند و از كسانى كه در اين زمينه حركت فكرى ندارند و اهل مطالعه نيستند، شكايت‌ها دارد و معطل گذارنده عقل را سخت گناهكار مى‌داند.
قرآن مردمى را كه خودشان را در چارچوب امور جسمانى حبس كرده‌اند، انسان‌هاى خوبى نمى‌داند. البته، تا جايى كه امكان داشته باشد براى بيدارى آن‌ها تلاش مى‌كند؛ اگرچه يك ساعت به مرگشان باقى مانده باشد. اما اگر خودشان نخواهند از اين خواب سنگين دست بردارند، در عالم بعد عذر آنان پذيرفته نخواهد شد. قرآن از اين گروه چنين گلايه مى‌كند:
«أَ وَ لَمْ يَتَفَكَّرُوا فِي أَنْفُسِهِمْ ما خَلَقَ اللَّهُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ وَ ما بَيْنَهُما إِلَّا بِالْحَقِّ وَ أَجَلٍ مُسَمًّى وَ إِنَّ كَثِيراً مِنَ النَّاسِ بِلِقاءِ رَبِّهِمْ لَكافِرُونَ».
آيا در [خلوت] درون خود نينديشيده‌اند؟ [كه] خدا آسمان‌ها. و زمين و آن چه را ميان آن‌هاست، جز به حق و راستى و براى مدتى معين نيافريده است؛ و همانا بسيارى از مردم به ديدار [قيامت و محاسبه اعمال به وسيله] پروردگارشان كافرند.
آيا براى يافتن حقيقت فكر نمى‌كنيد؟ پس عقل در وجود شما براى چيست؟ شما، در شبانه‌روز، حاضر نيستيد يك لحظه چشمانتان را ببنديد و در تاريكى وارد شويد، زيرا از تاريكى زجر مى‌كشيد؛ حاضر نيستيد گوشتان را يك شبانه‌روز ببنديد تا چيزى نشنويد؛ حاضر نيستيد خود را در اتاقى حبس كنيد و بگوييد در را از بيرون قفل كنند و بروند؛ حاضر نيستيد آب و نان نخوريد؛ پس چطور حاضر مى‌شويد عقل، يعنى عالى‌ترين عضو وجود خود را، يك عمر تعطيل كنيد؟ از اين رو، بايد به اندازه‌اى كه ساير اعضا و جوارح خود را به كار مى‌گيريد، اين كارگاه با عظمت هستى را نيز، كه قدرت انعكاس همه حقايق را در خود دارد، به كار بگيريد.
منبع : پایگاه عرفان
